Muzikale parels uit de jaren 80

It’s jazz, Jim, but not as we know it – met muziek van The Style Council, Working Week, Everything but the Girl en Joe Jackson. Vier Engelse parels uit de eighties.

Question : waren de jaren tachtig nu echt zo fout als iedereen vandaag beweert ? Answer: akkoord, het nektapijt werd het standaard-kapsel dat nadien terecht naar Duitsland werd gedeporteerd en de hardrock-scene verloor op slag zijn zorgvuldig opgebouwde street-credibility toen muziekzender MTV hairy metalbands tot een kunstvorm uitriep. Maar los daarvan waren de eighties wel leuk.

Wij vonden Jane Fonda in haar milf-aerobicpakje in ieder geval best opwindend om naar te kijken en dankzij de jazz-revival die uit Engeland de plas overstak hingen onze vriendinnen in rokerige café’s urenlang aan onze lippen tijdens onze boeiende verhalen over het wel en wee van onze platencollectie. Deze week : vier Engelse parels uit de eighties !


The Style Council – Café Bleu (1984)

In 1983 vormt ex-The Jam gitarist en mod-icoon Paul Weller samen met toetsenist Mick Talbot de formatie The Style Council. De debuut EP Introducing The Style Council, dat in Parijs wordt ingeblikt, wordt een succès d’estime voor de band. Het daaropvolgende album, Café Bleu, waarop ondermeer Tracey Thorn en Ben Watt van Everything But The Girl op te horen zijn wordt een succes. Single My Ever Changing Moods wordt een top dertig hit in de Verenigde Staten en het album behaalt de top drie in de Engelse charts. The Style Council doen het succes het jaar daarop nog es over met opvolger Our Favourite Shop, maar de jazzy sfeer waarin zowat alle nummers op Café Bleu baden, wordt ingeruild voor een eerder soul- en rockgetint geluid. Studio-opvolger Confessions Of A Popgroup dat in 1988 verschijnt wordt een commerciële flop en platenlabel Polydor ontslaat de groep na het horen van de nieuwe demo’s. Een jaar later houdt de band officieel op te bestaan.



Everything But The Girl – Baby The Stars Shine Bright (1986)

Tracey Thorn en Ben Watt leren elkaar in 1981 kennen en vormen het duo Everything But The Girl. De groepsnaam is geïnspireerd op de affiche van een plaatselijke meubelwinkel met de vermelding dat “alles behalve hun verkoopster” te koop is. Debuutalbum Eden scoort voorzichtig in de Engelse charts. EBTG kabbelt verder in de jazzy-nightclubsfeer en brengt na Love Not Money de opvolger Baby The Stars Shine Bright uit, waarop ze zich door een orkest laten omringen.

Het duurt tot 1994 voor EBTG een echte hit scoort. Dat lukt wanneer producer Todd Terry een remix voor het nummer Missing aflevert. Missing wordt een internationale top tien hit en belandt op nummer twee in de Amerikaanse charts. Thorn en Watt bergen de jazz netjes in de kast op en trekken nadien resoluut de dansrichting in.



Joe Jackson – Body And Soul (1984)

David Ian Jackson, aka Joe Jackson stormt samen met de new-wave beweging over het Europese vasteland en vestigt meteen zijn naam met het debuut Look Sharp, waarop het teenage-angst-lijflied Is She Really Going Out With Him te horen is. Begin de jaren tachtig gaat Jackon voluit voor de jazz. Tussendoortje Jumpin’ Jive herneemt klassiekers van ondermeer Louis Jordan en Cab Calloway, maar wordt ten onrechte door de jazzpolitie de grond ingeboord. Opvolger Night And Day, een ode aan Cole Porter, doet het veel beter. Single Real Men wordt een hit en het album verkoopt meer dan een miljoen exemplaren. Body And Soul, zijn zevende langspeler, is een totale liefdesverklaring aan de jazz. De albumhoes is een pefecte kopie van een oude Sonny Rollins-plaat en Jackson flirt volop met jazz en salsa. Ondanks de hit You Can’t Get What You Want verkoopt Body And Soul matig. De zanger raakt het spoor nadien bijster, maar slaat in 2003 verrassend terug met Volume 4 waar de man terug in optima forma te horen is.



Working Week – Surrender (1987)

In 1983 verlaten Simon Booth en Larry Stabbins de Britse punkband Weekend om samen het jazz-ensemble Working Week op te richten. Hun debuutsingle Venceremos met ondermeer de onvermijdelijke Tracey Thorn, belandt in de onderste regionen van de Engelse charts. Zangeres Juliet Roberts versterkt de rangen voor de debuutplaat Working Nights, maar ondanks de verschillende personeelswissels en hun ijzersterke live-reputatie, slaagt Working Week er nooit in om commercieel door te breken. Na vijf albums houden Booth en Stabbins het voor bekeken en gaan ze elk solo.



Francis Weyns