Zo klinkt de nieuwe Metallica: [zelfcensuur]

© Metallica

Knack Focus-journalist Joost Devriesere is tot nu toe een van de enige twee Vlamingen die Hardwired… To Self-Destruct, het nieuwe album van heavy metal-grootheid Metallica, kon beluisteren voor de release, op 18 november. Hij moest er wel voor naar Parijs, en moet de lippen stijf op elkaar houden over de inhoud en de kwaliteit van het ding. Een verslag van een vreemde dag in Parijs.

‘C’est super cool!’

‘Incroyable.’

Drie langharige Franse journalisten op de rij voor me, onder wie een wat oudere man met een snor die respect afdwingt, zitten onbedaarlijk te headbangen, alsof ze lijfelijk aanwezig zijn op een Metallica-concert en over de dranghekken leunen om zichzelf een whiplash te bezorgen. Ze zullen de hele luistersessie lang elk nummer tot op de draad ontrafelen, van luide commentaar voorzien en hun eerste bevindingen driftig noteren in enthousiaste krabbels die ze thuis allicht ternauwernood zullen kunnen ontcijferen. Ik erger me niet aan hun onbehouwen en ook wat onprofessionele gedrag. Integendeel, ik ben jaloers op het ongeremde, haast puberale enthousiasme waaraan ze ten prooi vallen.

Het doet me denken aan die warme augustusdag in 1988, toen ik, na een half uur aanschuiven bij de lokale platenboer, … And Justice for All van zijn beschermende folie ontdeed en de plaat over me heen liet walsen. Die hakkende opener, Blackened, het van hot naar her stuiterende titelnummer, het bijna dansbare Eye of the Beholder. Stilzitten was onmogelijk, de riffs en solo’s van Kirk Hammett in klunzige luchtgitaarversie ten berde brengen de enige optie. Wist ik toen veel dat het de laatste keer zou zijn dat een Metallica-plaat me in vuur en vlam zou zetten. Vandaar: lieflijke nijd om zoveel fanatieke geestdrift.

Maar goed. Parijs dus, kort na een ragoût d’agneau aux haricots, in het hoofdkwartier van Universal, in het vijfde arrondissement, vlak bij het Panthéon en de Sorbonne. Een tiental minuten eerder heeft een Amerikaan van de platenfirma zijn iPhone met daarop Metallica’s nieuwe plaat aangesloten op de audio-installatie. Hij zal na de luistersessie even snel weer opkrassen als hij is gekomen, en met de ruim tachtig minuten studiovlijt van ’s werelds populairste metalband in de binnenzak van zijn vest in de mensenzee van de metropool verdwijnen.

Nog eerder zal de server van de NSA gehackt worden dan er een illegale kopie van u003cemu003eHardwired… To Self-Destruct u003c/emu003evoor de releasedatum zijn weg vindt naar het wereldwijde web.

Hij zal niets op het kantoor achterlaten. Tastbare geluidsdragers van de plaat zijn niet in omloop. Luisterlinks worden voor de releasedatum op 18 november niet verspreid, zelfs niet onder de medewerkers van het label die de plaat moeten promoten. De veiligheidsmaatregelen rond deze release zijn draconisch. Nog eerder zal de server van de NSA gehackt worden dan er een illegale kopie van Hardwired… To Self-Destruct voor de releasedatum zijn weg vindt naar het wereldwijde web. Zelfs zestien jaar na het Napster-proces en de controverse die daarrond ontstond, gunnen Metallica en zijn entourage de illegale downloaders geen kruimeltje.

Mijn eigen smartphone heb ik bij aankomst moeten afgeven aan een promojongen, die hem opborg in een genummerde envelop. Mijn aktetas en jas werden gelabeld en in een hoekje van de zaal geplaatst. Zelfs het pakje sigaretten in mijn broekzak heb ik moeten afgeven. Notitieblokken en eigen balpennen zijn niet toegelaten _ eventuele opmerkingen noteer je op de drie velletjes printerpapier die het A4’tje met de tracklist en de credits van de plaat vergezellen, met een zwarte Bic die je uit een kartonnen doosje kon nemen. ‘Ik ben al blij dat ik mijn lingerie mag aanhouden’, grinnikte een journaliste.

Onder mijn hersenpan is het verdict over de plaat reeds geveld. Al zal er minstens een schedelboring nodig zijn om die er voor Allerheiligen uit te halen.

Vreemd genoeg hoefde er geen non-disclosure agreement getekend te worden. Op het infoblad staat enkel dat er voor 1 november geen details over de plaat of de afzonderlijke songs mogen worden vrijgegeven. Een NDA is niet nodig, wordt er nog bij vermeld, want iedereen die is uitgenodigd, heeft in het verleden aangetoond ‘een trouwe partner en Metallica-fan’ te zijn en zal de ‘loyale fans respecteren die al zo lang op dit nieuwe album wachten’. Het is aangenaam verwoord, amicaal zelfs, maar er wordt wel degelijk een grens getrokken. Een grens die je beter niet overschrijdt.

Anderhalf uur later – extreem korte pauze incluis – is het afgelopen. Hardwired… To Self-Destruct is geabsorbeerd en gedegusteerd, en onder mijn hersenpan is het verdict over de plaat reeds geveld. Al zal er minstens een schedelboring nodig zijn om die er voor Allerheiligen uit te halen. Iets zegt me dat de drie dolenthousiaste heren op de rij voor me het daar een stuk moeilijker mee zullen hebben.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content