Seks en drugs en DJ Coone: Tomorrowland door de ogen van mijn vader

© Wouter Van Vaerenbergh
Katrin Swartenbroux
Katrin Swartenbroux Chef Lifestyle KnackWeekend.be

Zet eender welke twintiger (of dertiger) die al eens graag een dansbeen uitwerpt op Tomorrowland en je kan ervan op aan dat ze zich wel zullen weten te amuseren. Maar hoe kijkt mijn bijna zestigjarige vader naar de sprookjesachtige decors, de vuurspuwende megalomane mainstage en de hevig fistpumpende DJ’s? Ik nam hem een dag op sleeptouw.

Het zaadje voor dit artikel werd geplant na een zoveelste discussie tijdens een zondags etentje. Dooddoeners als “de jeugd van tegenwoordig” en “wereldvreemd” werden verwijtend over de scaloppina alla Milanese heen en weer gegooid, met Tomorrowland als bron – of op zijn minst de vrucht- van alle kwaad. “Hoe kùnt ge nu in godesnaam zo’n uitgesproken mening hebben over iets wat ge nog nooit hebt gezien!”

Mijn vader, een bijzonder intelligent en doorgaans fair persoon, zag hier evenzeer de hypocrisie van in en besloot zich open te stellen voor wat “de flower power beweging van de 21e eeuw” moest zijn. Misschien heb ik Tomorrowland een tíkkeltje te fraai geschetst, maar laat duidelijk zijn dan ik bijzonder passioneel discussieer. Een eigenschap die ik van mijn vader heb geërfd overigens, die het festival in Boom net geen oord des verderfs, maar wel “een marginale verzameling johns en bobo’s” noemde. En dan heeft u hem nog niet over de muziek bezig gehoord.

Bref, mijn missie was duidelijk: hem ervan overtuigen dat Tomorrowland toch net iets dichter bij peace and love dan bij Sodom en Gomorra ligt. Makkelijk zou het alleszins niet zijn. De verstokte Stones-fan moest immers zijn sex and drugs and rock and roll voor twaalf uur lang opbergen voor, nuja: sex and drugs and dj Coone. Spoiler alert: die laatste beviel hem allerminst.

Het hol van de leeuw

“Pas op, ik vind het ontzéttend knap gemaakt, maar wat ik het belangrijkste vond aan de flower power – als je dan toch per se die vergelijking wil maken – was de klasseloosheid die er binnen de beweging heerste”, zegt hij terwijl hij peinzend naar een Marokkaans geïnspireerde lampencluster kijkt. Ik ben er bijna zeker van dat Sun Tzu ooit schreef dat je steevast moet beginnen met waar de vijand slaapt, en dus nam ik hem mee naar het hol van de leeuw: de Dreamlodges van Tomorrowland waarvoor zelfs het woord glamping te min werd bevonden. Hoewel hij onder de indruk is van de luxueuze tenten op palen die voorzien zijn van elektriciteit en luchtmatrassen, en hij meer dan enthousiast reageert bij het zien van de mooi versierde en volledig inklapbare cabana’s licht zijn gezicht pas op wanneer hij de Marketplace van Dreamville betreedt.

Seks en drugs en DJ Coone: Tomorrowland door de ogen van mijn vader
© Wouter Van Vaerenbergh

Hier worden namelijk alle kampeerders – ook zij die hun werptent gewoon ergens geworpen hebben- in de watten gelegd. De warme bakker, de supermarkt, de slager, de kapper, de fonteinen, de campingradio,… Ik zie hem goedkeurend kijken naar de jongeren die verbroederen in de handig ingerichte “chill out zones” – een woord dat hij zelfs speciaal voor mij in de mond wilde nemen. “Togetherness” bleek dan weer jammer genoeg een brug te ver.

De Efteling en Cirque du Soleil

Eén van de hoofdargumenten die mijn vader meermaals aanhaalt om Tomorrowland neer te sabelen is dat het zo’n duur festival is. Akkoord, 98 euro voor een dagticket (of zo’n 115 euro met verwerkingskosten erbij) ìs niet goedkoop. Ik zou kunnen redeneren dat je op Rock Werchter voor dat geld (een dagticket kost er 100 euro) enkel maar muziek krijgt, al zou hij dat meteen counteren met de stelling dat je op Tomorrowland voor dat geld alles behàlve muziek krijgt. Ik besef dan ook dat de weg naar zijn architectenhart gebaand moet worden via de aankleding.

