Recensie slotdag Lokerse Feesten met Ozark Henry en Texas

© DR

Lokeren kreeg geen spetterend, knallend einde na tien dagen festival. Enkel Texas en Axelle Red zorgden voor wat vuurwerk. The Happy was gewoon leuk en luchtig, Ozark Henry miste de connectie met het publiek.

The Happy, 19u00

Drumster Isolde Lasoen stond voor de tweede avond op rij op het hoofdpodium van de Lokerse Feesten. Dit keer niet met een eigenwijze leadzanger, maar met haar eigen band waarin iedereen zijn zegje lijkt te hebben. Openen op de slotavond bleek geen cadeau te zijn door het bijna lege terrein, al zullen de voorafgaande regenbuien er voor iets tussen gezeten hebben.

The Happy klinkt af en toe zeemzoet ‘poppy’ en vlak erna gaan ze weer strakker in het gareel. Hun single ‘No A&R’ is het meest catchy nummer van de hele set. Tijdens deze song krijgen ze het publiek wel in beweging. De rest van de set is onderhoudend, leuk en luchtig. Bovendien lijkt het alsof ze voor elk lied de mosterd ergens anders zijn gaan halen. Tijdens een a-capella intermezzo horen we een vleugje ‘Crucified’ van Army of Lovers, daarna lijken we in de verte iets op te vangen van Pink Floyd. The Happy bleek de perfecte achtergrondsoundtrack tijdens het eten van een Lokerse paardenworst.

Axelle Red, 20u30 De laatste plaat van de Limburgse rode vonk heet ‘Rouge ardent’ en het podium met rode lichten en felrode piano ademt dit helemaal uit. In de laatste avondzon zet Axelle Red met veel schwung haar set in. De zangeres heeft er zichtbaar plezier in en dat werkt enorm aanstekelijk voor het publiek. Hoewel heel wat songs uit de ietwat triestigere, dramatisch romantische plaat ‘Rouge ardent’ (over jeugdliefjes die na heel wat jaren uiteengaan) komen, vertaalt zich dit niet in een geladen optreden. Ze houdt het tempo strak en lijkt onvermoeibaar, ze fladdert over het hele podium. Bovendien animeert Axelle Red het publiek met leuke, inleidende verhalen.

De set is de ideale festivalmix: enkele nieuwe songs en de grote kleppers. Van ‘Elle danse seule’ en ‘Parce que c’est toi’ tot ‘Le monde tourne mal’. Ze sluit zelfs af met een zachte, akoestische versie van ‘Sensualité’. De titelsong van haar laatste plaat ‘Rouge ardent’ kreeg de voorbije maanden heel wat airplay en dat vertaalt zich toch in een klein succesje. Het nummer heeft nog niet hetzelfde hitgehalte als voornoemde ‘Sensualité’ of ‘Kennedy Boulevard’, maar het publiek weet Axelle Red nog steeds te appreciëren.

Ozark Henry, 22u15

Ozark Henry is Ozark Henry niet meer. De groep rond frontman Piet Goddaer heeft er een frontvrouw bij gekregen, nl. Amaryllis Uitterlinden. Getooid in witte gewaden trappen ze de set sfeervol af. Op vocaal vlak is Uitterlinden een aanwinst, ze geeft een extra dimensie aan de songs. Bekende, oudere nummers krijgen een make-over dankzij het nieuwe laagje verf van de engelachtige stem van Uitterlinden. De intro van ‘Indian Summer’ wordt enkel door opmerkzame oren meteen herkend. Amaryllis neemt de intro en de strofes op zich en laat het lied volledig anders klinken.

Muzikaal blijft Ozark Henry een sterke band, die erin slaagt mooie en sfeervolle arrangementen tot hun recht te laten komen op het podium. De ‘oh oh oh’ uit ‘Sacrifice’ kon bovendien op heel wat enthousiasme uit het publiek rekenen. Erg jammer was het gebrek aan interactie met de toeschouwers. Een festivaloptreden heeft net dat extraatje nodig, de spontane artiest die het publiek tijdens zijn bindteksten of opzwepende nummers bespeelt. En dat gebeurt niet, de twee keer ‘merci’ niet te na gesproken. Een gemiste kans als je het ons vraagt.

Texas, 23u45 Een groot deel van het aanwezige publiek zat op hete kolen voor de komst van Sharleen Spiteri en haar Texas. Nog voor Spiteri het podium betreedt, weerklinkt er al applaus. Texas opent met ‘I don’t want a lover’, een van hun bekende hits. Ze leggen de lat meteen hoog, maar de band slaagt erin de aandacht van het publiek tijdens de volledige set vast te houden. In een hoog tempo volgen de kleppers elkaar op: ‘Once in a lifetime’, ‘Say what you want’, ‘Summer son’ en ‘In demand.

De nieuwe songs, zoals ‘Dry your eyes’, worden voorzien van een introductie in het sappige, Schotse taaltje van Sharleen Spiteri. Hoewel niet elk woord te begrijpen is, krijgt ze zo het publiek volledig op de hand. Hilariteit in het publiek ook wanneer Spiteri met Schotse krachttermen laat blijken dat ze geen goede ontvangst heeft in haar oortje. Spontaan en authentiek dus.

Net zoals de vorige songs, zijn ook de nieuwe nummers zoals ‘The conversation’ gebrouwd volgens het aloude Texasrecept. Een vleugje pop en een tikkeltje rock overgoten met wat country en de typerende stem van Sharleen Spiteri. Het blijft werken, keer op keer. Texas levert met deze festivalset, na enkele jaren stilte, een mooie afsluiter van de Lokerse Feesten. (AB)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content