‘Reign in Blood’, het meesterwerk van Slayer: 29 minuten heerlijk lijden

Slayer © Davy De Pauw
Joost Devriesere
Joost Devriesere Auteur en journalist bij Knack Focus en Knack

Nog één wereldtournee en dan stopt Slayer ermee. Reign in Blood zal dus altijd hét magnum opus van de band blijven. Herlees onze analyse van het legendarische album: ‘Gelieve niet te consumeren in spaarzame dosissen.’

Op 7 oktober 1986, precies dertig jaar geleden, kieperde de Californische thrashmetalband SlayerReign in Bloodover de mensheid uit.Knack Focus-journalist Joost Devriesere over het gecontesteerde album dat het tijdperk van nog extremere metal inluidde en voor Slayer tegelijk een zegen en een vloek werd.

‘Luister hier eens naar.’

Mijn maat Giel duwt me op de speelplaats een muziekcassette in de hand. Een Maxell, het beste merk voor heldere opnames vanaf radio en vinyl, of zo wordt toch beweerd. ‘Slayer – Reign in Blood’, staat op de zijkant gekrabbeld. In het doosje zit een papier met daarop een handgeschreven tracklist. Naast elke song staat de tijdsduur genoteerd. Ik laat mijn ogen over de titels glijden. Piece by Piece, Epidemic, Altar of Sacrifice, Postmortem… Ach. Ik heb al wel van Slayer gehoord, maar de band spreekt me niet aan. Te geforceerd diabolisch, dat viertal, getooid met ridicule spijkerbanden ook. En dat potsierlijke gedweep met Satan? Niet mijn ding. Geef mij maar die glammetalbands uit L.A. Ook die zien er belachelijk uit, maar hun teksten gaan tenminste over motoren, meisjes en seks. En daar moeten teksten ook over gaan, als je vijftien bent.

‘Dit is echt goed. Het strafste wat ik al gehoord heb’, probeert Giel me te overtuigen.

‘Zal wel’, denk ik, maar ik wil Giel niet krenken en neem de cassette in dank aan. Die avond barst Angel of Death uit de luidsprekers van mijn stereo, op mijn kleine voutenkamer. Niet mijn leven, maar mijn muzikale voorkeur valt in een definitieve plooi.

Er kleven verhalen aan iedereen die eind de jaren tachtig in aanraking kwam met Reign in Blood, het derde album van het Californische thrashmetalgezelschap Slayer. Vandaag spreken sommigen over een schokgolf die over hen heen denderde, een opwinding die ze nooit eerder hadden ervaren. Anderen hebben het over de brutaalste, meest compromisloze plaat die ze al hadden gehoord. Of ooit zullen horen.

Tom Araya van Slayer
Tom Araya van Slayer© Piet Goethals

De perfecte storm

Geen adempauzes, geen gepingel, geen compassie: dat was het devies van Tom Araya (bas/zang), Jeff Hanneman (gitaar), Kerry King (gitaar) en Dave Lombardo (drums) toen ze medio 1986 aan de opnames van Reign in Blood begonnen. Achter de knoppen zat producer Rick Rubin, die Slayer in 1985 tekende voor zijn Def Jam-label, een filiaal van major Geffen dat vooral kansen gaf aan hiphoptalent als Run DMC, LL Cool J en Beastie Boys. Alhoewel, veel werk had Rubin niet, zo zou hij jaren later ruiterlijk toegeven. De nummers van het viertal stonden al op punt voor de tapes begonnen te rollen, en de verpletterende sound was hoofdzakelijk het werk van engineer Andy Wallace, die later het geluid van Nirvana’s Nevermind zou bepalen.

Slayer verliet de studio met een plaat van welgeteld 28 minuten en 56 seconden onder de oksel. Hun op het eerste gezicht hilarisch korte werkstuk paste net op een kant van een cassette, in die tijd de ideale geluidsdrager voor een verzameling songs die het best in één ruk wordt gesavoureerd. Wie het vinyl had gekocht, voelde lichte frustratie na de song Jesus Saves: de naald moest uit de groef, de zwarte schijf moest omgedraaid voor Criminally Insane kon losbarsten. De magie was even verbroken.

