Sweetheart Of The Rodeo: een van de beste countryrockplaten

Dat Roger McGuinn en co van The Byrds in menige muziekencyclopedie ook als countryband staan vermeld, heeft alles te maken met Sweetheart Of The Rodeo, zo niet de eerste dan toch zeker een van de beste countryrockplaten uit de geschiedenis.

Bands kunnen doorgaans maar één keer pionier zijn, behalve als ze The Byrds heten. Want tel gerust even mee: het groepje van Roger McGuinn ontketende mee de folkrevival in de sixties, stond aan de wieg van folk- en spacerock als nieuwe muzikale stijlen en speelde een doorslaggevende rol in de doorbraak van country als mainstreamgenre. En zelfs lang na hun desintegratie in 1973 hebben The Byrds op quasi elk verstrijkend decennium hun stempel gedrukt. Van R.E.M. in de jaren 80 over Uncle Tupelo en Wilco in de jaren 90 tot Fleet Foxes vandaag: allemaal noemen ze The Byrds als belangrijke inspiratiebron.

Dat Roger McGuinn en co in menige muziekencyclopedie ook als countryband staan vermeld, heeft alles te maken met Sweetheart Of The Rodeo, zo niet de eerste dan toch zeker een van de beste countryrockplaten uit de geschiedenis. Nochtans had McGuinn aanvankelijk een heel andere plaat voor ogen. Dronken van de roem die hij had vergaard met Mr. Tambourine Man en Turn! Turn Turn! of overmoedig na het succes van meesterwerk The Notorious Byrds Brothers van een jaar eerder wilde hij van Sweetheart Of The Rodeo niets minder dan een dubbele conceptplaat maken, een soort muzikale reis door de US of A.

Het was kersverse aanwinst Gram Parsons – gitarist, toetsenist en zotten tist – die hem op andere gedachten bracht. Parsons dweepte met all things country – zeg maar: the white man’s blues – en verleidde McGuinn en de zijnen tot hoogst countryeske bewerkingen van traditionals als You Don’t Miss Your Water, maar ook songs van Woody Guthrie, Merle Haggard, The Louvin Brothers en uiteraard de onvermijdelijke Bob Dylan. Want naast het door Parsons zelf gepende Hickory Wind is vooral You Ain’t Goin’ Nowhere hét orgelpunt van deze plaat: een van de mooiste Dylancovers aller tijden en aangezien Bawbs eigen versie pas jaren later het licht zou zien ook een beetje hun eigen song.

Deze reissue op vinyl is beslist de aanschaf van een pick-up waard.

Vincent Byloo