Tien niet te missen optredens op Cactus 2015

Het Cactusfestival, dat zich jaarlijks ontvouwt in het Brugse Minnewaterpark, doet niet mee aan het opbod aan podia, maar huldigt de idee dat ‘small is beautiful’. Op het menu: 21 volwaardige optredens, gespreid over drie dagen en onderbroken door de nodige adempauzes. Deze 10 hoort u niet te missen.

In principe hoef je als toeschouwer geen verscheurende keuzes te maken en kun je alle geprogrammeerde artiesten probleemloos aan het werk zien. Maar om te vermijden dat je op het verkeerde moment een hapje te eten gaat zoeken, zetten we toch nog even tien ‘must see acts’ op een rijtje.

De Amerikaan Mike Hadreas alias Perfume Genius – lees zeker ook het interview met hem, deze week in Knack Focus – durft zich een uitdagende outfit op de planken aan te meten. Niet om op te vallen of een Europees land te vertegenwoordigen op een of ander songfestival, want dan had hij zijn baard wel getrimd en een galajurk aangeschoten. Neen, wat Hadreas en zijn gekwelde, dramatische torch pop zo boeiend maakt, is dat hij met zijn muziek naalden diep in zijn vel drijft.

Hadreas, een homo met een notoire weerzin voor zijn eigen lichaam, ziet zijn songs als zelfhulpsessies, pogingen om de ettelijke traumatische momenten in zijn leven te verteren. Hoe aangrijpend dat voor luisteraars en toeschouwers tot op heden ook heeft uitgepakt, gewentel in eigen ellende dreigt op de duur wat zielig te worden. Daarom probeert hij tegenwoordig een andere tactiek: niet langer stilletjes snikkend over de zweer wrijven, maar die lelijke woekering onstuimig openkrabben zonder zakdoek bij de hand.

Hadreas doet hoor- en zichtbaar hard zijn best een ander mens te worden, en daar kan ook zijn carrière maar wel bij varen. Too Bright, de plaat die die kentering inluidde, was alleszins een van de beste van 2014. Beklemming gewaarborgd. (KB)

Grace Jones is de grootmoeder der diva’s die hardnekkig weigert de term grootmoeder te omarmen. Dat liet de 67-jarige eens te meer zien toen ze heel recent in niets meer dan een strooien rokje, een verentooi en wat bodypaint het beste van zichzelf gaf op het Britse Parklifefestival.

Het is niet onwaarschijnlijk dat muziekjournalisten sinds het fenomeen Grace Jones het woord ‘show’ zijn beginnen te gebruiken als ze naar optredens refereerden. We hebben het hier immers over de Grande Dame die in tijgerpak voor een kooi met een levensechte Bengaalse tijger danste, zich vastketende aan een manshoge ventilator en wier stembereik tweeënhalf octaaf is. Ja, dat is véél.

Het is onmogelijk te voorspellen wat je mag verwachten wanneer Grace Jones het podium betreedt. Het is zelfs onmogelijk te voorspellen hóé Grace Jones het podium betreedt. Wie weet, rolt ze op het Cactusfestival haar publiek wel tegemoet op een bejazzelde Segway, en wees maar zeker dat Jones zelfs dan haar cool zal kunnen bewaren. Sommige mensen hebben show gewoon in het bloed – en zouden dat eigenlijk aan de lopende liter moeten verkopen. (KS)

Soms loont het de moeite al vroeg op post te zijn, want het Canadese Timber Timbre is één van die groepen op Cactus die je niet mag missen. Toegegeven, eigenlijk komt hun combinatie van duistere swampfolk, gothic blues, Americana, doowop en fiftiescountry beter tot haar recht wanneer het donker is dan wanneer de zon hoog aan het zwerk staat. Maar laat dàt u vooral niet tegenhouden.

Frontman Taylor Kirk zal u met zijn onderkoelde croonerstem ongetwijfeld in vervoering brengen, terwijl zijn gezellen met twangy gitaren en spookachtig toetsenwerk de broeierige sfeer van een film noir oproepen. (DS)

TE BELUISTEREN CD: ‘Hot Dreams’ (2014).

Eigenlijk heet hij Christopher Taylor, maar aangezien hij vanuit Wenen opereert is het niet onlogisch dat hij voor een Duits pseudoniem heeft gekozen. S O H N is, net zoals James Blake en How To Dress Well, een songschrijver die zich laat beïnvloeden door r&b en elektrosoul. De man, die zich bij voorkeur in een monnikspij hult, is begiftigd met een androgyn aandoende falsetstem, laat zich op het podium bijstaan door een bassist en een knopjesdraaier en is zelf in de weer met synths, computers, samplers en analoge drummachines.

S O H N moffelt al eens een flard dubstep of futuristische gospel in zijn muziek, maar houdt het vooral dromerig en introspectief. Geen wonder dus dat sommigen zijn werk als sadwave of slowtronica omschrijven. (DS)

TE BELUISTEREN CD: ‘Tremors’ (2014)

Cactus is zo’n festival dat niet alleen oog heeft voor wat jong en hip is, maar ook de oudere jongeren onder zijn toeschouwers verwent. Met John Hiatt schenken de organisatoren weer een heuse ‘grand cru’ in het Minnewaterpark. De Amerikaanse rootsrocker mag dan al 62 zomers op zijn teller hebben staan en liedjes schrijven die doorgaans klassiek van snit ogen, zijn werk is authentiek en herkenbaar.

