Jong geweld uit LA tegenover Britse ervaring: wie wint de Anglo-Amerikaanse veldslag der rappers?
Wat ruist daar door de Dance Hall? ‘We came all the motherfucking way from motherfucking LA!’ – dit moet een hiphopshow zijn!
Ty Dolla $ign (**) – of Mi Dolla Sign, of Ty$ – heet het heerschap dat omstreeks 16u50 het podium kwam opgerold – gerold, ja – uitgedost in zwart lederen jekker (inclusief logo van punklegendes Black Flag) over z’n zwarte, getatoeëerde bast, zwarte broek, zwarte pet over z’n lange dreadlocks, zwarte Ray Ban, en zwarte Vans-sneakers. ‘Black is beautiful!’, zoveel is duidelijk.
Hoewel, Tyrone William Griffin, Jr., zoals de 30-jarige brother in kwestie dus écht heet, is moeders mooiste niet. Het gangsterneefje van acteur Don Cheadle, iets in die trant.
De protegé van Wiz Khalifa beschikt wél over een raspige bariton met lekker lui timbre, en bracht dit jaar met Drop That Kitty en vooral Blasé (‘Ordered up a hundred rosés / I’m just whipping Maserati / I’m just blasé, blasé’) twee aardige singles uit.
Jammer dus, dat Dollardinges in hetzelfde bedje ziek is als de meeste andere Amerikaanse rapartiesten.
Bounce!
Make some noise!
West Coast!
Make some motherfucking West Coast bounce noise!
Kruidenpegel
Prima entertainer, dat wel. Alsof ie de hele hetze omtrent de lokale war on drugs wat oppoken wou, riep Ty$: ‘who got the best weed here?’. Tot tweemaal toe, waarop één lefgozer z’n zelf gerolde pretsigaret de hoogte instak, Dollarman meteen de frontstage in sprong en gulzig de inhoud van de bescheiden papieren kruidenpegel inhaleerde. Alle aanwezige fotografen – waaronder onze WVV – meteen content.
‘Jakkes, er zit tabak in die j**nt!’, foeterde de rapper. Gettodiva’s.
Maar kom, hij is de kwaadste niet, die Ty, alleen viel het vanop de allereerste rij wel heel hard op dat sommige van z’n raps en zanglijnen uit een playbackdoosje kwamen – en die uit het niks uit de lucht vallende solo op basgitaar had helemaal niet gehoeven. Slechtste. Basgitaarsolo. Ooit. Punt.
Witness the fitness
Dan maar van LA – West Coast! – naar Londen. Brits hiphoppionier Roots Manuva (***, 18u35, Castello) zakte nog ‘ns af naar Kiewit, want de 42-jarige rapveteraan van Jamaicaanse afkomst brengt binnenkort een nieuwe plaat uit, en daar doet goed volk zoals Machinedrum (later deze avond in de Castello), Four Tet (zaterdag in de Castello), Amon Tobin en Switch op mee.
Roots – Rodney voor de bakker op de hoek – had een drummer, een bassist, een knoppenman en een zangeres meegebracht. De mamzel zag er uit als een ragfijn twijgje – denk een ebbenhouten kloon van Audrey Hepburn – maar beschikte over aardig wat volume in de longen.
Hier geen platte slogans, commando’s of plaatsnamen – Stockwell, London! – maar rappen zoals het ooit in West-Afrika spontaan de tamtam vergezelde: verhalen vertellen. Manuva springt niet in het rond, heeft geen (zichtbare) tattoos, maar koos eveneens voor donkerzwart, van top tot teen. Hij had iets van een preacher, wat de minzame, met karamellen bariton gezegende straatpoëet ook ís eigenlijk.
Nog een verschil met de Dance Hall even tevoren: er wordt gedanst in de Castello. Scheef, lomp, grappig, sexy en verre van sexy, maar er wordt gedanst, niet enkel ge-bounced.
Reggae, dub, dance hall; Roots legt z’n hele Jamaicaanse roots op de schaaf. Maar de vernieuwer kregen we niet te zien of te horen deze keer. Halve hit Witness (I Hope) – witness the fitness! – zat vroeg in de set, maar nieuwe singles als Facety 2:11 blonken uit in afwezigheid. Jammer.
Dat Manuva in Kiewit niet met dezelfde egards wordt ontvangen, daar zat de nogal halfslachtige inzet misschien voor iets tussen, nog een geluk dat hij een strakke groep en bekoorlijke zangeres – die zich moeiteloos ontpopte tot hartendief van het publiek – mee had gebracht. Dit najaar, wanneer die nieuwe plaat verschijnt, een herkansing? Deal. Gewoon deal, waar we verder níks mee willen zeggen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier