Haider Al Timimi ziet sterretjes als Layla’s Fool bij Bronks

Kunnen de sterren de wereld redden? Volgens Haider Al Timimi wél. Hij speelt een ode aan zijn vader en daardoor ook aan de wereldvrede. Hij doet dat in het gezelschap van vijf maten/muzikanten en een ‘Haidergrote’, fascinerend kale zodiak van hout.

De vijf muzikanten plooien zich – in zwarte broek, zwart t-shirt met print van een planeet of ruimteschip en met duivelse bivakmuts – tot een duivels troontje van waaruit Haider Al Timimi tot God (of is het Layla?) kan spreken. In rode kniebeschermers en zilverkleurig shortje… ‘Ge hebt geen Facebook é? Ge zijt niet mee met uw tijd. En waarom verzin je een visje dat langs de penis binnenkomt en zich voedt met bloed? Je had beter pas gerust op de achtste dag en ervoor gezorgd dat we van de zee konden drinken. Of groenten kweken in de woestijn.’

Dat laatste gelooft Al Timimi’s vader écht. Dat de mens ooit gewassen zal kweken in de woestijn. Zijn vader is Al Timimi’s held. Omdat de man landbouwingenieur is. Omdat hij gelooft in God. Omdat hij gelooft in de liefde. Omdat hij gelooft in de wetenschap. Allemaal tegelijk. En omdat hij gelooft in zijn zoon. Allemaal dingen waar die zoon moeite mee heeft. Al Timimi begint zijn verhaal bij het begin, bij zijn geboorte. Op de beat van zijn hart loopt hij omheen de houten zodiak die de ene kant van de scène domineert. De andere kant wordt bezet door zijn maten / muzikanten: een vibrafonist, een gitarist, een bassist, een drummer en een pianist. Het voortoneel is voor Al Timimi. Met een blik waaruit vuur én breekbaarheid spreekt, doet hij zijn tragisch geboorteverhaal uit de doeken en jumpt dan Michael Jackson-gewijs naar zijn puberteit, waarin hij vooral als een zwetend, rokend, fuivend veulen door het leven sprong. Weg van God. Weg van zichzelf. Tot zijn vader hem een doos vol boeken met ‘ooggetuigenissen’ toeschuift.

Vanaf dan gaat er een wereld open en gaat de voorstelling wild. De tabel van Mendelejev wordt op de vloer gekrijt om de chemie tussen mensen en de chemische samenstelling van liefde, tranen en bloed te kunnen achterhalen. De sterrenhemel wordt erbij gehaald. Layla wordt gezocht en aangeroepen. Eventjes vertoeft hij in de ruimte. Eventjes maar. Met dank aan zijn musicerende maten en de houten zodiak. Arabische liefdespoëzie (zoals Nezami’s liefdesgedicht over Layla en Maynun), Nederlandse poëzieklassiekers (zoals Paul Van Ostaijens marc groet ’s morgens de dingen), het scheppingsverhaal uit de koran, God, de sterren, Arabische muziek, popmuziek, … Al Timimi kiepert de ganse karrenvracht aan bagage die hij meekreeg op de scène en zoekt wat hij kan gebruiken om uit de impasse – op persoonlijk en vooral maatschappelijk vlak – te geraken. Met zijn lijf en Gents accent danst en babbelt hij alle wereld verbeterende pogingen aan elkaar. Zijn zelfportret kneedt hij onstuimigerwijs tot een portret van de twijfelende jongere die met grote, ongelovige ogen naar de (bek)vechtende wereldbevolking kijkt. En dan naar de hemel: ‘Bestaat er nu een God of niet?’ Al Timimi’s eclectische jeugd (geboren in Bagdad, getogen in Gent) leverde hem een eclectische, geestdriftige theatertaal op die hij nu met plezier inzet om de wereld wat minder eclectisch te maken.

Al Timimi wrong een tekst uit de pen die poëtisch en gelaagd is maar wat gebaldheid mist. Hij wil zodanig veel vertellen dat hij te weinig tijd neemt om een scène rustig op te bouwen en af te ronden. Zo licht hij nergens Nezami’s liefdesgedicht toe, wat jammer is. Er zit iets te veel haast in zijn tekst die nochtans bulkt van de zinderende zinnen. Hij schrijft zinnen die even ruw als prozaïsch zijn. En nooit humor missen. Zinnen – ‘moonwalkend’ tussen dialect, geestigheid en pure maatschappijkritiek – waaruit weltschmerz en een drang om de wereld te verbeteren spreekt. Bijvoorbeeld: ‘Van het moment dat je je nieuwsgierigheid verliest, dan ben je als dood.’ Of: ‘Stomme panda’s. Weet ge dat die nooit zin hebben in seks? Geen wonder dat die met uitsterven bedreigd zijn.’ Maar ook zinnen die inhaken op de leefwereld van elke puber die zich wil losweken van zijn ouders. Al Timimi staat op de scène als een jongen aan de rand van de volwassenheid: druk, struikelend over zijn woorden. Dat is charmant maar soms storend. Hij springt net te veel in het rond, van het ene op het andere been en van de ene scène in de volgende. De muzikanten brengen die rust wél, aangedikt met droge kolder. Ze worden ’tegen hun zin’ ingezet in het spel en spelen dat met geestige tegenzin. Al musicerend brouwen ze een kosmos waarin hun maat kan thuiskomen.

Layla’s Fool wijst via de sterren de richting aan wie het noorden dreigt kwijt te raken. Haider Al Timimi en co leveren een montere, veerkrachtige, droogkomische en jazzy voorstelling af die wat rust en strakheid mist maar wél ontwapenend toont hoe onze wereld op hol slaat omdat men amper de moeite neemt om uit te zoomen, om voorbij alle illusies op en naast de zodiak te kijken. En om te musiceren. Want muziek redt de wereld (van deze Layla’s Fool).

Smaakmaker – Ook Eric Clapton liet zich inspireren door de Nezami’s ballade van Layla en Maynun: