‘Brekebeen’ van Laika: verhaal met broze botstructuur

© Kathleen Michiels
Jorik Leemans
Jorik Leemans Freelancejournalist

Voor hun nieuwste theaterproductie sturen Laika en Sermoen de beloftevolle Jonas Vermeulen alleen het podium op. Het resultaat heet Brekebeen, een voorstelling voor jongeren die zou moeten gaan over het vinden van jezelf. Zou moeten.

The Play = Brekebeen

Gezelschap = Laika en Sermoen

In een zin = Waar in Brekebeen aan inhoud wordt ingeboet, maakt Jonas Vermeulen dit ruimschoots goed met zijn interpretatie van de knappende stamhoofdzoon Perregrin.

Meer info: www.laika.be

Poging één. Op een bed van tapijten, takken en stenen staart Jonas Vermeulen indringend zijn publiek aan. Na een half zakje chips achter de kiezen te hebben geslagen, begint hij praktisch onverstaanbaar zijn tekst voor te dragen. Nog geen vijf minuten na de aanvang van het stuk, wordt de acteur het zwijgen opgelegd. ‘Sorry dames en heren, er is een technisch probleem dat we toch écht even eerst willen oplossen.’ Hoe toepasselijk de uitspraak ‘break a leg’ ook is bij een voorstelling die Brekebeen heet, wenste blijkbaar niemand het Vermeulen toe voor hij de scène opstapte.

Poging twee. Het luide kraken van de nieuwe chips in de microfoon belooft dat alles deze keer goedkomt. Voor Brekebeen kruipt Jonas Vermeulen in de huid van Perregrin, de vijftienjarige zoon van een stamhoofd dat zijn been steeds opnieuw blijft breken. Erg lastig voor een volk dat leeft van rondtrekken op de steppe. De wanhoop nabij schakelt Perregrins vader de sjamaan Bod Pa in. De blinde dwerg – die Vermeulen ook vertolkt – neemt de jongen mee op sleeptouw en laat hem tal van bizarre taken uitvoeren. Moet deze man het brekebeen van Perregrin genezen?

Het verhaal dat zou moeten gaan over het ontdekken van jezelf, raakt niet veel verder dan de lippen van Vermeulen. Eerst letterlijk, maar na het oplossen van het technische probleem helaas ook figuurlijk.

Al even broos als de botstructuur van de onfortuinlijke tiener, is het verhaal van Anton Quintana dat Fikry El Azzouzi voor de gelegenheid vertaalde naar het theater. Het verhaal dat zou moeten gaan over het ontdekken van jezelf, raakt niet veel verder dan de lippen van Vermeulen. Eerst letterlijk, maar na het oplossen van het technische probleem helaas ook figuurlijk. Naast het reisverslag van een jongen en een megalomane dwerg bracht de tekst weinig bij en blijft het publiek een beetje op zijn honger zitten. Waar zijn die chips?

Het is dankzij de prikkelende en energetische prestatie van Jonas Vermeulen en de sobere, maar strakke regie van Simon De Vos dat Brekebeen er staat. In een abstracte scenografie van Stef Stessel vol takken die even snel breken als Perregrins beenderen, stenen en tapijten zet Vermeulen een krachtige monoloog neer. Waar aan inhoud wordt ingeboet, maakt de jonge acteur dit ruimschoots goed met zijn interpretatie van de knappende stamhoofdzoon. Al werd ook Vermeulen soms overstemd door de klanken van de wel heel aanwezige muziek.

Laika’s en SermoensBrekebeen lost geen grote levensvragen op, maar houdt je aandacht wel vast tot het einde. Dankzij het inhoudelijke dwalen al wankelend weliswaar, maar hé: je evenwicht bewaren op één been is nu eenmaal niet zo eenvoudig.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content