Dans: Lachen tot de leegte liefde wordt

Els Van Steenberghe
Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Lisbeth Gruwez en Maarten Van Cauwenberghe – samen Voetvolk – onderzoeken in AH/HA de lach en ontdekken de motor van de samenleving in een voorstelling die je opzuigt als de mooist mogelijke zonsondergang.

The Play = AH/HA

Gezelschap = Voetvolk

In een zin = Een bevreemdende analyse van de lach die je als een zonsondergang inpakt, je net niet in een extase opzuigt en je lachend, gierend en angstaanjagend brullend uitspuwt om je tot slot te wiegen, te troosten én de bevrijding van de lach ten volle te laten ervaren.

Hoogtepunt = De soundscape verstomt en het schaterlachen van de dansers vult de ruimte met vrolijkheid, angst, gekte en warmte.

Score = * * * *

Een scharniergeluidje dat veel meer blijkt dan een scharniergeluidje. Een kaal decor dat veel meer blijkt dan een hellend podiumbreed, grasgroen fotoscherm. Vijf mensen die veel meer blijken dan weirdo’s. Voetvolk maakt alweer een danscreatie die veel meer is dan ze aanvankelijk oogt en klinkt.

Vijf hip uitgedoste mensen – drie vrouwen, waaronder choreograaf Lisbeth Gruwez, en twee mannen – staan stokstil. Net etalagepoppen uit een alternatieve kledingzaak. En dat houden ze minutenlang vol. Tot het zaallicht dooft. Dan nog blijven ze staan. Je kijkt wat rond in de zaal en wanneer je terugkijkt, blijken ze toch van positie veranderd. Je kijkt dus extra goed (en extra lang) en merkt dat de dansers uiterst traag bewegen. Zo traag mogelijk. Terwijl een zo stil mogelijk geluidje door de geluidsboxen kringelt. Langzamerhand gaat het bewegen sneller en sneller. En het scharniergeluidje pompt luider en luider uit de boxen. Hoe luider geluidskunstenaar Maarten Van Cauwenberghe zijn geluid door de boxen jaagt, hoe hitsiger de vijf dansen. Net masturberen. Of is het vechten? Of molenwieken als levend geworden vogelverschrikkers?

AH/HA lijkt aanvankelijk een abstract, bevreemdend dansportret van de mens: hollen en vrijen. Of beter: aanstalten maken tot hollen, elkaar ontmoeten en vrijen. Tot het ‘scharniergeluid’ zo heftig en diep klinkt dat het lijkt alsof de hele zaal kilometers onder de grond gezonken is. En dan! Eindelijk en plots: stilte, die even abrupt gebroken wordt door gelach. Alle soorten gelach. Van hele zachte en vrolijk lachjes tot triomferend en ronduit gemeen gieren. Dat bataljon lachsalvo’s vuren de dansers – op een hoopje samengetroept helemaal vooraan op het podium – op de zaal af. Die zaal lacht bevrijd terug terwijl de vijf als een groot lijf liefde heen en weer wiegen. Tot het wiegen wankelen wordt en de vijf als oorlogsslachtoffers op de grond vallen, terwijl de sobere belichting de scène onheilspellend groezelig maakt. Gelukkig ontstaan uit dat oorlogsbeeld nog enkele hoopvolle scènes die het publiek lachend huiswaarts sturen.

AH/HA is na de solo It’s going to get worse and worse and worse my friendopnieuw een meesterwerkje van het duo Gruwez en Van Cauwenberghe. Ook deze creatie imponeert door de zinderende dialoog tussen de dansers en de geluidskunstenaar. In eerste instantie beleef je die dialoog zoals je naar de zonsondergang kijkt. Je tuurt, ziet en hoort almaar meer en wordt – samen met de dansers – door de bedwelmende soundscape omhuld. Tot de dansers je uit die trance lachen. Dan ontpopt dit zo bevrijdende en virtuoos, met brute bewegingen gedanste AH/HA zich tot een uit stukjes lach opgebouwd portret van de mens die grijpt, zoekt, danst, neukt, verwondt en lacht tot de existentiële leegte liefde wordt.

Els Van Steenberghe

Meer info: www.voetvolk.be

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content