‘Sic Itur Ad Astra’, luidt het motto van Richmond, Virginia, Capital of South. ‘Aldus reiken wij naar de sterren’. Natalie Prass (13u50, Club) is een fiere dochter van Richmond, en in haar diep in de tradities van de rhythm & blues, country en Memphis soul gewortelde songs zingt ze de sterren van het plafond.
Enkele maanden geleden, aan een interviewtafel, verstopte Prass haar scherpe snoet achter een bos donkerbruine krullen en een super sized zonnebril, vandaag liet de zangeres uit de entourage van Matthew E. White zich van haar extraverte kant zien. Kort blauw jurkje, rode sokken, en zilveren muiltjes waarmee ze zelfzeker over het podium schreed.
‘Weten jullie wie er vanavond speelt?’, vraagt ze plagerig aan de zuinig gevulde Club. ‘Limp Bizkit, hell yeah! We’ll be there’. Kent iemand de emoticon of hashtag voor ironie, eigenlijk?
Van Janet Jackson naar Dolly Parton
De liedjes op Prass haar titelloze debuut zijn bitterzoete kortverhaaltjes, over peperkoekenhartzeer en de liefde als één langgerekt afscheid, zoals ze zingt in My Baby Don’t Understand Me, het voorlaatste nummer van de set.
Het trio muzikanten in steun (bas, drum, gitaar) heeft soms moeite om de gaten te vullen die de ontbrekende blazer- en strijkersarrangementen achterlaten, maar de met honing en karnemelk gesmeerde stem van Prass maakt veel goed. ‘Hey party people, let’s go back to 1993′, zegt ze, en wat volgt is een cover van Janet Jacksons Any Time, Any Place. Waarmee in vier minuten tijd het verschil tussen ouder- en nieuwerwetse r&b gedicht wordt. Knap.
De single Bird of Prey mag, tot Prass’ zichtbare verrassing, op herkenningsapplaus rekenen, maar met een jazzy interpretatie van Simon & Garfunkels Sound of Silence en een Afrikaans geïnspireerd tussendoortje lijkt ze even de draad kwijt. Hij wordt opgepikt met Why Don’t You Believe in Me?, een aai countrysoul die naast het beste van Dolly Parton en Dusty Springfield kan. Muziek die wat zon kan verdragen, quoi. Dat treft.
De tent liet het zich als een verkoelende zomerbries rustig welgevallen. ‘We zien jullie straks bij Limp Bizkit’, zwaaide ze bij het afscheid. Yeah right.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier