De Sint-Baafsconcerten: een schitterend initiatief

Net als vorig jaar, verlaat Guido Lauwaert tijdens de Gentse Feesten de theaters en duikt in de refter van de Sint-Baafsabdij.

Terwijl ik het vuil van onder mijn teennagels peuterde, rinkelt mijn telefoon. Ik neem op. Een andere medewerker van dit prachtblad aan de lijn. Hij heeft het over koetjes en kalfjes en ik sla leuterpraat uit. Toen we alle vee en geleuter geslacht hadden, viel er een stilte. ‘À propos,’ zei hij, ‘vanmiddag ga ik naar ouder gewoonte naar de Sint-Baafsconcerten met de vrouw van een ander. Dat is mijn manier van Gentse Feesten vieren. Eerst een concertje en vervolgens een kamerdebat in bad en bed.’ Ik vloekte.

Nooit te vroeg lachen

De vorige jaren had ik dat ook gedaan, maar dit jaar was het mij ontgaan. ‘Is er nog plaats,’ vroeg ik. ‘Bel eens met Sophie Cocquit,’ zei hij. ‘Zij is de drijvende kracht, letterlijk en figuurlijk, van Muziekcentrum Bijloke. Het zou mij verbazen of er nog een stoel vrij is.’ Ik haakte in en mailde Sophie. Haast meteen had ik antwoord. ‘Voor u is er altijd plaats.’ Ik keek op mijn horloge. Drie uur. En het concert begon om vier uur. Ik stopte het vuil weer onder mijn nagels, trok mijn stoute schoenen aan en haastte mij naar de bus.

Net op tijd arriveerde ik en verdomd als het niet waar was, er lag een kaartje op mijn naam en ik mocht plaatsnemen op de eerste rij. Tussen de vrouwen van de prominenten. Ik kreeg het verlangen hen te kwellen met de vraag waar hun mannen waren, maar een applaus barstte los. De intrede van de gladiatoren. Voor dit concert waren dat Lorenzo Gatto met zijn viool en voor Jean-Claude Vanden Eynden stond er een vleugel klaar. Ze bogen en lachten naar het publiek. Dat heb ik nooit gedaan. Te vroeg lachen, kan je soms zuur opbreken.

Jammer van het voetenwerk

Lorenzo streek een paar snaren aan en Jean-Claude draaide zijn pianokruk op de juiste hoogte en als bij afspraak stortten ze zich op de Sonate in Bes voor viool en piano, KV 454 van Wolfgang Amadeus Mozart. Een intiem werk, speels, alle kuren van Wolfgans muzikaal gedrag werden te grabbel gegooid, maar iedereen bleef netjes op zijn stoel zitten want het was helaas beschaafd. Na het aantal delen traditioneel verbonden aan een sonate, sloeg het publiek weer de handen op elkaar. Ik ook, hoewel niet met overtuiging. Niet dat het werk slecht uitgevoerd werd. Het resultaat mocht er zijn, maar op het podium, bestaande uit een meccano van buizen en planken, hoorde je het voetenwerk van de violist. Daar had Amadeus niets over gezegd of geschreven. Afijn een kniesoor die erover struikelt, maar waar ben je anders een criticus voor, dan om op zoek te gaan naar spijkers op laag water.

Na Mozart was het tijd Camille Saint–Saëns vanonder het stof te halen. Ik heb het nogal voor die man en daarom wil ik geen kwaad woord zeggen over zowel zijn Introduction et Rondo Capriccioso als over de uitvoering. Geweldig applaus volgde. De derde en laatste in de rij was Cesar Frank. Uit zijn valies hadden de solisten zijn Sonate in A voor viool en piano geplukt. Een logische beslissing al had ik liever er eentje voor strijkplank en wasmand gehad, want ik houd nu eenmaal van vergezochte combinaties. Het resultaat was echter om over haar huis te schrijven, althans naar de huizen van de lezers, en dat is wat ik momenteel bezig ben op deze vroege woensdagochtend van 20 juli. Na het slotapplaus hoorde ik het gesuis van de stilte en de muzikanten moeten dat ook gehoord hebben, waarom keerden ze anders terug voor een bisnummertje. Het traditionele werkje van Nikolaj Rimsky-Korsakov, een kort werkje dat te pas en te onpas uitgevoerd wordt wanneer Klara met een technisch probleem zit en er aan de noodrem moet worden getrokken.

Schitterend initiatief

Alle gekheid op een strijkstokje. De middagconcerten van de Gentse Feesten zijn een schitterend initiatief. En je ontmoet er nog eens iemand die niet te beroerd is om na jaren geduldig de koning ter wille te zijn geweest, achter een stand plaats te nemen om boeken te verkopen. Ik kon het niet laten aan mijn lezers te denken en kocht twee exemplaren van De Buren van de Abdij – 800 jaar arm en rijk in de Machariuswijk. Voor meer info surf naar www.burenvandeabdij.be. Een prachtboek. De eerste twee die op dit artikel reageren, krijgen een exemplaar toegezonden. Vergeet niet uw naam en schuiloord te vermelden of de lopende minister van posterijen gaat met de buit lopen.

Vijf euro kost een concert. Vandaag zijn Alexei Lunimov en Alexei Grotz opgeëist. Zij hebben gekozen voor Schubert, Ravel, Debussy en Schubert. En op onze nationale feestdag, waarop er dit jaar, net als vorig jaar, van regeringswege niet veel feestelijks mag verwacht worden dan een atonale treurmars van de vorst, is er gekozen voor Arabische Luitliederen. Een inval van de Arabieren moet niet verwacht worden. Spoed u dus naar Sint-Baafsabdij. Meer inlichtingen op onderstaande website. Mail met mijn groeten. Dan hebt u gegarandeerd een stoel op een goede plaats. Want elke middag zit de voormalige refter afgeladen vol.

Alvorens ik vertrek neem ik ruim de tijd voor dat vuil van mijn teennagels. Ik heb al gevoeld dat er hele lieve nauwelijks zichtbare beestjes in spelen.

Guido Lauwaert

Sint-Baafsconcerten 2011 – Muziekcentrum De Bijloke Gent – tickets@debijloke.be