Als singer-songwriter geeft Hiatt zowel blijk van een sterk empathisch vermogen jegens gewone mensen die van het leven pijnlijke opdoffers hebben gekregen, als van en sardonisch gevoel voor humor. Vorig jaar bracht hij zijn 24^ste langspeler uit en daarop klinkt zijn karakteristieke mengeling van folk, rock, blues en country nog altijd even vitaal als ten tijde van ‘Riding With the King’ en ‘Bring the Family’. (DS)

TE BELUISTEREN CD: ‘Terms of My Surrender’ (2014)

Verenig een Flying Horseman, een trawant van Mark Lanegan en een jazzdrummer die ook bij Dez Mona en DAAU speelt, en je krijgt instrumentale rock-‘n-jazz met zin voor improvisatie. Eigenzinnige covers (van Ennio Morricone tot Duke Ellington) zijn het handelsmerk van Bert Dockx en band, maar er is natuurlijk ook eigen werk. En aan hun recentste worp 3 kwam beduidend meer elektronica te pas. Benieuwd wat dat live geeft? Drie adressen deze zomer, met het Minnewaterpark in Brugge voorop. (MI)

Met een stem die het midden houdt tussen Antony Hegarty en Nina Simone zal Benjamin Clementine menige Cactusganger gewis de oren doen spitsen. De 26-jarige Brit van Ghanese origine, die zijn carrière begon als busker in de metrogangen van Parijs, is dan ook een fenomeen.

Behalve een geweldige zanger met een fikse dosis soul in de stembanden, is hij een bedreven pianist, die met het ene been in de jazz en met het andere in de klassieke muziek staat. Zijn dit voorjaar verschenen debuutplaat bevat nog enkele schoonheidsfoutjes, maar als we de geruchtenmolen mogen geloven, beschikt Clementine over een onweerstaanbare podiumpresence. Wait and see. (DS)

TE BELUISTEREN CD: ‘At Least For Now’ (2015)

Rauwe punkblues, traditionele fuzzfolk, grofkorrelige country, minimalistische garagerock: Two Gallants, uit San Francisco zijn niet voor één gat te vangen. De ‘less is more’-formule van zanger-gitarist Adam Stephens en drummer Tyson Vogel is minstens even effectief als die van The White Stripes en The Black Keys en heeft tot dusver vijf uitstekende langspelers opgeleverd.

De jongste jaren tonen Two Gallants zich, in compositorisch opzicht, almaar veelzijdiger en ook op het podium leggen ze dermate veel power, dynamiek en onstuimigheid aan de dag dat ieder concert uitgroeit tot een belevenis. (DS)

TE BELUISTEREN CD: ‘We Are Undone’ (2015).

Ze heeft de allure van een operazangeres en zingt met de intensiteit van Polly Jean Harvey: Anna Calvi is een talent dat zowel door Nick Cave als Brian Eno op handen wordt gedragen. Haar muziek steunt op passie en sensualiteit, romantiek en mysterie, maar gaat ook wel eens gebukt onder overdadige theatraliteit.

Op haar best creëert Calvi echter een zinnenprikkelende sound, waarin afwisselend wordt verwezen naar flamenco, de soundtracks van Ennio Morricone, de desolate woestijnsound van Ry Cooder, de twangy gitaarstijl van Duane Eddy en de impressionistische klassieke muziek van Ravel en Debussy. Veelzijdig en ambitieus dus, en live nooit minder dan hypnotiserend. (DS)

TE BELUISTEREN CD: ‘One Breath’ (2014).

Waarom richten jongmensen bandjes op? Uit verpletterende verveling, om regelmatiger van bil te kunnen gaan, de wereld een poepje te laten ruiken, omwille van de muziek zelfs. Maar geen weldenkend puisterig individu stelt zich als doel een plaat te maken die door de US Library of Congress zal worden uitverkoren om te worden bijgezet in het National Recording Registry – zeg maar de bewaarkast van het Amerikaanse muziekerfgoed. Thurston Moore viel die eer te beurt met Daydream Nation van Sonic Youth.

Dat de moeilijk te overschatten renommée van die groep dertig jaar lang heeft kunnen aangroeien, doet niets af aan de huidige fijne situatie: na de scheiding van vrouw en bassiste Kim Gordon is Moore ook muzikaal zijn eigen man geworden.

Hoewel, met drummer Steve Shelley (ook Sonic Youth), bassiste Debbie Googe (My Bloody Valentine) en gitarist James Sedwards (Nought) heeft hij tegenwoordig een nieuw ensemble in de rug waarmee hij het wel eens lang zou kunnen uitzingen. Het geweldige, vorig jaar verschenen The Best Day liet horen hoe de onvermoeibare Thurston Moore – hij wordt deze zomer 57 – zich in de fleur van zijn leven bevindt.

Niet te missen dus. Waarom niet? Dat mag een scribent van website Drowned in Sound u even diets maken: ‘Has this bloke ever laid his fingers on a guitar and produced anything less than the kind of shimmering slice of aural elixir that would have Orpheus himself nipping down the pawnshop to swap his dusty old lyre for a Fender Jazzmaster?’ Amai niet. (KB)