(18u50, Main Stage) Cave-de-crooner, Cave-de-rocker en The Bad Seeds beroerden zaterdag de harten van tienduizenden festivalgangers.
PLUS: Hoezo, Nick Cave hoort niet thuis op een festival? Hij greep ons zaterdag toch maar mooi anderhalf uur lang bij de nekharen. Met veel overgave en een eigenaardige maar ongeziene cool baande hij zich een weg door zijn intussen iconische oeuvre. Van nieuweling ‘Push The Sky Away’ kregen we enkel het titelnummer, de sprookjesachtige opener ‘We Know Who U Are’, het naar het einde toe verschroeiende ‘Jubilee Street’ en de donderwolk ‘We Real Cool’ te horen.
Voor het overige was de set gevuld met klassiekers (‘The Mercy Seat’, ‘Into My Arms’, ‘Red Right Hand’, ‘Tupelo’) én met een paar bijna vergeten pareltjes uit de oude doos (‘From Her To Eternity’, ‘Jack The Ripper’, ‘God Is In The House’, ‘Papa Won’t Leave You, Henry’).
Cave was duidelijk verkouden – hij liep de ganse tijd te snuiten en te spugen -, maar daarom niet minder goed bij stem. Of hij nu croonde of kreunde, schreeuwde of fluisterde, plaatsnam achter zijn microfoonstandaard of piano of tussen het publiek, Nick Cave heeft zaterdag ongetwijfeld harten beroerd. Op enkele verveelde Volbeat-fans na, sloten de tienduizenden toeschouwers hem massaal into their arms.
In zijn thuisland Australië heeft Nick Cave al een standbeeld. In Werchter mag hij er wat ons betreft ook één krijgen. He’s a gu-ru!
MIN: Niet van toepassing.
HOOGTEPUNTEN: ‘Jubilee Street’, ‘God Is In The House’, ‘Into My Arms’, ‘Stagger Lee’, ‘Red Right Hand’.
QUOTE: ‘What do you wanna hear next? Rèèmstein?’, aldus Nick Cave voor aanvang van ‘Deanna’.
SETLIST: We Know Who U Are / Jubilee Street / From Her To Eternity / The Weeping Song / Deanna / Jack The Ripper / Tupelo / God Is In The House / Into My Arms / Papa Won’t Leave You, Henry / The Mercy Seat / Stagger Lee / Push The Sky Away // We Real Cool / Red Right Hand
Michael Ilegems
beeld: Koen Keppens
