In ‘De Wattman’ (De Kolonie MT) hang je aan de lippen van Vic De Wachter

© Bram Vandeveire
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Bo Spaenc gaf Erik Vlaminck de opdracht een stuk te schrijven over een voorval met een wattman, tijdens de Tweede Wereldoorlog. Vlaminck schreef een tekst die Vic De Wachter als gegoten zit.

The Play = De Wattman

Gezelschap = De Kolonie MT

In een zin = Mooi, aandoenlijk, rustig muziektheater. Soms moet theater niets meer zijn dan dat.

Hoogtepunt = De scène waarin de wattman breekt en terug vader wordt…

Quote = ‘En ineens zit ge daar met uw tram vol met zo’n krawaten. Mannen in witte frakken. Witte broeken. Slodderend en waaiend, gelijk vlaggen rond hun benen. Bibberende handen. Klauwen. Met nagels gelijk van wilde beesten. Monden zonder tanden. Speeksel over de kin. Ongeschoren. Hikkend. Mankend. Klompvoeten.’

Meer info: www.dekoloniemt.be

Vertellen kan hij als de beste en dat mag Vic De Wachter in deze voorstelling van De Kolonie MT dan ook zonder schroom doen als Leon Vermast, de wattman die een diep gekwetst en onbegrepen man is, al geeft hij dat maar heel geleidelijk toe.

De scène oogt zo knus als het houten interieur van een oude tram. Nadat de muzikanten – Bo Spaenc (percussie), Geert Waegeman (toetsen) en Bruno De Groote (gitaar) – een jazzy ode aan de door de straten glijdende en tingelende tram gebracht hebben, steekt De Wachter van wal. Met helderheid, met emotie maakt hij zich de voorbeeldig opgebouwde tekst van Erik Vlaminck eigen en schetst een hartverscheurend portret van een man die gevangen zit in de liefde en de schaamte en nu eindelijk zijnn levensverhaal kwijt kan. De aanleiding is een gruwelijke gebeurtenis uit zijn recente verleden. En die gebeurtenis houdt verband met wat de man in de jaren 1940 meemaakte toen hij als trambestuurder – ‘wattman’ – gesommeerd werd om de psychiatrische patiënten van een gebombardeerde instelling op te halen. Als Vermast blikt De Wachter terug, mijmerend, soms grappend en soms ontdaan door emoties. Dan krijgt hij even een adempauze en nemen de muzikanten het van hem over. Maar hij is de wattman, de stuurman van het verhaal en de voorstelling.

Het maakt De wattman tot een aangename vertelling over het vreselijke lot waar mensen mee geconfronteerd worden én de verbazingwekkende veerkracht waarmee een mens zich overeind houdt. Bo Spaenc regisseert De Wachter met respect. Dat siert hem. Maar het beteugelt hem ook. En het beteugelt De Wachter. Hij vertelt als de beste. Maar hij wordt door de regisseur niet uitgedaagd om meer te doen dan dat. Is dat erg? Eigenlijk niet. Gewoon blijven doen, is vandaag ook een daad van verzet, liet Amélie Nothomb onlangs in Le Monde optekenen. (‘De continuer à faire ce que je fais, à vivre la même vie. Ne pas tenir un autre discours, ne rien changer au plaisir que je prends, voilà une forme de résistance’, Le Monde, 28 september 2016.) Gewoon blijven gewoon doen en genieten van de rust en de kleine dingen. Dat doet dit stuk. Zo gewoon schoon dat het ongewoon wordt. En te koesteren is.

Smaakmaker:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Trailer deWattman from DE KOLONIE MT on Vimeo.

Els Van Steenberghe

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content