Dans: Meg Stuart in wonderland

Damaged Goods’ ‘Built to last’ voert je mee naar een even absurde als wondere (dans)wereld.

The Play = Built to last

Gezelschap = Damaged Goods

In een zin = Het wezen van ‘mens zijn’ wordt hier tot een bonte dansparade onder een melkwegstelsel herschapen met een werkelijk superieur eindbeeld als kers op de klassiekerstaart.

Hoogtepunt = Het prachtige slotbeeld waarin het ‘Melkwegstelsel’ dat boven de scène hangt op een sublieme manier ‘vermenigvuldigt’ wordt. Dit klinkt cryptisch, jazeker, maar meer verklappen zou zonde zijn.

Score = * * *

Kan een geniale acteur ook een geniale danser zijn? Ja. Dat leert ons Kristof Van Boven. Kristof wie? Kristof Van Boven (°1981) was een van de steracteurs van het NTGent toen dit geleid werd door Johan Simons. Simons’ vertrek naar de Münchner Kammerspiele(in 2010) betekende ook het vertrek van Van Boven. Hij volgde Simons en gooit in München hoge ogen, zo blijkt uit verschillende acteursprijzen die hij intussen in Duitsland ontving.

Ook als danser trekt Van Boven zich danig uit de slag. Beter: hij danst de sterren van de hemel en doet dat in Built to last heel toepasselijk in een decor dat een abstracte versie van de Melkweg lijkt. Daarmee is meteen duidelijk wat Meg Stuart met deze voorstelling wil doen: een wereld op de scène zetten. Niet de wereld van onze blauwe planeet. Een andere wereld. Een wondere wereld. Eentje waar klassieke muziek de emoties en bewegingen van de bewoners stuurt. Dat is exact de insteek van deze creatie: ‘Kan je meer doen met klassieke muziek dan er vol eerbied zuinige pasjes bij maken?’.

Liefhebbers van klassieke muziek schreeuwden tijdens de première in München net geen moord en brand (vooral omdat de muziek zodanig luid staat dat je hen toch niet had horen schreeuwen). Om maar te zeggen: Stuart brak enkele potjes en joeg het vrij traditionele publiek van de Münchner Kammerspiele aanvankelijk tegen zich in het harnas. Pas tijdens de lange speelreeks vond Built to last zijn publiek.

Een publiek dat Meg Stuarts ‘goesting’ deelt om compleet los te gaan op muziek van onder meer Ludwig van Beethoven, Sergei Rachmaninov, Antonin Dvorak, Arnold Schönberg en György Ligeti. De voorstelling is een estafette van dansstonden die telkens afgebroken worden door korte pauzes. Tijdens een van die pauzes richt Van Boven het woord tot het publiek: ‘Het is liefde en enthousiasme dat ons drijft’, klinkt het wat verontschuldigend voor het vreemdsoortige tafereel – het leek een soort van oerdans der robotten – dat daarvoor gedanst werd. Stuart laat haar dansers werkelijk alle hoeken van het podium zien maar laat hen ook alle mogelijke dansregisters opentrekken: van robotachtige bewegingen tot intimistische dans of ronduit romantisch rondhuppelen in een rookwolk terwijl muziek van Arnold Schönberg door de boxen schalt. Alles kan. Alles wordt opgebouwd en wordt ook weer vernietigd. Built to last. Doris Dziersks decor – dat oogt als een speeltuin voor volwassenen – is daar een uitstekend hulpmiddel bij.

Naarmate de iets te lang uitgesponnen voorstelling vordert, wen je aan de absurde en associatieve fantasie van Stuart. Je dwaalt er rond als Alice in Wonderland. Gaandeweg ontpoppen de dansers – Kristof Van Boven voorop – zich tot kleine persoonlijkheden met hun driften, verlangens, vragen en twijfels. Het wezen van ‘mens zijn’ wordt tot een bonte dansparade onder een melkwegstelsel herschapen met een werkelijk superieur eindbeeld als kers op de klassiekerstaart.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.damagedgoods.be