Peter Hook & The Light in Het Depot: er zijn grenzen aan de nostalgie

Peter Hook aan het werk in Het Depot © Yvo Zels

Weinig bassisten klinken zo uniek en herkenbaar als Peter Hook, die als mede-oprichter van Joy Division en New Order een onuitwisbare stempel op vier decennia popmuziek heeft gedrukt. Sinds 2010 bedient hij de schakelaar van The Light, dat een avond lang mocht schijnen in het Depot.

DA GIG: Peter Hook & The Light in Het Depot, Leuven op 26/1.

IN EEN ZIN: The Light slaagde er moeiteloos in de klassiekers van New Order te doen herleven, maar de vocale beperkingen van Peter Hook wierpen helaas een smet op het feestje.

HOOGTEPUNTEN: ‘Everythings Gone Green’, ‘Temptation’, ‘Blue Monday’, ‘The Perfect Kiss’, ‘Bizarre Love Trangle’, ‘True Faith’…

DIEPTEPUNTEN: geen.

QUOTE: Peter Hook zei nauwelijks iets tegen het publiek, maar het opschrift op zijn T-shirt sprak boekdelen: “It’s grim up north”.

Kwatongen durven Peter Hook wel eens als een has-been weg te zetten. Sinds hij tien jaar geleden bij New Order de deur definitief achter zich dicht trok, teert de man inderdaad op zijn verleden. Maar dat heeft gedeeltelijk met toeval te maken en doet uiteraard geen afbreuk aan de pioniersrol die hij tussen 1976 en 2007 heeft gespeeld. Toen hij met The Light begon, deed hij dat met het oog op een eenmalige uitvoering van ‘Unknown Pleasures’ van Joy Division, als hommage aan zanger Ian Curtis die precies dertig jaar eerder uit het leven was gestapt. Maar plots werd Hook overstelpt met verzoeken uit alle windstreken: dat ene concert werd een wereldtournee en sindsdien is de band, waarmee hij volledige platen uit het oeuvre van Joy Division en New Order interpreteert, een permanente tijdsbesteding gebleven.

Hooky’s vertrek bij New Order veroorzaakte een schisma, vergelijkbaar met dat tussen Roger Waters en de rest van Pink Floyd, al was het maar omdat er momenteel twee groepen actief zijn die zich gedeeltelijk van hetzelfde repertoire bedienen. Maar Peter Hook geeft geen krimp. Jaren geleden bewees hij, als frontman van Revenge en Monaco, al dat hij het desnoods ook zonder de anderen kon rooien. Intussen maakte hij een plaat met Freebass, publiceerde hij enkele autobiografische boeken, zette hij aan de universiteit van Lancashire een masterprogramma in muziekmanagement op poten en begon hij in Manchester een club annex concertzaal. Als hij tussendoor ook nog met The Light de hort op gaat, doet hij dat dus omdat zowel hij als het publiek er plezier aan beleven. Simpel.

Disco

Tijdens Hooks passage in Leuven stond dit keer het dertig jaar geleden verschenen ‘Substance’ centraal. Eigenlijk ging het om een soort best-ofplaat waarop voornamelijk singles te horen waren die nooit eerder op een langspeler van New Order verschenen waren. Het blijft tot dusver hun meest gewaardeerde en, zeker in de VS, hun best verkochte werkstuk. De plaat bevatte haast uitsluitend baanbrekende 12-inchversies van songs die speciaal gemaakt waren voor de danceclubs en een brug sloegen tussen doomwave en elektronische disco. Met die nieuwe, robuuste sound veranderde de groep de perceptie van wat een indierockband kon zijn en tegelijk creëerde ze enkele van de beste popsingles uit de jaren tachtig.

Hooky’s vertrek bij New Order veroorzaakte een schisma, vergelijkbaar met dat tussen Roger Waters en de rest van Pink Floyd

Naast Peter Hook zelf hanteerde ook zijn zoon, Jack Bates, bij The Light afwisselend een vier- of zessnarige bas. Beide heren speelden opvallend melodieus en legden een bijzondere voorliefde voor hoge noten aan de dag. De rest van de line-up bestond uit muzikanten met wie Hooky eerder al samenwerkte bij Monaco: gitarist David Potts, drummer Paul Kehoe en toetsenman Andy Poole. De set werd geopend met ‘In A Lonely Place’ (donkere doodsroffels, een klagerige zangpartij en een melodicasolo) en ‘Procession’, allebei uit ‘Movement’, de lp waarmee de carrière van New Order ooit werd afgetrapt. Meteen werd duidelijk dat het concert de vijftigers in de zaal de gelegenheid bood om zich nog één keer jong te voelen, terwijl de jongere toeschouwers dankbaar de kans grepen om een legendarische figuur als Hook in levende lijve aan het werk te zien.

Springen

De zestigjarige bassist stond wijdbeens op het podium en zat nooit om een macho pose verlegen, maar moest zijn teksten wel aflezen uit een mapje. Een geweldige zanger is Peter Hook nooit geweest: zijn stem leunt nauwer aan bij die van wijlen Ian Curtis dan bij die van Bernard Sumner, maar ze klinkt vlakker, minder getormenteerd en heeft een vrij beperkt bereik. Jammer, want in muzikaal opzicht zat alles prima in elkaar. En aangezien het grootste deel van de set uit oude hits bestond, duurde het niet lang voor de fans geestdriftig op en neer begonnen te springen. Het concert deed trouwens zeer no-nonsense aan: van decors, visuals of spectaculaire lichteffecten was geen sprake. The Light moest het uitsluitend van de muziek hebben.

Aangezien het grootste deel van de set uit oude hits bestond, duurde het niet lang voor de fans geestdriftig op en neer begonnen te springen

Vanaf ‘Ceremony’, het vierde nummer van de avond, werd ‘Substance’ aangevat en regende het de ene publieksfavoriet na de andere: het tussen rock en disco zwalkende ‘Everything’s Gone Green’, het gaten in de dansvloer schroeiende ‘Temptation’, het door ratelende drumcomputersalvo’s aangevuurde ‘Blue Monday’ met zijn vette bassen en vocoder-effecten. Naarmate de set vorderde, werd het aandeel van synths en sequencers almaar groter, al hield het eloquente gitaarspel dapper stand. Zodra ‘Confusion’ werd ingezet, nam gitarist David Potts vocaal het voortouw en dat zorgde voor extra reliëf. ‘Thieves Like Us’, het supercatchy ‘The Perfect Kiss’, het lichtjes opgefunkte ‘Sub-Culture’, het nerveus stuiterende ‘Shellshock’, allemaal werden ze door het publiek dankbaar in ontvangst genomen, en dan moesten danskrakers als ‘Bizarre Love Triangle’ en ‘True Faith’ nog worden afgevuurd.

Om kort te gaan, we hebben ons tijdens het optreden van The Light zeker niet verveeld, maar Peter Hooks huidige band moest het finaal toch afleggen tegen New Order, die afgelopen zomer voor één van de absolute highlights op Rock Werchter verantwoordelijk was. Misschien wordt het dus stilaan tijd dat Hooky het verleden loslaat, uit zijn comfortzone treedt en met wat nieuws op de proppen komt. Er zijn nu eenmaal grenzen aan de nostalgie.

DE SETLIST: In A Lonely Place / Procession / Mesh / Ceremony / Everything’s Gone Green / Temptation / Blue Monday / Confusion / Thieves Like Us / The Perfect Kiss / Sub-Culture / Shellshock / State of the Nation / Bizarre Love Triangle / True Faith /1963

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content