‘Haroun’ van Het nieuwstedelijk: een stuk met de nadelen van een latrelatie

Voorstelling 'Haroun' in De Nieuwe Zaal te Hasselt © Boumediene Belbachir
Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Het nieuwstedelijk brengt met Haroun een muziektheaterstuk dat uit twee delen bestaat. Een deel voor volwassenen en een deel voor kinderen. Leve de segregatie?!

‘Hebt u een kind mee?’, is de eerste vraag die je gesteld wordt wanneer je je aanmeldt om Haroun bij te wonen, de nieuwe productie van Het nieuwstedelijk. Het zal toch niet waar zijn… Na KID (Bog) en Remember the Dragons (Berlin) worden dit seizoen ook bij Haroun de kinderen van de volwassenen gescheiden. Wie geen kind bij zich heeft, moet ‘na de voorstelling een kind zoeken waarmee je over het kinderluik van het stuk kan praten’.

Lap, zeg. Als je zonder kind naar een jeugdtheatervoorstelling gaat, riskeer je dezer dagen dat je de helft van het gebeuren mist.

Lap, zeg. Als je zonder kind naar een jeugdtheatervoorstelling gaat, riskeer je dezer dagen dat je de helft van het gebeuren mist. Het levert nadien absoluut boeiende gesprekken op tussen kind en volwassene. Maar levert het ook altijd boeiend theater op?

Een boeiende theaterbewerking is Haroun alvast wél. Regisseur Sara Vertongen bewerkte, met hulp van slamdichter Simon Den Haerynck, het eerste jeugdboek vanSalman Rushdie : Haroun en de zee van verhalen.Daarin hebben Haroun en zijn vader Rashid het lastig met zichzelf en elkaar omdat moeder en echtgenote Soraya ervandoor is met de buurman.

Vertongen splitst het boek op in twee monologen. De monoloog van Haroun wordt vertolkt door acteur-in-opleiding Khalid Koujili. Jorre Vandenbussche vertolkt vader Rashid. Beide solo’s hebben dezelfde vorm: de toeschouwer luistert met een koptelefoon naar de monoloog. Daardoor kan de stem van de acteur zorgvuldig gemixt worden met soundscape.

In de volwassen versie wordt die soundscape gecomponeerd en gespeeld door Gaspar Piano. Met zijn razende riffs drijft Piano, die achteraan op het met tapijt beklede podium zit, het spel van Vandenbussche aan. Ook de ferme ‘slambeat’ in de tekst geeft pit aan het spel.

Jorre Vandenbussche vertolkt vader Rashid. Hij doet dat ijzersterk, aangedreven door de razende riffs van Gasper Piano u0026#xE9;n de lekkere ‘slambeat’ in de tekst.

Die ritmische tekst en muziek zorgen ervoor dat Vandenbussche excelleert. Hij ment het hoogpolige grijze tapijt op de scène als ware het een bronstige merrie. Zijn Rashid evolueert van een workaholic met dollartekens in de ogen tot een door burn-out, angst, twijfels en mislukking geteisterd wrak.

Net wanneer Rashids stoppen doorslaan (een geweldige scène, overigens!) komt Khalid Koujili als zoon Haroun de zaal binnen, samen met het kinderpubliek. Hij stuurt de kinderen naar hun zitplekken en neemt zelf plaats aan de grote tafel die centraal op de scène staat.

De overexpressieve acteerstijl van Koujili botst met het rauwe acteerwerk van Vandenbussche. Exit beklijvende sfeer. Wanneer Vandenbussche en Koujili het podium verlaten, na een te kleffe verzoening tussen vader en zoon, redt Piano de meubels met muzikaal vuurwerk.

In een wereld die vecht tegen hokjesdenken is het een bedenkelijk idee om als (jeugd)theatermaker terug mu0026#xE9;u0026#xE9;r in hokjes te gaan denken.

Net zoals in een latrelatie wil je weten wat de andere meemaakt terwijl jij er niet bij bent. Het is ergens wel te begrijpen dat de makers kinderen en volwassenen splitsten omdat ook vader en zoon in hun eentje zitten te piekeren. Maar dat splitsen van het publiek levert echt geen beter theater op. En in een wereld die vecht tegen hokjesdenken is het een bedenkelijk idee om als (jeugd)theatermaker terug méér in hokjes te denken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content