‘Ik ben beroemd… maar nog steeds zwart’: de vele gezichten van Chris Rock
Zondag houdt de Amerikaanse komiek Chris Rock halt in de Koningin Elisabethzaal met zijn Total Blackout Tour. Portret van een rapper zonder muziek, een showman met een mening, een grootheid die alimentatie moet betalen.
‘Chris Rock weekt eerst een bulderlach los, en even later word je overvallen door het besef dat achter zijn grappen een grote waarheid of diepe tristesse schuilt.’ Aan het woord is comedian Jens Dendoncker over zijn grote held.
Die tristesse zal ook in de Koningin Elisabethzaal voelbaar zijn, wanneer Rock er vrijdag alweer een show van de Total Blackout Tour aftrapt. ‘Dit is wat alimentatie met je doet’, is een van zijn eerste zinnen, aldus de recensent van The New York Times, meteen verklarend waarom hij voor de eerste keer in negen jaar – Kill The Messenger uit 2008 was zijn laatste wapenfeit – nog eens op het podium staat.
‘Het is niet zijn grappigste show, wel zijn meest urgente. Het verschil tussen zijn krachtige stand-uppersoonlijkheid en de meer bedachtzame kant die hij in interviews toont, is wat geslonken’, schrijft The New York Times nog. ‘De grappen zijn ingewikkelder, meer ingedikt.’
‘Er is een burgeroorlog aan de gang, met twee kampen: er zijn zwarten en er zijn u003cemu003eniggasu003c/emu003e. De u003cemu003eniggasu003c/emu003e moeten vertrekken.’
Chris Rock
En dan te weten dat Chris Rock daarvoor ook al niet voor één gat te vangen was. In Jerry Seinfelds onvolprezen webreeks Comedians in Cars Getting Coffee zei Rock, toen hun auto werd gestopt door de politie, dat hij bang zou zijn, mocht Seinfeld niet naast hem hebben gezeten. ‘Ik ben beroemd… maar nog steeds zwart’, voegde hij eraan toe.
Tijdens zijn openingsmonoloog op de Oscaruitreiking in 2016 zei hij onomwonden dat Hollywood racistisch is.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Hij getuigde meermaals over zijn moeilijke jeugd en de pesterijen die hij moest ondergaan – hij werd zelfs bekogeld met urine. Maar dat houdt hem niet tegen om met politiek incorrecte grappen tegen zijn eigen gemeenschap in te gaan.
Wie is het meest racistisch? Zwarten of blanken? Zwarten, en weet je waarom? Omdat wij de zwarten ook haten. Alles wat blanken niet leuk vinden aan zwarten, vinden wij al helemaal niet leuk aan zwarten. […] Er is een burgeroorlog aan de gang, met twee kampen: er zijn zwarten en er zijn niggas. De niggas moeten vertrekken. […] Ik kan niks doen zonder dat een of andere idiote nigga het verknalt.
(Bring The Pain, 1996)
De manier waarop hij op het podium staat, is die van een rapper. Hij balanceert permanent tussen inhouden, versnellen, roepen en praten. Als het moet, spuwt hij zijn woorden bijna uit. ‘Je kunt zijn bits op een ritmisch niveau analyseren, alsof het popsongs zijn’, aldus Dendoncker. ‘Aan zijn zinnen hangt geen grammetje vet, geen woord te veel. Je zag dat ook bij Eddie Murphy.’
Geen wonder, want Murphy is een voorbeeld voor Rock. Hij vertelt graag hoe hij op zijn negentiende in de rij stond om tickets te kopen voor Murphy’s show, uiteindelijk de rij verliet, een comedyclub binnenslenterde en er zijn eerste, daverende set speelde.
Chris Rock lijkt je kwade toogkameraad die tekeer gaat over het leven en grappig is zonder daar veel moeite voor te moeten doen. Tijdens zijn jaren bij de vaste cast van Saturday Night Live was hij dat ook echt. Hij miste repetities en ging uit tot ’s ochtends vroeg. The awkward years, zou hij die later noemen.
u003cemu003e’Would I ever get married again? Not if it would cure AIDS.’u003c/emu003e
Chris Rock
Maar vandaag is Rock een van de hardste werkers in het Amerikaanse circuit en een man van details. Als een van de enige komieken doet hij zelf zijn soundcheck – meestal met een stukje oude rap. Alle bezoekers van zijn shows moeten hun gsm in een gesloten zak steken en mogen die pas gebruiken als ze de zaal verlaten.
Voor elke tournee begint Rock from scratch, terwijl veel collega’s nieuw werk stilaan tussen hun bekende routines smokkelen.Treffend voor zijn perfectionisme is een anekdote die hij in Rolling Stone vertelde over zijn vriendschap met die andere noest arbeidende komiek, Louis C.K. C.K. vertelde hem hoe hij, als jong talent, eigenaars van clubeigenaren smeekte om op het podium te staan, desnoods zonder vergoeding, en hoe hij voor zijn streberige inspanningen werd uitgelachen door zijn collega’s. Rock antwoordde: ‘Nee, zij zitten fout. Jij doet wat het vak vereist.’
Wie vrijdag in de zaal zit bij Chris Rock, zal een gelouterde professional zien met de allure van een straatrapper, een gescheiden vader met de grote mond en de gretigheid van een negentienjarige, die het blootleggen van zijn angsten naadloos combineert met de scherpte die hij al dertig jaar heeft. Of zoals hij het zei in een van zijn eerste try-outs voor de Total Blackout Tour: ‘Would I ever get married again? Not if it would cure AIDS.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