“De vergelijking met Disneyland vind ik toch echt niet opgaan hoor”, bromt hij terwijl hij de verschillende podia, de waterlelies en de pittoreske infostandjes op het festivaldomein in zich opneemt. “Dit doet me veel meer denken aan een kruising tussen de Efteling, Cirque du Soleil en het werk van Jean Luc Courcoult.” Toch gaat zijn fototoestel dat de hele dag en nacht trouw rond zijn hals zal blijven hangen meermaals de hoogte in. Van de nieuwe Rose Garden, waar een indrukwekkend grote draak zich uit het water hijst en zich al briesend over het podium buigt wordt zelfs een filmpje gemaakt. Hij merkt met een knikje de vele vuilbakken voor PMD, voedselresten en overig afval op en ik zie hem likkebaardend kijken naar het ruime aanbod nationale en internationale voedselkraampjes.

High five!

So far so good. Wanneer een jongeman die zijn leven duidelijk beu is in het voorbijgaan zijn hand enthousiast ophoudt voor een high five en mijn vader hem daadwerkelijk een high five gééft krijg ik net geen hartverzakking. Papa… vermààk je je?

Seks en drugs en DJ Coone: Tomorrowland door de ogen van mijn vader
© KS

De eeuwige frons tussen zijn wenkbrauwen versoepelt en de lijnen in zijn voorhoofd vormen een schouwspel dat enkel verontrustend zou zijn ware het een cardiogram. Verbolgenheid verandert in verbazing en het entertainment van het weekend lijkt te groeien per stap die hij zet: het minachtende “dj’kes” wordt zelfs al snel “dj’s”.

“Dit is van mijnen tijd!”, klinkt het enthousiast aan de Café D’Anvers stage waar de jonge draaitafelridders van Flapjackers net het beste van zichzelf geven. Ook Bender vond hij zeer te pruimen, al zal zijn favoriete set allicht “die in de drum and bass tent” geweest zijn – voorlopig krijg ik het nog niet over mijn hart om hem mee te delen dat de dj die hij zo leuk vond er vrijwillig voor koos om als ‘Hookerz’ door het professionele leven te gaan.

Structuur en logica

“Zijn er mensen die hier echt naar luisteren? Ik bedoel, die dit thuis opzetten, zich ervoor neerzetten en het bewust in zich opnemen?”, vraagt hij zich luidop (iets te luidop) af wanneer we ons even te midden van de bassen van KozzMozz parkeren.

Het wordt me snel duidelijk dat mijn vader even allergisch is aan Tomorrowland als ikzelf. Maar waar ik een constant gevecht met graspollen moest leveren probeert hij -voor zijn dochter- te doen alsof gedreun precies datgene was wat zijn oude dag kon gebruiken. Aan de Q-stage zie ik hem nog net geen grimas trekken terwijl ik hem enthousiast de front stage in sleur, al toont hij zijn goodwill en onmetelijke vaderlijke liefde wanneer enkele meisjes hem leren hakken op de salvo’s die Code Black hem door zijn grijze krullen jaagt.

“Nee, die pasjes kan ik niet aan. Ik ben nochtans een goede danser, maar hier zit nergens structuur of logica in. Ge wéét hoeveel ik hou van structuur en logica.” Ik sus hem met een hotdog van Graanmarkt 13, zijn favoriete Antwerpse restaurant, al durfde ik hem niet vragen of het broodje met venkel en varkensvlees “naar thuiskomen” smaakte.

Ongekunsteld zichzelf

Seks en drugs en DJ Coone: Tomorrowland door de ogen van mijn vader
© Wouter Van Vaerenbergh

Het voelt vreemd om mijn vader hier te zien rondlopen, hoewel er voldoende generatiegenoten voorbij sjokken. “Die vrouw daarnet. Die bleef maar naar mij glimlachen. Wat denkt ze, dat ik ga teruglachen gewoon omdat we ongeveer dezelfde leeftijd hebben?” Misschien valt hij voor mij zo op in de massa omdat-ie er in zijn hemd, zijn jeans en Stan Smiths zo ongekunsteld zichzelf uitziet in een escapistische zee van boho, beestenpakken en bizarre hoofdtooien. “Ik vraag me af: kleden die mensen hier zich zo omdat ze denken dat het hier zo hoort, of omdat ze zich altijd zo willen kleden maar enkel hier durven?”, lijkt hij mijn gedachten te lezen.

Nu de keukentafel niet meer tussen ons in staat wordt zijn verhaal plots een ander verhaal. Wanneer ik niet inga op een opmerking over de “arrogante overbetaalde clowns” die de main stage bevolken word ik beloond met een anekdote over “die keer dat hij in een Parijse club toevallig met Mick Jagger op de dansvloer stond.” Als ik beschrijf hoe een set van Steve Aoki eruit ziet -met taartgooien en al- bijt hij allicht op zijn tanden om me niet te moeten zeggen dat dat net exàct het soort decadentie is dat hem doet huiveren van de EDM-scène.

Kermismuziek

Natuurlijk heeft hij zijn boekje met woorden als “kermismuziek” en “marginaal” nog niet helemaal dichtgeklapt, al richt hij zijn pijlen nu veeleer op de Tomorrowlandganger in plaats van op Tomorrowland zelf. Op een manier waarop enkel vaders dat kunnen spreekt hij iemand van de organisatie aan. “Die wildplassers daar aan die tent. Ik vind dat écht niet kunnen. Jullie hebben nochtans toiletten genoeg hier op het terrein.” In een Tomorrowlandshirt gehulde schouders worden opgehaald. “Ik weet het meneer, maar wat kan je eraan doen hé” Mijn vaders ogen beginnen te flikkeren bij het horen van een orenschijnlijk gelijkgestemde. Ik zie het hem haast denken. “De jeugd van tegenwoordig. “

Seks en drugs en DJ Coone: Tomorrowland door de ogen van mijn vader
© Wouter Van Vaerenbergh

Wanneer de avond valt durf ik te besluiten dat deze dag al bij al een positieve ervaring was en wonder boven wonder lijkt mijn vader dat te beamen. “Ik vind het merendeel van de muziek nog steeds pokkeherrie”, hervalt hij in oude gewoontes. “En ik ben blij dat we die VIP-tenten niet binnen konden want dan had ik waarschijnlijk een paar nachten niet kunnen slapen.” Mijn hoop op een ‘maar’ wordt gelukkig ingelost. “Het is hier duidelijk heel strak georganiseerd en veel diverser en menselijker dan ik had gedacht”, zegt hij terwijl hij glimlacht naar een Duitser die zich vrolijk naast hem positioneert met een opblaasbare dino op de arm.

Nog voor ik “Zie je wel!” kan krijsen wordt het duidelijk dat T-Rex ook dienst doet als weed-bong en begint er een ader in mijn vaders voorhoofd te kloppen in een ritme dat mijn vingers vier uur later nog steeds over mijn toetsenbord jaagt.

“Dit is geen festival”

Gelukkig was het niet de rookwolk van de Duitser die een schaduw wierp over wat het hoogtepunt van de avond had moeten worden: de DJ-set van Dimitri Vegas en Like Mike aan de Main Stage. Voor die laatste (het podium) had hij alleen maar lovende woorden. Ik dénk zelfs dat ik hem een plaatje met zijn smartphone heb weten schieten, al kan dat ook gezichtsbedrog zijn. Na wat lijkt honderd foto’s vanuit dezelfde kleurrijk verlichte, met confetti bespoten hoek draait hij zich om. “Dit geklepper vind ik maar niets, die jongen hiervoor kreeg het publiek veel meer los”, besluit hij met een ernst die hij doorgaans reserveert voor zijn studenten.

Seks en drugs en DJ Coone: Tomorrowland door de ogen van mijn vader
© Wouter Van Vaerenbergh

“Werkelijk papa? Die jongen hiervoor was nochtans Afrojack, de DJ met al die dikke auto’s die hier verderop in Boom een huis heeft gehuurd en die jij daarstraks nog een patser noemde.” “Ja, wel, ik vind dat van voetballers ook, maar ik kijk toch ook nog naar voetbal.” Een triomfantelijke grijns speelt om mijn lippen. Zou ik voor het eerst in onze dertigjarige vader-dochterrelatie gelijk krijgen?

Ik besef dat wat mijn vader vandaag voor mij heeft gedaan verder gaat dan zijn recht om een gefundeerde discussie te kunnen voeren. Hij heeft een hele dag rondgelopen op een plek waar hij zich allerminst comfortabel voelde, enkel en alleen om zijn dochter een plezier te doen, niet omdat hij zijn gelijk wilde halen.

“Maar heel wat van mijn argumenten staan nog steeds overeind hoor”, zegt hij terloops terwijl ik mijn betaalchip voor een laatste keer tegen de kassa tik voor een overwinnaarsbiertje – een flesje dat hij trouwens òòk mooi “gebrand” vindt. “In mijn ogen is Tomorrowland ook geen festival. Dit is gewoon een drie dagen durend feestje, en hoewel ik de charme er nu beter van kan inzien, hoeven ze mij er toch niet meer voor uit te nodigen.”

Pearls voor de zwijnen.

(KS)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content