Ought @ Pukkelpop: Een route met onverwachte zijpaadjes

Ought © Wouter Van Vaerenbergh

“Ze zijn niet boos, alleen een beetje misnoegd”, orakelde de aankondiger van dienst, net voor het Canadese Ought het podium bestormde. Dat had hij goed gezien: het emotionele kwartet schuwde de dissonantie niet, maar bezondigde zich nooit aan gezochte moeilijkdoenerij.

Ought, uit Montréal, ontstond drie jaar geleden in de marge van de studentenstakingen tegen een aantal neo-liberale besparingsmaatregelen in Québec, die sindsdien bekend staan als Le printemps d’érable. Frontman Tim Beeler was tot dan toe een poëtische folkie geweest, maar onder de invloed van de tijdgeest besloot hij het roer drastisch om te gooien.

Met Ought maakt hij nu even grillige als hoekige postpunk, die zich spiegelt aan het werk van eighties- en ninetiesbands als Gang of Four, Scratch Acid, The Jesus Lizard en The Fall. Vorig jaar maakte die groep al indruk met ‘More Than Any Other Day’, haar langspeeldebuut dat werd gelanceerd door Constellation, het label waar ook voorhoedebands als Godspeed You! Black Emperor en A SilverMt. Zion thuis zijn. Op Pukkelpop liet Ought echter ook al enkele nummers los uit het tegen volgende maand aangekondigde, nieuwe ‘Sun Coming Down’.

Dynamiek

In Kiewit speelde het viertal vooral energieke, tragikomisch songs met een noisy randje, waarin verwarring en wanhoop, rusteloosheid en angst, claustrofobie en sociale bewogenheid afwisselend als inspiratiebron dienst deden. Ought speelde volop met dynamiek en bouwde onverwachte stiltes in om de spanning op te drijven. De melodieën van het gezelschap waren zeker niet ontoegankelijk (zie ‘The Weather Song’), maar sloegen soms onverwachte zijpaadjes in, zodat je als toeschouwer echt wel gedwongen werd bij de les te blijven. In ‘The Combo’ gebruikte de toetsenman haast uitsluitend zijn rechterhand: hij behandelde zijn klavier dus vooral als een soort percussietuig. Beeler zelf hield er een vocale stijl op na, ergens tussen spreken en zingen in, die vooral aan die van Mark E. Smith herinnerde.

Tot de piekmomenten van de set behoorden zonder twijfel ‘Beautful Blue Sky’, het met wanhoopskreten gelardeerde ‘Today, More Than Any Other Day’ en het meeslepende, op een motorik beat geplante ‘Gemini’. Naar de publieksreacties te oordelen, werd het optreden van Ought zeer gesmaakt. En terecht. Tenslotte was dit soort leftfield-postpunk al veel te lang in onbruik geraakt.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Pleasant Heart / The Weather Song / The Combo / Beautiful Blue Sky / Today, More Than Any Other Day / Sun’s Coming Down / Gemini.

De fotoreeks die onze fotograaf maakte van het optreden van Ought vind je hier.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content