Warpaint (donderdag, 15:30, Pyramid Marquee)

De vier waverkes van Warpaint waren om meer dan alleen fysieke of esthetische redenen het uitchecken waard.

WHAT’S THE FUZZ? Een all female band met een niet onaantrekkelijk voorkomen: need we say more? Met z’n vieren zijn ze, de vrouwen van Warpaint; zoveel oestrogeen tekenen we doorgaans enkel op tijdens optredens van Zornik. Maar het toeval wil – nu ja, toeval, u kent ons intussen wel – dat wij nogal een beetje tuk zijn op girl bands. The Ronettes, The Chordettes, The Ikettes: bij het horen van die namen alleen al voelen wij een warme, deugddoende gloed door lijf en leden trekken. Maar terwijl we vruchteloos wachten op de oprichting van The Milquets – suggestie voor een meezinger: I Don’t Want No State Reform – troosten we ons met Warpaint. Niet je typische meisjesband uit de sixties, eerder één die vergelijkingen met nieuwerwetse wavegroepen als The Big Pink en The XX oproept. Onze broek – pardon: onze verwachtingen stonden strak gespannen.

Toch niet beter de toog opgezocht? Kijk, we herhalen het nog één keer. All. Female. Band. Dus nee, wij hebben ons niet verveeld. Maar eer u ons voor male chauvinist pigs verslijt: Warpaint vermocht ons ook muzikaal te onderhouden. Reken maar dat ze ons met hun kille bastonen en repetitieve gitaarmotiefjes moeiteloos in hun wave-getouw strikten. Alleen jammer dat de ijle vocalen die we kennen van hun debuutplaat live plots de snerpende stemmen van kijvende schoonmoeders werden. O ja, en een klein beetje interactie met het publiek had ook geen kwaad gekund.

Het YouTubemoment? De krolse schaduwdans waarin Jenny Lee Lindberg en Therese Wayman verwikkeld raakten tijdens de intro van Burgundy. En anders wel het integrale Undertow. In één woord: prachtig.

(V.B.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content