TV On The Radio is geen evidente festivalgroep, zeggen ze dan. Een pijl uit een boog was niks tegen de stomende set van de New Yorkers.
WHAT’S THE FUZZ? Streng zijn: ze hebben nog niet één plaat gemaakt die van de eerste tot de laatste noot verpletterend góed is – neen, zelfs ‘Dear Science,’ niet. Toch moeten ze er bij de tweedehandswinkel niet op rekenen dat we er snel met ons stapeltje TV On The Radio-cd’s zullen staan. Want er zijn niet veel groepen die zowel vooruit, opzij als achteruit denken, of op kunstige wijze aan pop doen zonder dat iemand ‘art school!’ boert. Wat deze New Yorkers aanvangen met oude genres en nieuwe geluiden, met erfenissen van Prince, Talking Heads of Nina Simone, met allerlei bonte maar gestroomlijnde samenraapsels van noise, soul, doowop, funk en postpunk: doe vooral geen moeite het in één woord te vatten.
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT? Neen, zot. De klank kon beter maar verder liet de groep – uitgebreid met een trombonist die zich beleefd op de achtergrond hield, maar zich aldoor wel zo paars blies als zijn hemd – zich niet veel aanwrijven. ‘Halfway Home’en ‘Dancing Choose ‘ openden met hoofd en borst vooruit en we schreven ‘gospelpunk’ op (hey, we mogen toch probéren?). ‘Wrong Way’ dan: nóg een versnelling hoger, iets te snel eigenlijk, dit kwam niet goed maar wonderwel tóch. TV On The Radio spande zijn draden strak en liet de boel verder niet meer verslappen. Desondanks: weinig animo onder het publiek aanvankelijk, maar halfweg de set veranderde dat. ‘Red Dress’ was strak, soulvol, noisy én dansbaar als de beste Bowie. ‘Staring At The Sun’: het zijn nogal spieren die die song in zeven jaar heeft gekweekt. En ‘Wolf Like Me’ was natuurlijk de geknipte uitsmijter: zanger Tunde Adebimpe door het lint, de tot dan vrij stokstijve gitarist-zanger Kyp Malone (met heikneutershoed!) eveneens, en gitarist David Sitek die zijn striemende tempeesten nog een laatste keer ontketende. Sterk!
HET YOUTUBEMOMENT? We dachten dat het slepende oudje ‘Young Liars’ de brave menigte helemáál zou doen indommelen, maar verdemme: de band had er zo’n geweldige versie van in petto dat er net dan geheel spontaan een stadionsfeertje openbloeide.
Kurt Blondeel
