Recensie: Factory Floor (**)

© Koen Keppens

De jongste beloftes uit de DFA-stal kropen in vol podium- en zaallicht en zetten hun modulaire synth aan.

PLUS

Twee dingen hadden de Londense post-industriëlen van Factory Floor beloofd in hun voorbeschouwing in Knack Focus: het ging luid worden en het zou experimenteel zijn. Dat luide viel wel mee – netjes onder de 102 dB gebleven, de brave jongens. Dat experimentele leverden ze wel degelijk. De jongste beloftes uit de DFA-stal kropen in vol podium- en zaallicht en zetten hun modulaire synth aan. Een instrument dat ze de drie kwartier erna niet meer zouden afzetten. Begeleid door drum en sporadisch wat door de effectenwinkel gehaalde ijle zanglijntjes bleef Factory Floor non-stop kurkdroge baslijnen pompen, met spanningsbogen die meer dan tien minuten gerekt werden en nummers – als ze dat waren – die nauwelijks van elkaar te onderscheiden waren. Dansmuziek voor een post-apocalyptische wereld, zo leek het.

MIN

‘Variaties op Modulaire Synth’: het klinkt beter dan het er op papier uitziet. Maar ook niet zoveel beter. ‘De link tussen avant-garde en de dansvloer’, wordt Factory Floor genoemd, maar live lijken ze vooral tussen de twee in te vallen. Te repetitief om boeiend te kunnen zijn; te steriel om het publiek aan het dansen te krijgen. Vooral dat laatste bleek een probleem: de heren en dame waren volledig in zichzelf gekeerd op het podium en weigerden consequent om iets van melodie te produceren. Interessant, dat wel, maar interessante optredens zijn daarom geen goede.

QUOTE

Geen. Factory Floor was het soort groep dat vooral voor hun eigen leek op te treden.

HOOGTEPUNT

Fall Back? Two Different Ways? Geen flauw idee of ze een van hun singles gespeeld hebben: ze waren niet te herkennen.

Geert Zagers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content