Het stond in de sterren geschreven dat hij ooit voor de conventie zou bezwijken. Et voilà: de fameuze bladmuziekplaat van Beck is dan toch verklankt. Met dank aan een onwaarschijnlijk allegaartje van bereidwilligen.
Beck doet gek. Dat was de teneur toen de Amerikaanse folktroubadour/ popartiest/ funkateer/ blueszanger (enfin, wat niét?) eind 2012 zijn nieuwe ‘plaat’ uitbracht. Niet op mp3, lp of cd, evenmin als stream, en ook niet à la Flaming Lips op een harde schijf die pakweg in een echte menselijke schedel was gepropt. Neen: Song Reader kwam uit als bladmuziek. Letterlijk een vooroorlogs formaat, dat met behoorlijk veel goede wil als de wijdverspreide en dus commerciële voorloper van alle geluidsdragers kan worden aanzien.
Er zat uiteraard een theorie achter. Wie de liedjes wou horen, moest namelijk de luie, door decennialang passief muziek beluisteren breed geworden kont maar opheffen. Allen naar de muziekschool dus, ofwel een beslagen buurman of achterneef aanklampen. Maar voor welke strategie men ook koos, naar de definitieve versies van de songs kon men fluiten. Een gegeven waar Beck handenwrijvend op inspeelde. Een website verwelkomde ieders interpretaties met open armen. Daarnaast zette de Californiër ook enkele Song Reader-concertavonden op het getouw, waarvoor hij telkens ander beroemd volk naar het podium sommeerde. Kortom: enórm vermoeiend, bladmuziek.
Voor de rechtgeaarde luiwammesen onder u zijn alle twintig songs nu alsnog op plaat gestanst. Concreter dan dat moet u het evenwel niet verwachten. Want als je zowel Jack White als Jack Black hoort voorbijdraven, zowel de theatrale zotskappen van Sparks als meestergitarist Marc Ribot, zowel folkzangeres Laura Marling als de popbroekjes van Fun, dan weet je dat het resultaat alle hoeken van de kamer zal op stuiteren. En bij warm weer zelfs door de openstaande ramen op verkenning zal slaan.
Het hangt er dus maar van af hoeveel variatie (folk! swampblues! klassiek! torchpop!) u in een dik uur kunt verhapstukken. En ook in hoeverre u naast de reeds opgesomde artiesten ook volk als Bob Forrest (ex-Thelonious Monster), Lord Huron, Jarvis Cocker, Loudon Wainwright III, de Spaanstalige Juanes, Norah Jones, David Johansen of Jason Isbell kunt verdragen. Want elk etaleert breeduit zijn of haar eigen stijl, zonder tegemoet te komen aan wat Beck voor ogen kon hebben. Geheel zoals de componist het voorschreef dus alweer.
