Vijf ondergewaardeerde albums uit 2016

Amber Arcades © GF
Joshua Migneau

De bananenplaat van The Velvet Underground, Pet Sounds van The Beach Boys, het titelloze debuut van de Ramones: allemaal platen die initieel flopten. Ondergewaardeerde albums zijn dus niet altijd slechte. Dat geldt ook voor volgende vijf stuks van dit jaar.

Amber Arcades – Fading Lines

Voor dromerige gitaarmuziek hoef je geen plas over te steken, één landsgrens volstaat. De Utrechtse Annelotte De Graaf, in het dagelijkse leven juriste bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst van Nederland, debuteerde deze lente met het uitstekende Fading Lines. Gerenommeerde buitenlandse media als Stereogum en The Guardian pikten Amber Arcades meteen op. Ze scoorde zelfs een plekje op de affiche van het showcasefestival South By Southwest in Houston, Texas. Logisch ook: titelnummer Fading Lines klinkt als een lentebries, terwijl single Turning Light klank geeft aan de schemering voor zonsopgang. Met haar debuut plaatst De Graaf zich in het rijtje droompopbands naast Real Estate, Beach Fossils en DIIV.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Hiss Golden Messenger – Heart Like A Levee

Hiss Golden Messenger-bezieler Michael C. Taylor musiceerde al in de jaren negentig, maar met zowel zijn alt-countryband The Court And Spark als zijn hardcoregroep Ex-Ignota had hij nauwelijks succes. Gevolg: in 2007 kapte hij met toeren en settelde hij zich in North Carolina. Hij werd vader, en terwijl de kleine Elijah in de kribbe lag, nam Taylor muziek op aan de keukentafel. In stilte, want hij wilde zijn zoontje niet wekken. Zo schreef hij, zonder dat het de bedoeling was, een album met kleine akoestische liedjes bij elkaar: Bad Debt, de plaat waarvan de oplage grotendeels in vlammen opging tijdens de Londense rellen in 2010.

Niet getreurd: Hiss Golden Messenger brengt sindsdien steeds betere albums uit. Heart Like A Levee is zijn zesde. Daarop zingt hij over zijn gezin, over zijn carrière die rond zijn veertigste dan toch op gang is gekomen, en over hoe moeilijk het is om beide zaken te combineren. ‘Will you grieve me, honey? Did I give you a reason to try?’, vraagt hij zich af in het titelnummer.

Het klinkt allemaal zwaarwichtig, maar de muziek verzacht de beet. Liedjes als Biloxi, Happy Day en Highland Grace trekken over je heen als zachte fleecedekentjes – mede dankzij Phil en Brad Cook van Megafaun en drummer Matt McCaughan van Bon Iver. Taylor sluit het album bovendien af met een hoopvolle noot, een soort conclusie na veertig minuten zoeken: ‘But loving her was easy, the easiest thing in the world.’

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Touché Amoré – Stage Four

Toen Jeremy Bolm twee jaar geleden met Halloween op het podium stond met zijn band Touché Amoré, overleed zijn moeder aan kanker. Bolm moet sindsdien leven met de gedachte dat hij niet aan haar zijde stond toen het gebeurde. Emobands worden vaak verweten zichzelf te serieus te nemen. Maar het verlies van een ouder valt moeilijk te relativeren. ‘She passed away about an hour ago, while you were onstage living the dream,’ schreeuwt Bolm zichzelf toe in Eight Seconds. Schuldgevoelens, maar ook woede en gemis krijgen een plaats op Stage Four, het vierde album van Touché Amoré. En zelfs al gelooft Bolm niet in een hiernamaals, toch heeft hij het gevoel dat zijn moeder hem blijft beschermen: ‘I know she’s looking out for me, the way she said she would.’ De boodschap komt extra hard binnen door de explosieve instrumentatie. Stage Four is de verklanking van Bolms rouwproces, en een album dat u niet onbewogen zal laten.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Sturgill Simpson – A Sailor’s Guide To Earth

Dat country niet gelijk hoeft te staan aan gemakzuchtige muziek gemaakt door conservatievelingen met cowboylaarzen, veterdasjes en hoeden, bewijst Sturgill Simpson. De zanger uit Kentucky springt zo uit de band dat critici zijn muziek als ‘outlaw country’ labelen – denk Waylon Jennings of Merle Haggard.

Elk Sturgill Simpson-album klinkt onvoorspelbaar anders, zo ook A Sailor’s Guide To Earth. Hij mengt er verfijnde country met soul en zelfs een vleugje funk. Hij zingt over druggebruik en andere fouten die hij maakte. Hij heeft het over zijn tijd bij de marine en is daarover allesbehalve patriottistisch. Hij coverde zelfs In Bloom van Nirvana en komt daar vreemd genoeg mee weg. Dat allemaal op een album dat Simpson een ‘brief aan zijn pasgeboren zoon’ noemt. ‘Do as I say, don’t do as I’ve done’, adviseert hij zijn zoontje in hoogtepunt Keep It Between The Lines. Sturgill Simpson is geen Robby Longo, zoveel is duidelijk.

In zijn moederland krijgt Simpson al de erkenning die hij verdient; A Sailor’s Guide To Earth werd zelfs verrassend genoeg genomineerd voor een Grammy; in de categorie Album of the Year concurreert hij met Adele, Drake, Beyoncé en Justin Bieber. Nu België nog.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Deakin – Sleep Cycle

Pitchfork noemt Josh “Deakin” Dibb de Ringo Starr van Animal Collective en daar valt iets voor te zeggen. Het New Yorkse dierencollectief is een indielegende, verantwoordelijk voor enkele baanbrekende albums zoals Merriweather Post Pavilion en Strawberry Jam. Ook verwante soloprojecten Panda Bear en Avey Tare schoren hoge toppen. Maar Deakin, die aan slechts vijf van de tien Animal Collectiveplaten meewerkte, deed er zeven jaar over om zijn solodebuut te maken. Al in 2009 had hij Sleep Cycle aangekondigd. Een lange rijpingsperiode dus, zeker voor een album met maar zes nummers op.

Al het bovenstaande verklaart waarom het uitstekende Sleep Cycle weinig werd opgepikt. Spijtig, want zijn debuut is beter dan de laatste Animal Collective – zonder Deakin. Opener Golden Chords bestaat inderdaad uit gouden gitaarakkoorden. Een kampvuur knettert. Krekels tjirpen in de achtergrond. ‘Spit out all that rage, you’re safe now,‘ wordt er lieflijk gezongen. Elektronische elementen vermengen zich subtiel in de akoestische setting. Langzaamaan trekt Deakin een muzikaal landschap op waarin het aangenaam verdwalen is. Sleep Cycle is misschien korter dan een slaapcyclus, maar ook een namiddagdutje kan deugd doen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content