(21.10u, Main Stage) Het was op haar voorwaarden dat Björk naar Pukkelpop was gekomen. Spijtig genoeg waren dat niet uw voorwaarden.
PLUS Een minutenlange aanzwellende bastoon luidde de komst van Björk in, die met een twaalfkoppig meisjeskoor het podium opstapte. Samen met twee multi-instrumentalisten was het de volledige bezetting voor haar set. Het maakte van haar passage een elfensprookje – Björk zelve, gekleed in een zwarte, blinkende slangenjurk en blauwe pruik, deed nog het meest aan een soortement Fabiola denken – met veel marimba, bassige elektronica en koorzang, maar vooral teveel van hetzelfde. Voor de variatie moest u bij de visuals zijn: bewegende zeesterren uit een Richard Attenborough-documentaire, beelden van de IJslandse natuur, abstracte lijnanimaties en een Tesla die af en toe op het podium naar beneden werd getakeld om elektrische golven te voorschijn te toveren. Op de goede momenten – Joga en Pagan Poetry, om er twee te noemen – werkte die magische sfeer; op andere momenten hadden wij het gevoel naar Jerooms Knuffelbos – ‘Dansen! Dansen!’ – te kijken. Niet het soort betovering waar Björk op doelde, vermoedelijk.
MIN
Bijzonder weinig volk op de wei voor Björk: het muzikale geheugen van de gemiddelde festivalbezoeker reikt niet terug tot 1997. Van dat volk ging ook nog eens de helft weg voor het einde. We begrijpen waarom: Björk vroeg namelijk veel van de kijker. Vaak te veel. Met een koor en wat percussie valt niet eindeloos te variëren, wat een kabbelende set opleverde; grote hits als It’s, Oh, So Quiet en Army of Me, liet ze nadrukkelijk achterwege. Björk toonde zich in Pukkelpop als een artistieke diva, die koppig haar eigen ding wilde doen. Dat ze op voorhand had gevraagd ‘geen foto’s te nemen, maar zelf deel uit te maken van het concert’, was op dat vlak al een veeg voorteken.
YOUTUBE-MOMENTNattura, opgedragen aan de Eyjafjallajökull-vulkaan – de pyrotechnics gingen in overdrive – en het technopunky, opgefokt slotnummer Declare Indepedence, opgedragen aan Julian Assange en Pussy Riot. Oftewel: de momenten waarop duidelijk werd hoe loco Björk daadwerkelijk geworden is.
Geert Zagers
