Vorig jaar deed Ry X al eens Pukkelpop aan, met zijn elektronicaproject Howling. Dit keer stond echter zijn solorepertoire centraal en ook op dat meer folkgerichte repertoire viel weinig af te dingen. Jammer dus dat de toeschouwers niet altijd even attent reageerden.
What’s the fuss?
Ry X, die eigenlijk gewoon Ry Cumings heet, had enkele jaren geleden genoeg aan één song in een reclamespot voor Sony Bravia tv’s, om een plek in het collectieve bewustzijn af te dwingen. Zijn song ‘Berlin’ werd zo populair dat zelfs Sam Smith zich geroepen voelde er een versie van op te nemen. Maar vergis je niet: met zijn stem en repertoire appelleert de Australische bard eerder aan de volgelingen van Bon Iver en Jeff Buckley dan aan het hitparadepubliek. Onlangs verscheen zijn langspeeldebuut ‘Dawn’, waarop Ry X zich van zijn meest kwetsbaarste, introspectiefste en meest melancholische kant liet horen. Met dat werkstuk bewees hij tegelijk dat indiefolk, elektronica en r&b niet per se elkaars natuurlijke vijanden hoeven te zijn.
Toch niet beter de toog opgezocht?
Oeps, da’s een moeilijke.
Neen, omdat Ry X over prima songs beschikt, die door zijn band, met een violiste en celliste in de rangen, smaakvol werden ingekleurd. Vaak waren zijn liedjes voorzien van gelaagde coda’s, waarin de elektronisch en akoestisch gegenereerde klanken associaties opriepen met, pakweg, Sigur Rós.
Ja, omdat het publiek in de clubtent (die vanaf dit jaar een groter formaat heeft gekregen, waardoor het verschil met de Marquee stilaan te verwaarlozen valt) blijkbaar zoveel te vertellen had, dat de artiest nauwelijks boven het geroezemoes uitkwam. De muziek van Ry X gedijt het best in een intieme context, maar werd in Kiewit genadeloos geofferd op het altaar van de grootschaligheid. Niettemin: zeer genoten van ‘Salt’, ‘Sweat’ en ‘Deliverance’, waarin een piano op een eloquente manier in gesprek ging met een synth. Want jawel, ook bij Cumings-de-soloartiest is er ruimte voor fijne laagjes elektronica.
Materiaal voor uw snapchatverhaal?
De onweerstaanbare riff van slotnummer ‘Howling’, dat het enkele jaren geleden al eens tot underground dancehit schopte, maar intussen aan zijn derde leven toe is.
Bekijk ook de foto’s van het concert.
Dirk Steenhaut