Reign in Blood was de perfecte storm. Alle elementen waren aanwezig voor een plaat die jongeren zou wegblazen en de goegemeente zou choqueren. De muziek was op zich al een gesel, met Tom Araya’s bezeten semi-parlando en de scheurende bijna-solo’s van King en Hanneman, die haaks op de venijnige riffs en het onnavolgbare drumwerk van Dave Lombardo stonden. En wat te denken van dat boschiaanse artwork, samengesteld uit twee schilderijen van grafisch kunstenaar Larry Carroll: Satan op een troon, een paus met een knoert van een erectie en andere vreemde, macabere taferelen.

De hoes van Reign in Blood resumeerde perfect wat je van de plaat mocht verwachten – een afdaling in de hel, en een confrontatie met alle gruwelen die zich bezuiden de hemel afspelen – heksenverbrandingen, moordende gekken, satanische rituelen en genocide -, neergeschreven in teksten die zonder enige zweem van ironie werden gedebiteerd.

 'De bandfoto op de hoes van 'Reign in Blood' werd genomen in België, in de backstage van het Heavy Sound Festival in Poperinge, op 26 mei 1985.'
‘De bandfoto op de hoes van ‘Reign in Blood’ werd genomen in België, in de backstage van het Heavy Sound Festival in Poperinge, op 26 mei 1985.’© /

Auschwitz, the meaning of pain

Columbia, dat de plaat moest distribueren, werd het allemaal te veel. Het dacht er niet aan om Reign in Blood over de winkels te verspreiden. Rubin klopte dan maar aan bij zijn bazen van Geffen, die de release op de lange baan probeerden te schuiven. Ze stoorden zich niet in de eerste plaats aan de herrie en het lugubere artwork, maar vooral aan de expliciete boodschappen. De tekst van Angel of Death, de opener van de plaat, lag hen het zwaarst op de maag. Een song die alle gruwelijke details over de wreedheden van Josef Mengele, de kampdokter van Auschwitz, in heel beeldrijke taal op een rijtje zette, kon dat wel? Meer nog: was het nodig?

Rick Rubin gaf geen krimp, en zette Geffen voor het blok: aan de plaat zou geen noot, geen letter gewijzigd worden. Reign in Blood, de potentiële nachtmerrie van elke bezorgde ouder, vond uiteindelijk toch zijn weg naar het publiek. Een grote parental advisory-sticker waarschuwde voor de blasfemie en de horror, al bleek dat afschrikmiddel al snel een extra aankoopargument. Want wat gevaarlijk of verboden is, is tegelijk cool en sexy. Dat was in 1986 niet anders.

Over Angel of Death werd schande gesproken, en zelfs vandaag nog krijgt de band er tijdens interviews vragen over voorgeschoteld. Toch was het vooral de muziek die voor een aardverschuiving zorgde. Productioneel en songtechnisch had Slayer binnen het genre nieuwe standaarden gezet, en al snel zou een snel aanzwellende groep epigonen zich in hun slipstream nestelen. Jonge kerels met lange haren namen de gitaren op en holden Slayer achterna, of probeerden hen rechts in te halen met songs die zowel tekstueel als muzikaal nog vuiger, nog extremer klonken. De meesten van hen beten roemloos in het zand.

Reign in Blood heeft Slayer geen windeieren gelegd. Dat de band dertig jaar na dato nog altijd meedraait en in het heavymetalcircuit en ver daarbuiten een haast mythische status heeft verworven, heeft het viertal vooral te danken aan die ene plaat. Al is de zegen tegelijk een vloek. Sinds 7 oktober 1986 heeft Slayer een ongrijpbare schaduw nagejaagd. Telkens weer zette de luisteraar elke nieuwe plaat af tegen dat ene magnum opus, en steeds was de teleurstelling groot – al was dat vrijwel even vaak onterecht.

Reign in Blood is in elk geval een plaat voor de eeuwigheid. Gelieve niet te consumeren in spaarzame dosissen, maar in één geut, tot het onweer na afsluiter Raining Blood boven u losbarst.

Raining Blood, live, met echt bloed, voor de Still Reigning­-dvd uit 2004:

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content