Op gesprek bij de biograaf van Paul McCartney: ‘Ik was jaloers op hem en wilde hem terugpakken’

Paul McCartney (74) strijkt weldra neer op Werchter voor een dik twee uur durende show tjokvol Beatles- en solosongs. Voor een beter begrip van de man én zijn muziek hebt u nog net tijd genoeg om Philip Normans geslaagde biografie over Sir Paul aan te slaan. ‘Hij blijft optreden om zeker te zijn dat het publiek nog van hem houdt.’

De Britse auteur Philip Norman schreef al doorwrochte biografieën van The Beatles (Shout!, 1981) en John Lennon (John Lennon: The Life, 2008). Toch was het helemaal niet vanzelfsprekend dat hij ook het levensverhaal van Sir Paul McCartney te boek zou stellen.

U heeft ooit betoogd dat John Lennon driekwart van The Beatles was geweest. Een ongenuanceerde uitspraak, gaf u later toe, voortgevloeid uit afgunst jegens Paul McCartney.

PHILIP NORMAN: Net als zowat elke jongen die opgroeide in de sixties wou ik met hem van plaats ruilen. Hij was knap, charmant, getalenteerd. Die jaloezie heeft me als beginnend schrijver parten gespeeld: ik wilde hem terugpakken. Tot ik ontdekte dat zijn leven ook niet altijd rozengeur en maneschijn is geweest. Het einde van The Beatles, het begin van zijn solocarrière: dat waren harde jaren voor hem. Ook hij had zijn onzekerheden, net als John.

Betreurt u dat u uw onderwerp nooit heeft gesproken voor dit boek?

NORMAN: Helemaal niet. De kans dat hij met mij zou samenzitten om nog maar eens door het hele verhaal van The Beatles te gaan, leek mij onbestaande. Het was vooral belangrijk dat hij mensen uit zijn omgeving toestemming heeft verleend om met mij te praten. Zo kon ik, bij mijn weten voor het eerst, ook zijn jaren ná The Beatles gedetailleerd beschrijven.

U bedoelt: de grote vlucht die hij met Wings heeft genomen in de seventies. Zijn lange, standvastige huwelijk met Linda. Zijn vechtscheiding van Heather Mills.

NORMAN: Inderdaad. Daar viel nauwelijks iets over te lezen. Maar al die tijd is hij nooit opgehouden een grootse songschrijver te zijn. Niet dat al zijn platen even geslaagd zijn, maar je vindt er wel vaak uitstekende, compleet genegeerde songs op terug. Dear Friend over John Lennon, bijvoorbeeld.

Heeft u dankzij dit boek uw mening over hem moeten bijsturen?

NORMAN: Toch wel een beetje. In de eerste plaats heeft zijn buitengewone creativiteit mij de ogen geopend. Hij is als Louis Armstrong of drummer Gene Krupa: een artiest die niet zozeer muziek maakt, maar muziek ís. Het viel me ook op dat hij zijn publiek nooit is afgevallen, hij blijft dankbaar en vriendelijk voor zijn bewonderaars. Kijk maar hoe kregelig en ondankbaar Ringo Starr tegenwoordig in het leven staat. Niet dat McCartney altijd een engeltje is geweest, verre van.

Heather Mills heeft hem proberen neer te zetten als een egoïstische, dominante, zelfs aggressieve man.

NORMAN: Die vechtscheiding was een verschrikkelijke periode voor hem. Het ergste was nog dat hem dat overkwam op zijn vierenzestigste. De jongeman die When I’m Sixty-Four had geschreven, had zich duidelijk een rustiger en idyllischer beeld gevormd van zijn oude dag. Terwijl hij in heel zijn leven nooit slechtere krantenkoppen heeft gekregen. Maar goed, de rechters hebben geen enkele van die beschuldigingen ernstig genomen.

Nochtans zou hij tijdens een ruzie met Linda, over haar voorstel om een autobiografie te schrijven waartegen hij fel gekant was, hebben geroepen: ‘Er is verdomme maar één ster in dit gezin!’

NORMAN: Och, die uitspraak in het heetst van het moment stelt niets voor tegenover alle steun die hij Linda haar hele leven heeft gegeven. Vergeet ook niet dat deze man al sinds zijn twintigste door praktisch heel de wereld wordt verafgood. Dat doet iets met je ego, dat kan niet anders. Anderzijds: hij voelt nog elke dag de drang om zich te bewijzen. Wat ronduit bizar is voor iemand met zijn status. Daarom blijft hij optreden: hij wil de bevestiging dat zijn publiek nog van hem houdt.