‘Pennenvrienden voor één nacht’

Das Pop speelde ooit samen met ‘mad genius’ Daniel Johnston. Frontman Bent Van Looy legt uit wat dat met hem deed.

Beck en Tom Waits zijn grote fans. Pearl Jam, Sonic Youth en The Flaming Lips hebben hem al gecoverd. En Kurt Cobain noemde hem ooit ‘de grootste nog levende songschrijver’. Er zijn niet veel psychiatrische patiënten die het zo ver hebben geschopt als Daniel Johnston. Op 13 april treedt hij op het Dominofestival in de AB aan met het Beam Orchestra, een elfkoppig ensemble uit Nederland. Maar drie jaar geleden stond hij op het podium van diezelfde AB met Das Pop als backing band.

Bent Van Looy: Het is allemaal begonnen toen we in 2005 gevraagd werden om een uurtje covers van hem te spelen na de première van The Devil And Daniel Johnston op het Filmfestival van Gent. Toen hij twee jaar later naar Domino kwam, heeft de AB ons voorgesteld als begeleidingsband. En blij toe, want het was een heel fijne samenwerking.

Hoe vielen de repetities mee? Van Looy: Dat ging redelijk vlot. Hij is natuurlijk een beetje schuw en mentaal fragiel, maar zolang zijn broer in de buurt is, voelt hij zich op zijn gemak. Dick weet heel goed wat zijn broer nodig heeft en wanneer hij met rust gelaten moet worden. Tijdens de eerste repetitie was ik trouwens heel erg onder de indruk. We hadden nummers gekozen die hij nog nooit live gespeeld had – vooral uit die plaat met Mark Linkous – en we waren er dus niet zo gerust op dat hij ze meteen zou kunnen spelen. Maar hij was direct mee, alsof hij nooit iets anders gezongen had. Die repetities vond ik misschien nog meer bijzonder dan het optreden zelf.

Na het concert zijn we nog een hele avond en nacht samen op stap geweest en hebben we gepraat over de dingen waar Daniel nu eenmaal graag over praat. The Beatles. Strips. Cola. En we hebben een hoop tekeningen gemaakt voor elkaar: pennenvrienden voor één nacht (lacht).

Hoe gaat hij eigenlijk om met zijn muzikale beperkingen? Van Looy: Veel mensen vinden zijn beperkingen als muzikant schattig of charmant, maar ik weet zeker dat hij zelf heel graag beter gitaar wil kunnen spelen en juister wil kunnen zingen. Maar hij schrijft natuurlijk al fanstastische liedjes en de mensen moeten hem dáárom goed vinden, niet omdat hij een outsider is. Net zoals je geen kunst moet kopen van een 25-jarige autistische schilder uit Oezbekistan omdat hij een excentriekeling is maar omdat zijn schilderijen mooi zijn, zo moet je van Daniel Johnston houdt omwille van zijn pure en authentieke repertoire en niet omdat hij prettig gestoord is.

(V.B.)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content