Dans: Voorbij de muziek

Wim Vandekeybus tovert met roestplaten, elastieken, clownspakken en twee helden van kinderen een even hard als rakend portret van de verkilde maatschappij die zo nood heeft aan wat kinderlijke speelsheid.

The Play = Talk to the Demon

Gezelschap = Ultima Vez

In een zin = Wim Vandekeybus tovert met roestplaten, elastieken, clownspakken en twee helden van kinderen een even hard als rakend portret van de verkilde maatschappij die zo nood heeft aan wat kinderlijke speelsheid.

Hoogtepunt = Een van de dansers draagt een van de kinderen als een piepjonge cowboy op de rug. Een droombeeld van Vandekeybus: dat de volwassen zich wat meer laten leiden door de wijsheid van de kinderen maar evengoed dat de jonge cowboy in hem nog lang de volwassen kerel die hij intussen is als een ruiter mag berijden.

Score = * * *

‘And where is the music?’, vraagt een van de twee kereltjes zich af die meespeelt in Wim Vandekeybus’ nieuwste krachttoer. ‘The music is gone’, vertelt een van de volwassen dansers hem. Net zoals de wereldvrede, goede maatschappelijke ideeën en de solidariteit. Althans, dat is de akelig realistische boodschap die Talk to the demon uitschreeuwt.

Het is wennen aan deze atypische Vandekeybusvoorstelling. Geen sexy gitaren of dreunende drums die de dansers en het publiek opjutten. Maar ongemakkelijke stilte die enkel doorbroken wordt wanneer de dansers het publiek vragen om te kiezen welke jongen mag spelen of welke danser er als een good guy en een bad guy uitziet.

Een andere manier om die stilte te doorbreken, is door lijven tegen metaal te gooien of ze met stokken te lijf te gaan. Vandekeybus maakt hier een dansant en pijnlijk donker portret van de gewelddadigheid in de wereld tussen volwassen en tegen kinderen. Twee kinderen lopen tussen de volwassenen door als zijn het ‘heersers’. Ze berispen de volwassenen en laten hen als poppen aan enorme elastieken door de ruimte stuiteren. Een roestige ruimte. De roestige platen en dito bank waardoor het speelvlak is afgeboord lijken op een esthetisch verantwoord skateplein waar de kinderen hun ding doen met de volwassenen. Die volwassen dansers spelen – of trachten dat, niet elke danser is een geboren acteur – schepsels (monsters haast) die dollen met elkaar en de kinderen. Een van de dansers wil later clown worden en het eindbeeld is van een grappige triestheid die eigen is aan de clown, warm belicht door een oranjeroestig ‘vurig’ licht.

Deze intieme explosie van ruw gechoreografeerde beelden (die soms pijnlijk, hard en demonisch zijn maar dan weer teder, koesterend en week van het twijfelen) is een wat onevenwichtig vertolkt maar overrompelend portret van een wereld – onze wereld – waar de muziek verstomd is door alle ellende. Het sprankeltje hoop moffelt Vandekeybus in zijn twee jongste performers: kinderen met gezond verstand en muziek in de benen die de wereld van morgen zullen (her)tekenen.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.ultimavez.com