Dans: Het persdossier is beter dan de voorstelling

Eleanor Bauer sluit haar ‘Past Present Future Trilogy’ zodanig zen af dat ‘Midday of Eternity’ nauwelijks beroerd.

The Play = Midday and Eternity (The Time Piece)

Gezelschap = Eleanor Bauer

In een zin = Het persdossier is beter dan de voorstelling.

Hoogtepunt = /

Score = *

Kan een mens ook té zen zijn? Na het zien van Eleanor Bauers Midday and Eternity vermoeden we van wel. Dit slotluik van haar Past Present Future Trilogy is jammer genoeg niet beter te omschrijven dan een flink uit de hand gelopen meditatiesessie. Je kijkt naar drie danseressen die vals zingen, tegen een triangel slaan, onverstaanbaar brabbelend over de scène lopen en je begrijpt er geen snars van.

De Amerikaanse Bauer is nochtans een bruisend vat vol humor, filosofische wijsheden, maatschappijkritiek en sociaalpolitieke inzichten. Maar tijdens het creatieproces van dit slotstuk heeft ze zich blijkbaar vergaloppeerd. Ze reduceerde al haar inzichten tot een absoluut minimum. Tot niets eigenlijk. Ze houdt enkel kurkdroge dans over waar alle emotie, betekenis en humor uit geknepen zijn. De dans is figuurlijk en letterlijk kleurloos.

Een witte balletvloer en transparant achtergordijn vormen het lichte decor voor al die nietszeggendheid. In die ruimte zitten de drie dames in witte, luchtige kostuums die aan gemakkelijke homewear doen denken. Wanneer het publiek de zaal binnenkomt, zit het trio op het voortoneel. Ze kijken wezenloos de zaal in en tikken tegen een triangel (een verwijzing naar de eerdere delen van de trilogie waarin de (driedimensionale) driehoek een hoofdrol speelde). Al tikkend creëren ze een vreemdsoortig galmend muzieklandschap dat zich doorheen de ganse zaal uitstrekt. Dat is de leukste en meest betekenisvolle ervaring tijdens deze voorstelling. Dat de dames hun triangels achterlaten om vervolgens te weinigzeggende dansbewegingen uit te voeren, bevordert de pret niet. Ook de scènes waarin de dames ganse lappen tekst voorlezen op een manier die het midden houdt tussen mompelen en vals zingen, is evenmin bevorderlijk voor het kijk-, luister- en denkgenot.

Midday and Eternity is haast beledigend. Want het publiek krijgt scènes voorgeschoteld waarin vooral moeite wordt gedaan om niet te communiceren. Zo lijkt het wel. Het verglijden van de tijd kan toch op een minder monotone manier geënsceneerd worden? Na de voorstelling tracht je nog enige houvast te vinden in het lijvige programmaboekje en/of persdossier. In dat dossier zit een prachtig, ellenlang gedicht van Bauer. Ze schreef het in samenwerking met Rebecka Stillman, een van de danseressen. De titel: Stream of Time. Dat gedicht is een geslaagde, persoonlijke en knap gecomponeerde reflectie over het verglijden van de tijd. Het blijkt het ‘libretto’ te zijn dat de danseressen luidop (maar dus onverstaanbaar) debiteren tijdens de voorstelling.

Kortom, het persdossier is beter dan de voorstelling.

Smaakmaker:

Els Van Steenberghe

Meer info: www.kaaitheater.be en www.goodmove.be