Zo woont een elektropionier: binnenkijken in de burcht van Gary Numan in LA

Op 8/3 speelt Gary Numan voor een uitverkochte Antwerpse Trix. Knack Focus interviewde de elektropionier in zijn burcht in LA, waar ooit de zanger van metalband Disturbed woonde én 2Pac een clip draaide. ‘We werden vierkant uitgelachen met ons bod.’

‘Je kunt het daar niet missen’, had Gary Numans manager zich sterk gemaakt in de mail waarin het adres van de geëmigreerde Britse elektropoppionier mij werd overgemaakt. ‘Groot grijs huis, ziet eruit als een kasteel.’ Zo staan er vast nog in de buurt, dacht ik toen, ‘daar’ is ten slotte La La Land.

Maar neen: met zijn brede bungalows en een stuk of wat okergele haçienda’s had Northridge, de buitenwijkparochie waarin Numan in 2012 definitief is neergestreken met vrouw en dochters, evengoed een stukje Brasschaat kunnen zijn. Alleen het ontbreken van fermettes en de aanwezigheid van reuzepalmbomen ontneemt je de illusie.

***

Binnen in de burcht, in 1992 gebouwd en ooit in het bezit van zanger David Draiman van metalband Disturbed, is de aankleding navenant. Harnassen, zwaarden aan de muur bevestigd met drakenklauwen, zware hout- en gietijzerornamenten, gigantische kandelaars, een zuilengang met gebogen gewelf die langs een verzonken salon en een brede, donkergebeitste trap uitmondt in de woonzaal. ‘In deze ruimte is de clip bij Hail Mary van 2Pac (onder zijn alias Makaveli, nvdr.) gefilmd’, zegt Gary Numan. Langs die woonzaal bereikt men via een dubbele deur – o ja, overal glas in lood – het terras en de lommerrijke tuin. Voorwaar niet slecht geboerd.

‘Mijn vrouw Gemma is hier komen wonen op het moment dat we nog maar een voet hadden binnengezet’, lacht de gastheer. ‘I sure did!‘ galmt vanuit de keuken de luidkeelse bevestiging. ‘Eigenlijk konden we ons een huis als dit niet veroorloven, maar het was Gemma’s grote droom. Dus zijn we toch eens komen kijken, waarna we een belachelijk bod hebben uitgebracht waarmee we vierkant werden uitgelachen. Nou goed, we hadden het tenminste geprobeerd. Maar nadat twee zogenaamd serieuzere kopers telkens op het laatste moment hadden afgehaakt, wilden de eigenaren er zo snel mogelijk vanaf. Plots was ons bod niet zo belachelijk meer.’

Waar ooit een tennisveld lag, ontrolt zich nu een breed, diepgroen gazon dat net zoals elke andere vegetatie in LA zijn natuurlijke kleur in stand houdt dankzij geïrrigeerd water uit de Owens-vallei, zo’n vierhonderd kilometer landinwaarts. Gary Numan wijst me een bijgebouw aan: ooit een gastenverblijf, nu opgesplitst in een kantoor en zijn studio.

‘Zodra de kinderen naar school zijn, duik ik erin. Ik schrijf een song, zing er wat bij en voeg er alvast wat arrangementen aan toe. Vervolgens stuur ik die door naar mijn producer Ade Fenton in Engeland. Twee weken of zo later werken we er samen aan via FaceTime – alsof we elk in een andere kamer in hetzelfde gebouw zitten maar te lui zijn om onze reet op te heffen. (lacht) Maar wel heel snel en efficiënt, ondanks het tijdsverschil van acht uur.’

Numan, naar eigen zeggen geen harde werker, beweert dat hij hier in Californië harder werkt dan eertijds in het schilderachtige zuidoosten van Engeland, waar hij een landhuis bewoonde omringd door een lap grond die een Vlaamse bouwpromotor met enige allure al snel zou doen kwijlen van een voetbalstadion-met-winkelcentrum- en-ondergrondse-parking.

‘Het was er mooi, absoluut. Maar de lucht was meestal grijs en het pad naar mijn studio modderig. Ik voelde me er eenzaam. Niemand kwam ooit langs. Hier is het een duiventil. Wat maakt dat, als ik naar mijn studio vlucht, ik er tenminste echt op gebrand ben iets gedaan te krijgen.’ (lacht)

***

Wanneer Gary Numan me later uitgeleide doet, moeten we het toch nog even hebben over zijn eigen variant op de olifant in de porseleinwinkel: die enorme bronzen draak die zijn voortuin siert.

‘O, die stond hier al toen we het huis hebben gekocht. Gemaakt door een kunstenares die sindsdien redelijk bekend is geworden, al kan ik nu niet op haar naam komen. Ze heeft eens gevraagd of ze het beeld terug mocht kopen, maar dat hebben we beleefd afgeslagen. Zo’n prachtding. Het is deel van de familie geworden!’