The Wombats gaan de mist in

The Wombats kruipen na vier jaar weer uit hun holen met ‘This Modern Glitch’. Een interview over de groeipijnen van een jonge band, lichaamsbeharing en labradors.

De donzige Liverpudlians zijn terug. The Wombats kruipen na vier jaar weer uit hun holen met een nieuw album in de poten. ‘This Modern Glitch’ moet de plaat van de erkenning gaan worden.

‘This Modern Glitch’ komt eindelijk uit. Waar hebben jullie je vier jaar verstopt? Murphy: ‘Eigenlijk hebben we er maar drie en een half jaar over gedaan. Zes maanden is best een lange periode, weet je. Je kunt niet zomaar naar boven gaan afronden.’
Haggis: ‘Sterker nog, eigenlijk zaten er maar drie jaar tussen onze twee platen. We hadden al de hele plaat bijeengeschreven en afgewerkt omdat ‘This Modern Glitch’ in november zou verschijnen. Maar het masteren en producen duurde uiteindelijk zo lang dat de plaat maar in mei in de rekken ligt.’
Murphy: ‘En tegelijkertijd voelt het aan alsof we aan dat album maar twee jaar en een half hebben gewerkt omdat we na onze eerste plaat ‘Work’ zo lang hebben getourd. Het hele jaar 2008 telt niet echt mee, eigenlijk.’

Kan je dan zeggen dat jullie volwassener zijn geworden doorheen die twee en een half jaar? Haggis: ‘Ja, absoluut. Dat hoor je ook terug op onze plaat, hoop ik. Het hele album is wat elektronischer. Maar het was nooit echt de bedoeling om een volwassen plaat te gaan maken. Het is gewoon zo gegroeid.’
Murphy: ‘Inderdaad, wij zijn volwassener geworden en daarmee is ook onze muziek, ons geluid wat gegroeid. Het is onvermijdelijk. Het is zo. Het is een beter, meer uitgebalanceerd album dan ons eerste. Het is moeilijk om te zeggen maar ik denk dat ik trotser ben op dit album dan op onze eerste.
Haggis: ‘Maar dat komt ook omdat we zo hard gewerkt hebben aan dat album. Je bent jarenlang bezig aan het schrijven en muziek maken zonder een vorm van erkenning. Met de nieuwe plaat heb je dan eindelijk iets fysiek in handen en dan weet je dat je niet voor niets hebt gewerkt. Daarom ben ik het trotst op dit album. We hebben het gevoel dat dit het beste was dat we konden doen.
Murphy: ‘Het songschrijven, de muziek, de productie alles is gewoon wat stijlvoller nu. Bij het eerste album deden we maar wat. Toen wisten we niet waar we zouden uitkomen, nu hadden we wel een concreet doel voor ogen: een goed afgewerkte plaat maken.’

Jullie zijn afkomstig uit Liverpool. Klopt het dat als je het daar kunt maken, het overal in de wereld kunt maken? Murphy: ‘Er is geen stigma dat Liverpool overheerst. We merken niet bepaald een groter aanbod van concerten net omdat we van daar afkomstig zijn. Het is een stad als een ander met veel bands. Veel goeie bands, maar ook veel crappy bands. Het blijft hoe dan ook knokken. Onze carrière hebben we niet cadeau gekregen.’
Haggis: ‘In Amerika zijn ze daar echter lyrisch over. Daar vinden ze het fantastisch dat wij van Liverpool zijn. Ik begrijp ’t wel, want The Beatles waren ook van Liverpool en zij hebben de muziekwereld veranderd. Maar dat betekent niet dat wij dat ook zullen doen. Het is leuk om van Liverpool te zijn, maar we zijn gewoon onze eigen band, we maken onze eigen muziek.’

Wat hebben de Wombats méér dan vier jaar terug? Behalve wat meer haar, dan. Murphy: ‘Ik heb zelfs minder haar dan vier jaar geleden eigenlijk. Dat is best zielig.’
Knudsen: ‘Ik heb wel wat meer haar op mijn kin, dat wel.’
Murphy: ‘En waarschijnlijk ook één extra haartje op je borstkas.’
Knudsen: ‘Of twee.’
Murphy: ‘We hebben wel wat meer uithouding gekweekt tijdens het touren. Vroeger zaten we meteen door onze slaapreserves heen. Nu kunnen we er wat langer tegenaan en feesten we dus ook langer. Bij de eerste tour verdwenen onze stemmen en stonden we als zombies op het podium. Nu zal ons dat niet meer overkomen.’
Haggis: ‘We zijn ook wel heel wat wijzer geworden. Daardoor gaan we er rustiger tegenaan op de feestjes. We doen er meer, maar feesten slimmer.’

Is het nog steeds leuk om in een band te zijn? Knudsen: ‘Absoluut, maar het zakendoen heeft wel de bovenhand genomen, nu. Het blijft wel fijn om muziek te kunnen maken en dat als je beroep te doen. Het voelt niet aan als werken, daarom is het zo fijn. De hele officiële bedoening met contracten en verplichtingen nemen we er dan wel bij.’

Een heel erg ingewikkelde en technische vraag, dan. Bij het refrein van ‘Jump Into The Fog’ hoor je erg duidelijk een hond blaffen. Wiens labrador glipte mee de studio in? Haggis: ‘Serieus, hoor je een hond blaffen? Nee, er kwam geen labrador bij te pas. Zelfs geen poedel.’
Murphy: ‘Wow. Misschien moeten we die single toch nog even herbeluisteren.'(De single wordt opgelegd en het trio lacht zich kapot)
Knudsen: ‘Nu je ’t zegt. Het lijkt écht wel op een labrador maar eigenlijk zijn het gewoon Dan Haggis en ik die ‘Jump’ schreeuwen.’
Haggis: ‘Nee, het was Barry White die meeblafte met ons refrein.’
Super! Doe hem de groeten van ons.

The Wombats spelen op 23 mei in Trix, Antwerpen en staan op 18 augustus op het podium op Pukkelpop.

Pieter Devriese

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content