Tijdloze diva’s aan zet

Melomaan Francis Weyns laat zich gewillig inpakken door ‘Divine Diva’s’ als Barbra Streisand, Grace Jones, Diana Ross en Shirley Bassey. Bekijk de video’s.

Move over, Lady Gaga ! Lang voor allerhande troela’s – al dan niet gewikkeld in sneetjes rosbief – onze favoriete huiszender Studio Brussel kwamen bezoedelen, dartelden er decennia voordien met de regelmaat van een klok échte diva’s door onze huiskamer. Ze hadden in ieder geval meer talent in hun stijlvol gemanicuurde linkerpink dan de Katy Perry’s en Britney Spears van deze wereld en hun interpretaties waren zelfs dikwijls beter dan de originele versie. Jawel, in tegenstelling tot de jongere collega’s die vandaag de dag uw oren bevuilen, overschreden zij hun houdbaarheidsdatum met de nodige gratie.

Deze week rollen we de rode loper uit voor vier tijdloze diva’s.

Barbra Streisand – Butterfly (1974)

Miss Streisand debuteert in 1962, na enkele kleinere televisie-optredens, in de musical I Can Get It For You Wholesale. Met haar debuutalbum, The Barbra Streisand Album, dat ze het jaar daarop uitbrengt, wint ze twee Grammy’s. Streisands’ grote doorbraak komt er met de Broadway-produktie Funny Girl en twee jaar later acteert ze in de gelijknamige film waarmee ze haar eerste Academy Award wint. Barbra (ze wijzigt haar naam ” because I hated the name but I refused to change it”) combineert in de jaren zeventig een zang- en acteercarrière en haalt top tien hits met de singles The Way We Were, Evergreen en het Barry Gibb-duet Guilty.

Streisand neemt in totaal vijfendertig albums uit, waarvan ze meer dan honderdveertig miljoen exemplaren verkoopt en waar ze in het totaal negen Grammy Awards mee wint. Met Yentl en The Prince Of Tides behaalt ze haar grootste filmsucces, ondanks dat beide films ongenadig door critici neergesabeld worden.

Mocht u nog twijfelen of Streisand echt wel een diva is – in 2001 eist ze dat er in haar hotelsuite een volledig nieuw vast tapijt gelegd wordt (inclusief de badkamer), en weigert ze het hotel binnen of buiten te gaan via de lobby. De brandtrap nemen lijkt het enige alternatief.



Grace Jones – Warm Leatherette (1980)

Miss Jones, een vaste Studio 54-klant, tekent in 1977 bij Island Records en brengt drie albums uit die vooral in gay-discotheken gretig euhm…aftrek vinden. Drie jaar later duikt ze samen met producers Chris Blackwell en Alex Sadkin en de Compass Point All Stars de studio in. Die samenwerking zorgt voor een eerste succesvol album. Op Warm Leatherette concentreert La Jones zich vooral op eigenzinnige songinterpretaties van artiesten als The Pretenders, Roxy Music, Tom Petty en The Normal. Single Private Life levert haar een eerste Engelse top tien hit op.

Een jaar later wordt de succesformule herhaald – het album Nightclubbing wordt door het Engelse muziekblad NME tot album van het jaar verkozen, en de Astor Piazzolla-adaptatie I’ve Seen That Face Before (Libertango) wordt een wereldwijde hit. Grace Jones is daarna nog te zien in de filmvehikels Conan The Barbarian en in de James Bond-horror View To A Kill maar na haar niet zo geslaagde samenwerking met producer Trevor Horn verdwijnt Jones naar de achtergrond. In 2008 maakt ze evenwel haar comeback met het album “Hurricane”.

Mocht u nog twijfelen of Jones echt wel een diva is – in 1981 mept ze de Britse televisie-presentator Russell Harty, tijdens een live-interview, vakkundig in het gezicht omdat “hij haar niet genoeg aandacht geeft” en onlangs weigerde ze met Lady Gaga samen te werken, “because I am the original Lady Gaga”, dixit Grace Jones.

Diana Ross – Diana (1980)

Miss Ross leidt van 1961 tot 1970 de Motown-groep The Supremes, maar gaat begin de jaren zeventig solo. Met succes want debuutplaat Diana Ross wordt een millon-seller dankzij de hulp van het schrijversduo Ashford en Simpson en single Ain’t No Mountain High Enough verkoopt in de Verenigde Staten alleen al zo’n anderhalf miljoen exemplaren.

Eind jaren zeventig blijven de hits achterwege, maar haar hernieuwde samenwerking met Ashford en Simpson voor het album The Boss geeft een nieuwe commerciële boost aan de carrière van Diana Ross. Het jaar daarop zorgen Nile Rodgers en Bernard Edwards, beide heren spelen in Chic, voor een nog groter succes met hun producerswerk voor Diana : singles Upside Down en I’m Coming Out worden een nummer één hit in de Amerikaanse charts.

Ondanks verdere teleurstellende albums (de single Chain Reaction wordt in 1985 enkel een hit in Europa) blijft Diana Ross tot op de dag van vandaag onvermoeibaar verder toeren.

Mocht u nog twijfelen of Ross echt wel een diva is – je kan maar beter niet voor La Diana te werken want oogcontact met The Boss is al genoeg om op staande voet te worden ontslagen. En een dierenvriend is ze ook al niet, want toen ze een steward op het hoofd mepte met wat op het eerste gezicht een hoedendoos leek, bleek er nog een hond in te zitten.


Shirley Bassey – Something (1970)

Miss Bassey scoort eind jaren vijftig enkele bescheiden hits in de Engelse charts. Tot ze in 1964 de titeltrack van de James Bond-film Goldfinger voor haar rekening neemt. De single wordt een wereldwijd succes en Bassey breekt door in de Verenigde Staten. Something, een album dat ze eind jaren zestig opneemt vaart een nieuwe muzikale koers, waarbij Shirley Bassey vooral popnummers covert. Haar interpretatie van Something wordt een grotere hit dan de originele release door The Beatles. De carrière van La Bassey deemstert in de jaren zeventig weg (ondanks dat ze opnieuw voor de titeltracks van James Bondfilms Diamonds Are Forever en Moonraker gevraagd wordt). Tot Yello haar in 1987 vraagt om de single The Rhythm Divine in te zingen. Tien jaar later herhaalt ze het succes met Propellerheads voor History Repeating.

Mocht u nog twijfelen of Bassey echt wel een diva is – even leek het dat Shirley Bassey opera-zangeres zou worden, maar ze weigerde omdat ze naar eigen zeggen “te lui was”. Haar grote comeback op het Glastonbury festival ging bijna de mist in toen de helikopter die haar naar het festival vloog een noodlanding diende te maken in een nabijgelegen dorp. Toen ze uitstapte vroeg ze aan de verbouwereerde omstaanders of ze even naar het toilet kon en of er iemand intussen thee kon zetten.