‘Elk zelfportret is onmogelijk’

Kristien De Proost vertelt over haar onmogelijke monoloog ‘Toestand’…

Veel kan Kristien De Proost – een derde van het Brusselse collectief Tristero – niet verklappen. Waar die foto aan refereert, bijvoorbeeld, ‘wil ik niet verklappen want het maakt de foto zo eenduidig en dat is niet de bedoeling’.

Wat is dan wél de bedoeling?

Kristien De Proost: Ik ben gefascineerd door zelfportretten. Zowel in de beeldende kunst – zoals de portretten van Lucian Freud – maar evengoed literaire versies, zoals ‘Zelfportret’ van François de La Rochefoucauld in zijn essaybundel Les Maximes (1665). Daarin schetst hij zichzelf, zowel uiterlijk als innerlijk, op even ongenadige wijze als hij de mens schetst in zijn Maximes. Zowel bij de geschilderde als geschreven versies stel je vast dat elk zelfportret een onmogelijk, ontoereikend portret is. Net zoals in een kastje kruipen amper mogelijk is…

Die foto is een momentopname van jouw ’toestand’.

De Proost: Niet alleen die foto, de hele voorstelling is dat. Ik probeer mijzelf in kaart te brengen, te vangen in een moment dat mij telkens ontglipt. Ik probeer zo objectief mogelijk te zijn, en met een flinke dosis zelfspot. Het voordeel van een zelfportret als theaterstuk is dat je tekst én beeld kan gebruiken. En dat de tijd niet stilstaat.

Speel je te midden spiegels?

De Proost: Natuurlijk niet! Ik heb voor een vorm gekozen die ingaat tegen het statische van een momentopname. Die ga ik in goede Tristero-traditie niet verklappen. Maar het wordt wél een erg fysieke voorstelling.

(E.V.S.)

Smaakmaker:

Meer info: www.tristero.be