Zou de fragiele muziek van The XX ook op het grote hoofdpodium overeind blijven? We vreesden vooraf van niet, maar die bezorgdheid bleek ongegrond. Het Britse trio imponeerde met een ronduit betoverende set.
(22u00, Main Stage)
Zou de fragiele muziek van The XX ook op het grote hoofdpodium overeind blijven? We vreesden vooraf van niet, maar die bezorgdheid bleek ongegrond. Het Britse trio imponeerde met een ronduit betoverende set.
PLUS
Eigenlijk is het verrassend dat verfijnde, ingetogen en vrij afgekloven muziek zoals die van The XX bij een groot publiek zo gretig aftrek vindt. De Everything But The Girl van de r&b- en dubstepgeneratie schrijft namelijk songs zonder uitroeptekens. Ze heeft een unieke sound ontwikkeld waarin veel ruimte wordt gelaten tussen de noten en ieder detail een emotionele lading draagt. De uit een mist van reverb opdoemende gitaarmotiefjes van Romy Madley Croft verwijzen dan weer rechtstreeks naar indierockbands uit de eighties, zoals The Durutti Column en Cocteau Twins.
Centraal staan de half gefluisterde man-vrouwdialogen tussen Croft en bassist Oliver Sim. De stem van de laatstgenoemde was vroeger, zeker live, een pijnpunt tijdens concerten van The XX, maar dit keer croonde hij beter en treffender dan ooit. Bovendien droeg de kristalheldere klankweergave op Pukkelpop veel bij tot het welslagen van het concert: ieder zuchtje was duidelijk hoorbaar en zo viel andermaal op dat Jamie Smith, met zijn laptopbeats, elektronische handclaps, ijle synths en live-percussie eigenlijk het geheime wapen van de groep is. De songs incorporeerden weliswaar veel elementen uit dance en elektronica, maar joegen je nooit de dansvloer op.
Het optreden bestond half om half uit nummers uit de beide cd’s van het gezelschap. Uit de eerste onthielden we juweeltjes als ‘Crystalised’, ‘Islands’, ‘VCR’ en ‘Shelter’; uit ‘Coexist’ overweldigden vooral ‘Reunion’, dat door het aandeel van de steeldrums een Caraïbbisch tintje kreeg, en het bloedmooie ‘Angels’.
In Kiewit stelden we vast dat The XX inmiddels is uitgegroeid tot een sterk merk. Over ieder detail was nagedacht, van de lichtstralen die samen een X vormden tot de halsuitsnijding van Crofts T-shirt, waarin ook al een X was verwerkt. Wat dit concert ons bijbracht is dat ook statische muziek dynamisch kan klinken. Vooral het laatste half uur van de set was van een zelden gehoorde schoonheid. Intimisme op grote schaal? Het lijkt een paradox, maar sinds zaterdagavond weten we dat het kán.
MIN
‘The XX moet opletten voor eenvormigheid, want veel van hun songs zijn opgebouwd volgens hetzelfde procedé. En ‘Infinity’ vertoonde muzikaal wel verdacht veel gelijkenissen met Chris Isaaks ‘Wicked Game’.
HOOGTEPUNTEN
‘Angels’, Reunion’, ‘Shelter’, ‘VCR’, ‘Islands’…
QUOTE van Oliver Sim: “We hebben vanavond heel wat te vieren: de herinnering aan onze passage in de Marquee in 2010, één van onze beste concerten ooit. Het feit dat we nog nooit eerder op een podium van dit formaat hebben gestaan. En ook: dat Romy straks, om middernacht, jarig is. Als je haar straks tegenkomt, trakteer haar dan op een drankje.”
Dirk Steenhaut
