Els Van Steenberghe

Clowns en Schimmels ( * * * 1/2)

Els Van Steenberghe Els Van Steenberghe is theaterrecensent.

Dimitri Leue en Bruno Vanden Broecke kruipen in de huid van het acrobatische clownsduo “De Marcellini’s”. Resultaat: theater om van te smullen.

De Marcellini’s (HETPALEIS) is de eerste glansrijke samenwerking tussen Dimitri Leue en Bruno Vanden Broecke. Leue en Vanden Broecke zaten samen op de schoolbanken van het Conservatorium te Antwerpen. Ze fascineerden elkaar, ze werden vrienden en hoopten ooit samen een voorstelling te maken. Die ‘ooit’ werd almaar uitgesteld…

Intussen ontplooide Leue zich vooral binnen het jeugdtheater. Eind jaren negentig gaf Oda Van Neygen, de artistiek leidster van BRONKS, hem de kans om zijn eerste jeugdcreaties te maken, zoals Maura, of de zeven magen der eenzaamheid. Nadien kreeg hij van Barbara Wyckmans (directeur van HETPALEIS) carte blanche om de grote zaal te verkennen en te bespelen. Met als voorlopig hoogtepunt de multimediale W@=D@-cyclus.
Gaandeweg ontwikkelde Leue een geheel eigen theatertaal. Die taal bestaat enerzijds uit een sterke focus op het gesproken woord. Waar Leue die focus vroeger vooral met woordspelletjes invulde, kleurt hij die talige focus de laatste jaren steeds poëtischer in. Anderzijds wordt zijn theatertaal gekenmerkt door speelse personages en een voorkeur voor een sterk uitgepuurd en geabstraheerd scènebeeld waar een lichtromantische sfeer van af straalt.

Vanden Broecke liep een heel ander parcours als acteur/theatermaker langs gezelschappen zoals De Koe en SKaGen, dat hij mee oprichtte. Ook hij werd tijdens zijn traject opgemerkt door Oda Van Neygen en speelde bij BRONKS de ijzersterke monoloog Jan, mijn vriend in een regie van (toen nog beginnend) regisseur en theaterauteur Raven Ruëll. Vanden Broecke stond (en staat) ook geregeld op de KVS-planken. Zo schitterde hij, samen met Johan Heldenbergh, in Bernard-Marie Koltès’ In de eenzaamheid van de katoenvelden in een regie van Raven Ruëll. Meer recent maakte hij er indruk met de monoloog Missie, eveneens in een regie van Ruëll die ondertussen tot de artistieke kern van dit Brusselse theaterhuis behoort.
Vanden Broecke ontpopte zich tot een begenadigd acteur die schijnbaar moeiteloos getormenteerdheid met luchtigheid in een karakter kan verenigen.

Beide gooien nu in HETPALEIS als ‘De Marcellini’s’ hun talent en ervaring in de (circus)ring. Dit levert een zinderend stuk af waarin de soberheid zegeviert.

Rico (alias Dimitri) en Pipo (Bruno in de coulissen) vormen al jaren het acrobatische clownsduo ‘De Marcellini’s’. Ze zijn als broers voor mekaar. Langzamerhand komt er echter sleet op de vriendschap en op hun lichaam. Ze werken hun shows routineus af. Maar in de coulissen is de ziel en de passie zoek. Alsof de tijd een laagje schimmel op en rond hun clownziel vormt…

Die schimmel verschijnt ook werkelijk ten tonele als een prachtig paard dat Rico rustig en zwijgend zal berijden. Het levert een aangrijpende scène op die de kwetsbaarheid en de pezige kracht van Rico’s verouderde lichaam toont.

De gehele voorstelling is het resultaat van een exquis uitpuren van theateringrediënten. Met een minimum aan woorden en muziek en een maximum aan sterke scènebeelden wordt het levensverhaal van beide clowns geschetst. De kern van dat verhaal is Bruno’s liefde voor Marie. Zijn verlangen naar haar liefde woekert doorheen hun verweerde vriendschap. Wanneer Marie plots terug in hun leven verschijnt, lopen de emoties hoog op. Tot de apotheose iedereen de mond snoert en het publiek met een krop in de keel en een kramp in het hart terug de wereld in stuurt…

De Marcellini’s eindigt niet met een happy end en evenmin met een bad end. Het verhaal eindigt zoals een leven eindigt. Mooi en droevig tegelijkertijd. Met een levensles erbovenop.

Leues spel tintelt van de verbeten strijd tussen Rico’s vinnige hoofd en zijn aftakelende lijf. Vanden Broecke zet een van de drank en het liefdesverdriet zwalpende Pipo neer. Hij fascineert als een hartveroverend acteur met een lichaam waar het ene moment de melancholie en het andere moment de kolder van af druipt. Beide acteurs leveren topprestaties af en portretteren twee door het leven getekende karakters met gouden, van ouderdom gekloofde harten.

De voorstelling loopt als een galopperend paard – een schimmel – maar net hierdoor vallen die enkele keren dat de sterke cadans van de voorstelling doorbroken wordt, extra op.
De clowns hebben elk hun momenten waarop ze even alleen zijn in de coulissen, terwijl de andere schittert – of dit tracht te doen – in de piste. Het zijn – dramaturgisch gezien – dankbare momenten voor zelfreflectie. En daar wordt gretig gebruik van gemaakt. Het spijtige hierbij is dat Leue tijdens die momenten van bezinning de vierde wand doorbreekt en daarmee eigenlijk de code doorbreekt die verder de gehele voorstelling lang gerespecteerd wordt. Uiteraard zijn codes er – net als regels – ook om doorbroken te worden, maar dan dient dat rebelleren en doorbreken wel een reden te hebben. De reden voor het doorbreken van de vierde wand is hier nauwelijks traceerbaar, waardoor beide zelfreflectiemomenten van Rico ietwat vreemd aandoen.

Dit zijn dan ook de enige minpunten in een verder feilloos en adembenemend parcours van de acteurs.

Dat parcours leggen ze deels af in een circuspiste. Die piste werd vormgegeven door scenograaf Jan Strobbe. Strobbes stijlvol decor bulkt van de clichématige clownspullen. Die spullen zijn echter zodanig gestileerd en de lichtregie is zodanig uitgekiend dat het scènebeeld aanvoelt als een sepiagekleurde herinnering aan de roemvolle dagen van weleer.

Het publiek kijkt in de coulissen. Achter een gaas is de melkwit belichte circuspiste zichtbaar waarin de clowns hun kunsten opvoeren. Dit levert magisch mooie beelden op die net zo krachtig zijn omdat de knap uitgelichte pistescènes in volstrekte verstilling baden. Een melancholisch accordeondeuntje niet te na gesproken.

De Marcellini’s is een fijngevoelig geënsceneerde ode aan de (on)beschimmelde vriendschap.

Els Van Steenberghe


De Marcellini’s, een productie van HETPALEIS. Gezien op 28 april 2009. Info en reservaties: 03/202.83.60 of www.hetpaleis.be


Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content