Opper Pogue Shane MacGowan strompelde, wauwelde en lispelde zich een weg door de set, maar dat liet u tijdens deze folk fiësta niet aan uw hart komen.
“Ga zonder verwachtingen”, zei de chef en het bleek een wijze raad. The Pogues speelden de voorbije dertig jaar een mythische status bij elkaar. Niet het minst door de drankperikelen van zanger Shane MacGowan. Toch konden we ons in het Rivierenhof niet van de indruk ontdoen dat de band teerde op vergane glorie.
Gelukkig had u zin in een furieus folkfeest. U kwam uitgedost in groen-wit-oranje t-shirts, truien met klavertjes en sommigen onder u haalden de combats en bomberjackets met slogans als “Fuck the police” boven. Bij het tweede nummer dacht u ongetwijfeld lang genoeg gewacht te hebben alvorens een pogo te ontketenen die met korte rustpauzes telkens weer opgestart zou worden, om aan het eind zowat de helft van het staande publiek mee te krijgen.
De groep begon een kwartier te laat aan hun set, maar zette wel meteen hoog in met ‘Streams Of Whiskey’. “I am going, I am going any which way the wind may be blowing. I am going, I am going, where streams of whiskey are flowing“, wauwelde MacGowan het refrein haast onverstaanbaar. Geruggesteund door de microfoonstandaard, sigaretten, drank en de backing vocals van zijn bandleden bracht de man het er nog niet zo slecht vanaf. Dat die streams of whiskey voor MacGowan niet tot het paradijs hebben geleid, werd pijnlijk duidelijk toen hij steeds op en af het podium geholpen moest worden.
Toch leefde u telkens op wanneer hij terug ten tonele verscheen. Voor u ís Shane MacGowan The Pogues en daar kan noch zijn zielige toestand, noch de inspanningen van de anderen iets aan veranderen. Met ‘Dirty Old Town’, zowat het enige nummer waarin de tekst duidelijk te verstaan was, werd u beloond voor uw toewijding. Het Rivierenhof veranderde eventjes in een donkere Ierse pub en u antwoordde gepast door met bekers bier te gooien. Na afloop merkte secondant Spider Stacy op dat er toch wel veel mosquitoes waren vannacht, waarop MacGowan hem naadloos aanvulde dat het mojitos moesten zijn. Onverbeterlijk, de dronkaard.
Na anderhalf uur en verplicht bisnummertje ‘Fiësta’ strompelde de leedproleet definitief de backstage in. Toch zijn The Pogues hem nog steeds liever rijk dan kwijt. En u met hen, getuige de breed lachende gezichten op weg naar de bar. Jammer genoeg serveert het Rivierenhof geen whiskey.
(TS)
