Zinger, St. Grandson en I will, I swear @ Pukkelpop: Twelve minutes of fame

De call sheets zijn onverbiddelijk: ‘Zinger van 11:57 tot 12:09’, ‘St. Grandson van 12:09 tot 12:21’, ‘I will I swear van 12:21 tot 12:33′. Momenten van Glorie zijn ter hoogte van Hasselt nog net iets duurder en krapper bemeten dan elders. Voor de pas afgestudeerden van De Nieuwe Lichting duurden de o zo betrachte vijftien minuten roem er gemiddeld nog geen twaalf. Wie de wereld wil overtuigen van z’n kunnen, heeft geen tijd te verliezen, vandaag de dag. Wij legden de drie bands meteen nà hun show nog even over de knie.

Zinger: ‘Volledig van m’n melk’

Vlak voor het optreden was frontman Pieter Deknudt nog helemaal bij de les: “Mag ik nog wat opmerkingen doorgeven in verband met het Zinger-interview? Ik denk dat er héél wat mensen, ouders, familieleden, veel meer afgezien hebben dan wij. We willen echt dat verdriet niet claimen, dat komt ons niet toe. Kan je dat toch nog even duidelijk maken?”

Een paar uur later, nog nadampend en tjokvol adrenaline, heeft euforie de bovenhand. “Het was gewéldig! En ook geweldig spannend! We speelden als eersten. Drie nummers maar, en foutenmarge was er dus niet. Als het bij het eerste nummer fout zat, hadden we geen gelegenheid om dat recht te trekken. En dat zorgde toch voor wat extra zenuwen. Maar het zat goed, perfect geluid en de Wablief?-tent zat vol. We zijn begonnen met ‘Grace’ en het laatste nummer – met acht man op het podium – was ‘Daydream’ van The Wallace Collection, met fanfare en blazers. (zingt) Daydream! Pa-pa-pa-papa-paaaa! Tegen dan was de hele tent aan het feesten. Ik ben volledig van m’n melk. We moeten nu weer even landen. Daarna nog wat interviews en dan wil ik vooral wat nieuwe bandjes ontdekken. En zeker eerst nog eens goeiedag gaan zeggen bij het ‘Zingerbusje’, een groepje trouwe fans dat vanochtend vroeg al het halve land is afgereisd om ons hier drie nummers te zien spelen”.

St. Grandson: ‘Verschrikkelijke honger’

Benjamin Decloedt van St. Grandson (foto) lijkt na een mini-tour in New York nog nauwelijks van z’n stuk te brengen. Goed een uur na z’n Pukkelpopconcert – voor zo’n 3.000 man – is er nog nauwelijks een spoor van opwinding te merken. Decloedt: “Oh, jawel, hoor. We hadden er met de hele band al dagenlang mégaveel zin in. We hebben nog nooit voor zoveel volk gespeeld. Heel plezant. En herkenningsapplaus voor de single.”

Veel randactiviteit heeft Decloedt voor vandaag niet meer ingepland. “Straks nog een interview voor StuBru. En ik wil heel graag Hudson Mohawke zien, een bleke jongen die sfeervolle elektronica maakt. Maar nu wil ik vooral eerst iets eten …”

I will, I Swear: “STUFF., Lianne La Havas en Limp Bizkit!”

“Het was erg kort, natuurlijk”, verzucht Jonathan Van Landeghem. Desalniettemin bracht I will, I Swear – in een zevenkoppige extended version – met ‘Give me the Knife’ van Billie de meest opvallende en de meest trefzekere cover van de dag. Van zenuwen was ook hier na afloop nog weinig te merken. Jonathan: “We hebben het bewust rustig gehouden, deze zomer. Maar we hadden met de band toch al een viertal festivals achter de kiezen, waaronder Gentse Feesten en Dranouter, twee keer voor een pak volk. Daardoor stonden we toch al een beetje geroutineerd op het podium. Dat kwam vooral bij de soundcheck goed van pas. Met drie bands tegelijkertijd soundchecken is niet zò evident maar onze geluidsman had ons goed gebrieft en we hadden zelf onze kanalen ‘geprikt’, waardoor we alles toch redelijk onder controle kregen. “

“Naast ons interview voor Stubru hebben we ook nog een babbel met Skynet. En daar spelen we ook nog een mini-set, verneem ik net. Hoe lang en welke nummers, dat weet ik nog niet. En daarna gaan we met de groep zélf naar optredens kijken: de Belgen van STUFF.- die word ik echt nòòit beu -, en verder Lianne La Havas, Ty Dolla Sign en Limp Bizkit!”

Peter Lissens