Stijn Meuris selecteert vijf evergreens voor Zware Metalen

In januari start Zware Metalen, een tournee waarin Tom Pintens, Gregory Frateur en Stijn Meuris een eerbetoon brengen aan de wereld van de metal. De Limburgse zanger selecteert vijf klassiekers uit hun setlijst.

De tournee van Zware Metalen gaat van start op 5 januari. De volledige speellijst is te vinden op hun website.

Er is te veel hang naar zacht, aldus Stijn Meuris (Noordkaap, Monza en Meuris), Tom Pintens (Zita Swoon, Think Of One) en Gregory Frateur (Dez Mona). Niet dat ze zelf zo luid gaan maar diep vanbinnen zijn ze verknocht aan zwaar metaal. Zoals iedereen. En dus staken ze de nochtans kortgeknipte koppen bij elkaar om een tijdelijk tribuut aan hardrock samen te stellen: Zware Metalen, waarmee ze begeleid door David Poltrock en Marc Bonne op toetsen en drums vanaf de eerste week van januari op tournee gaan. Uniek: de eerste metaltour waarbij oordopjes geen verplichting zijn.

Stijn Meuris legt aan de hand van vijf evergreens uit de setlijst van Zware Metalen uit waarom iedereen van hardrock houdt. Ook zij die het nog niet beseffen.

Motörhead – Ace of Spades (1980)

ik zag het eerste akkoord van de eerste song letterlijk komen aanrollen. Als in een filmische slowmotion van een tsunami surfte het geluid over de honderden hoofden in mijn richting, en in mijn fantasie knikten al die ongewassen metalheads een paar graden achteruit door zoveel energetisch vermogen. Dat was toen Lemmy z’n Rickenbacker bas aansloeg als ware het een gitaar – don’t try this at home! – en daarbij een mimiek tentoonspreidde die enig leedvermaak verraadde.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

AC/DC – Hell’s Bells (1980)

Als je Hell’s Bells muzikaal ontleedt en van alle elektrische stormen ontdoet, stuit je op een harmonisch ingrediënt dat je nog het best kan omschrijven als kauwgom voor de geest. Of in muzikantentermen: het blijft geweldig plakken. Alleen dat al kan je van veel ingenieuze klassieke composities niet beweren – of het moest zijn dat u regelmatig het derde pianoconcerto van Rachmaninov loopt te fluiten. Geloof me, beste ongelovigen: hardrock in z’n puurste vorm bezit een melodisch schema dat tot meeneuriën aanzet. En was muziek daar in eerste instantie niet voor bedoeld?

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Kiss – I Was Made For Loving You (1979)

U dacht toch niet dat het toeval is dat de heren van KISS nu al bijna vier decennia lang (!) een blijvende huiduitslag trotseren omdat ze dat graag doen? Nee, ze doen dat omdat hun muziek enkel gedijt onder de enig juiste vermomming. In hun geval is dat een vermomming als zwart-witte poezen, maar dat maakt verder niet uit. Zonder die fond de teint ging het om Gene Simmons, Paul Stanley, Tommy Thayer en Eric Singer. Nu gaat het om KISS. Dat is een wezenlijk verschil. Ook qua bankrekening trouwens.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Alice Cooper – How You Gonna See Me Now (1978)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Alice Cooper verhaalt in How You Gonna See Me Now over de pijn en de twijfel die hij ervaart wanneer hij denkt aan z’n geliefde. Hoe zal zij hem nog inschatten nadat hij een tijdje willens nillens uit de maatschappij verwijderd werd ten gevolge een kortsluiting in zijn geschminkte hoofd? Het zijn zo van die dingen waar je als wereldbefaamd rockartiest met enkele mentale issues mee te maken krijgt. Cooper had hetzelfde thema ook kunnen uitwerken in een schreeuwerig stuk beton, maar dan zou de boodschap minder aangrijpend overkomen. En dus schreef hij een en ander van zich af in een mierzoete ballade. Eentje die miljoenen keren over de toonbank ging en die de gevreesde kippenbijter niet enkel centen opbracht, maar ook een menselijk gelaat. Heerlijk nummer bovendien. Thin Lizzy – The Boys Are Back In Town (1976)

Hardrock is voor dudes. Voor kerels van karwats, voor Stijnen van stavast. Het is luid en duidelijk. Het is de enig denkbare therapie voor zij die nooit hun hart zullen luchten aan een zielenknijper. Het is muziek met de vuisten in de lucht, vuisten die synchroon hemelhoog gaan wanneer het refrein in aantocht is. Wat er in dat refrein gezongen wordt, speelt geen rol. ‘Thun-der!’. Donder! Bij Thor nog aan toe. Bij deze nodig ik Joke Schauvliege uit om getuige te zijn van zoveel goudeerlijke jongensromantiek.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Voor de volledige anekdotes van Stijn Meuris bij deze klassiekers kan u terecht in Focus nr. 52.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content