Gezocht: expressieve snoetjes

Tuning People knutselt een vredig, visueel verrassend maar ondoordringbaar ‘Utopia’ in elkaar.

The Play = Utopia

Gezelschap = Tuning People

In een zin = Als een concert bezit Utopia te weinig klankkleur, als theatervoorstelling te weinig theatrale spankracht en als beeldende kunst installatie is deze creatie visueel nog niet volrijp.

Hoogtepunt = Het moment waarop een enorme rode rookpluim de gehele scène tot een vreemdsoortig, vredig klingelend en zuchtend objectenbiotoopje maakt. Een klein utopisch universum.

Score = * *

De intentie is nobel, de uitwerking van die intentie inventief maar het resultaat is te pover. Waarom vertellen een pirouetten draaiende ventilator, een schommelende ventilator, een wapperend kleedje en een dansende grammofoonplaat alles en tegelijkertijd ook niets over ‘de crisis’?

Thomas Mores Utopia (zijn boek uit 1516 waarin hij een ideale staat beschrijft) en Jean Zieglers geweigerde openingsspeech van de Salzburger Festspiele (2011) liggen aan de basis van dit wereldverbeterend experiment van het Mechelse ‘geluidstheategezleschap’ Tuning People. Het is een poging om een nutteloze maar harmonische, utopische wereld te creëren in chaotische tijden waarin alles economisch nuttig en rendabel moet zijn. De voorstelling – uitgedacht door geluidskunstenaar Wannes Deneer – opent met een testbeeld (en bijhorende bieptoon). Zie en hoor er gerust een subtiele verwijzing naar onze failliete samenleving in. Hierna brengt Deneer, bijgestaan door Nico Boon en Jochem Baelus, weer leven in de brouwerij. Voorzichtig. Het trio staat op de scène achter een indrukwekkende geluidstafel. Vandaaruit dirigeren ze hun utopische wereld. De adem van een ventilator, de passie van een rook brakende bloempot en de capriolen van een motor die al zwaaiend door het leven blaast, wakkeren die utopie aan.

Allen volstrekt nutteloze objecten. Absoluut. Maar ook grappig en zelfs ontroerend om te zien hoe die voorwerpjes zich tot kleine wezentjes ontpoppen. Zieglers woorden worden driftig tussen de wapperende, waaierende en wiebelende objecten gemonteerd. Maar krijgen te weinig gewicht om echt te raken. Dat enkel Nico Boon enige emotie op het gelaat toont en de andere manipulatoren stoïcijns achter de knoppen staan, is eveneens een probleem. Dit is geen concert maar ‘geluidstheater’, gemaakt door mensen die objecten een ziel willen geven. Prima. Maar waarom lijken twee van die mensen daar amper plezier aan te beleven? Terwijl dat net de essentie is: emotie halen uit economisch niet rendabele projectielen.

Als een concert bezit Utopia te weinig klankkleur, als theatervoorstelling te weinig theatrale (span)kracht en als installatie is deze creatie visueel nog niet volrijp. Wat is het dan wel? Een onvoltooid kunstwerk. Net zoals de wereld dat is, jazeker. Maar een utopische wereld moet toch minstens de illusie wekken voltooid te (willen) zijn.

Smaakmaker:

En

Els Van Steenberghe

Meer info: www.tuningpeople.be