Portishead (zaterdag 21:35, Main Stage)

© Koen Keppens

U mocht kiezen van Portishead: passief blijven en weinig aan het concert vinden, of zelf een stap zetten en u compleet overmand weten.

WHAT’S THE FUZZ?

Geen door één enkele vrouwenkeel voortgebracht geweeklaag heeft de jongste twee decennia zo vaak tapijt, tegelvloer of grasmat onder onze voeten weggetrokken als dat van Beth Gibbons. We beseften het weer toen Portishead zaterdagnacht ‘Silence’ inzette en de schuwe zangeres elk woord over haar lippen liet glijden alsof het pijn deed, maar ze zich bij dat lot had neergelegd, meer zelfs: het zo waardig mogelijk droeg.


TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?

Het was niet gemakkelijk, Portishead op de wip tussen klaarte en ingevallen duisternis, en dan op zo’n breedopgezet podium dat ook nog ’s werd belegerd door Coldplayfans. Je wist: het sextet zou geen ambianceaanval inzetten, Gibbons de menigte niet met een ‘what’s up!’ begroeten en zich vijf kwartier uitsloven om het veld aan haar kant te krijgen.


Neen. Nog het liefst hadden zij en Geoff Barrow en Adrian Utley het terrein hermetisch afgesloten, lucht- en lichtdicht, één poortje niet te na gesproken en op een kier gezet. En dan aan iedereen om voor zichzelf uit te maken of ze zich daardoor wilden wurmen om the house that Portishead built binnen te schrijden. Wie het deed, voelde zich ingebakerd, door elkaar geschud, van de grond getild en een enkele keer tegen de muur geduwd, afwisselend blootgesteld aan een warme gloed en een kille tocht.


‘Sour Times’ bleef een briljante torch song. ‘Machine Gun’ – akelig, beklemmend, klinisch – deed een zuigend zwart gat ontstaan waartegen weerstand bieden nutteloos was. ‘Cowboys’ vormde een zeldzame passage waarmee Portishead de poort zélf wat uitnodigend openduwde, met die vette hiphopbeats en van streek brengende scratches.


En dan had je nog het verstilde ‘Roads’ (Gibbons die, jawel, de plankenvloer waarop wij stonden weggriste), op de hielen gezeten door het hypnotiserende coda ‘We Carry On’. Twee keer een andere Portishead, twee keer niet goed van.


HET YOUTUBEMOMENT?

‘Wandering Star’, in een uitgebeende versie compleet verstoken van elke tierelantijn die het nog met triphop in verband had kunnen brengen. Ongetwijfeld het kilste kampvuurmoment van Werchter 2011.


(K.B.)

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content