DESCHONECOMPAGNIE bewijst met ‘Don Juan’ dat een scheepsloods hét perfecte operagebouw is

Regisseur Tom Goossens en pianist Wouter Deltour brengen een verrassend grappige, vinnige en frisse versie van Mozarts Don Giovanni. De kinderziektes van dit debuut neem je er met plezier bij.

Opera op Theater Aan Zee? Is dat een misser of een gouden zet? We twijfelden. Tot we arriveerden aan de scheepsloods waar Don Juan speelde. De muren van de loods bleken dun en amper geïsoleerd, dus hoorden we hoe de zangers hun stem opwarmden… De zuivere en vooral krachtige sopraan van Celine Debacquer deed onze verwachtingen ongezond snel de hoogte in schieten. En of die verwachtingen werden ingelost!

Naar de opera gaan, is meestal synoniem voor in een zacht pluchen stoeltje neerploffen in een imposant – al dan niet met bladgoud versierd – interieur. In Oostende speelde Don Juan in een compleet andere setting: een stoffige zaal met een tribune vol krappe zitjes, een stoffige vloer en veel houten en stalen scheepsmateriaal. Een muur van kartonnen dozen waaroverheen een groot stuk doorschijnend plastiek is gelegd, moest volstaan qua bewaking van de akoestiek.

En dat deed het ook. Acteurs Mitch Van Landeghem, Flor Van Severen en Carine van Bruggen speelden samen met mezzosopraan Celine Debacquer (die ook over een stevige portie acteertalent beschikt) een van de grappigste opera’s die Mozart, samen met zijn librettist Lorenzo da Ponte in 1787 schreef. Hoofdpersonage is de flamboyante womanizer Don Juan (hier met zwier en humor vertolkt door Mitch Van Landeghem) die van vrouw naar vrouw fladdert en een spoor van gebroken harten nalaat…

Waar tijdens een ‘reguliere’ uitvoering van die opera de grappen vaak bravoure-achtig uitgesponnen worden (omdat het zingen de actie vertraagt), versnelt regisseur Tom Goossens de handeling door heel veel met spreekgezang of zelfs gewone dialogen te werken én door de gezongen delen live door een acteur op scène te laten ‘vertalen’.

Op die scène staat weinig meer dan de piano van Deltour. Hij begeleidt zowel Debacquer als de acteurs. Die laatsten hebben het niet altijd makkelijk om ‘in het ritme’ te spreken. Gelukkig pareren ze de zwakke momenten met humor. En neen, dat wil geenszins zeggen dat de vier de opera tot een hoopje flauwe grappen reduceren. Integendeel. Er wordt guitig én integer gespeeld. Ook een dubbelrol met glans vertolken, behoort tot de vaardigheden.

Wat nog niet helemaal tot die verworven vaardigheden behoort: de scènes waarin zang en spraak én piano elk noest om aandacht vragen. Dan ontspoort het al eens in een kakofonie. Maar die chaotische scènes zijn slechts kinderziektes tijdens de ontplooiing van een eindelijk eens van elke pretentie en heiligheid gestripte operataal. Goossens combineert aanstekelijk spel (waarin rechtstreeks naar het publiek gespeeld wordt) met weelderige, virtuoze zang en zet beide zeer slim in: het spel houdt de vaart in het verhaal, de zang zorgt voor de emotionele kleur. En de piano van Deltour is een trouwe gids (waar overigens ook mee gedold wordt).

Deze Don Juan – de eersteling van het gezelschap dat Goossens en Deltour dit jaar oprichtten – toont hoe opera straf kan glanzen zonder dat er ook maar een flinter bladgoud op of naast de scène te bespeuren is. Het geheel ontlokte het Theater Aan Zee-publiek alvast enkele open doekjes. Terecht.

Smaakmaker:

Tom Goossens | Don Juan | making-ofhttps://www.youtube.com/user/OperadagenRotterdamYouTube4803601.0https://www.youtube.com/480videoOperadagen Rotterdam270https://i.ytimg.com/vi/BDdOCtqkuTw/hqdefault.jpg