Johan Terryn stampte een carrière als lifecoach uit de grond, maar blijft een begenadigd acteur. Dat bewijst hij in zijn zelfgeschreven solo ‘De ingehuurde man’, een mix van een liefdesverhaal en een boerderijkroniek.
‘Hoe beter Frans ge spreekt, trouwens, hoe minder ge daarvan uitspreekt. Dat is in een relatie ook zo. Hoe langer die duurt, hoe minder ge nog uitspreekt. Daarom noemen ze het Frans ook de taal van de liefde, denk ik.’ En met deze gedachte doet Johan Terryn de monden van alle toeschouwers fijntjes opkrullen.
Daar slaagt hij geregeld in tijdens De ingehuurde man, waarin hij een professor Frans speelt, maar even vaak laat hij zijn publiek fronsen. Want Terryn wilde meer dan de liefde analyseren dus vertelt hij een doortimmerd, soms iets te gekunsteld aandoend verhaal waarin elke grap een schakel blijkt in een whodunit. Die whodunit vertelt hij met de flair van een lifecoach én met de spitsheid van een stand-upcomedian.
De professor verwelkomt het publiek als een groep studenten die zijn les bijwoont. Hij ‘doceert’ in sjofele, bruine kleren. Pas op het einde van de voorstelling wordt duidelijk waarom hij zulke kleren draagt.
Op een bepaald moment gaat hij op het stoeltje zitten, zoals mensen vroeger in de kerk op hun kerkstoel knielden. Om te biechten, bijvoorbeeld… Zou het personage misschien iets aan het opbiechten zijn?
Intussen gebruikt hij elk onderdeel van zijn Franse les om uitweidingen te doen over zijn gebroken relatie, zijn nieuwe liefde, communicatie in relaties én over een bizar misdaadverhaal dat zich afspeelt op een boerderij…
Tijdens ‘de les’ brengt hij enkele attributen op de scène die alles nog mysterieuzer maken: een veldbedje, een schriftje waarin hij bizarre gedichten schrijft – die hij op de première net iets te aangezet voorlas, waardoor hij de grappigheid ervan platdrukte – én een ladder, die tot stoeltje gevouwen kan worden. Op een bepaald moment gaat hij op het stoeltje zitten zoals mensen vroeger in de kerk op hun kerkstoel knielden. Om te biechten, bijvoorbeeld… Zou dit personage iets aan het opbiechten zijn?
Je vraagt je af waartoe die (te) bizarre mix van een typisch liefdesbreukverhaal en een gekke boerderijhistorie moet leiden. Maar Terryn is een uitmuntend acteur – ook al speelt hij hier soms te enthousiast en is zijn interactie met het publiek nog wat stroef – en loodst zijn publiek gezwind naar een geweldige ontknoping. Na afloop wil je nog eens naar ‘de Franse les’, om alle verwijzingen naar het verrassende slot te herkennen. En omdat je nooit goed genoeg Frans spreekt in een wereld waar een performer zijn toeschouwers oprecht feliciteert omdat zij überhaupt nog een relatie hebben.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
