Deze maand niet meer welkom op twee Franse festivals: Eagles of Death Metal. Na een resem controversiële uitspraken van Jesse Hughes brokkelt het krediet af dat de groep had opgebouwd na het bloedbad in Le Bataclan. Op Pukkelpop zijn ze wel welkom. Maar is dat wel verstandig?

‘Obama is niet alleen een in het buitenland geboren moslim, hij is een vijand van de Verenigde Staten en een kwaadaardige klootzak.’ Aan het woord is geen marginale Tea Party-supporter of witgekapte Ku Klux Klanner, maar Jesse Hughes, frontman van Eagles of Death Metal. Hughes deed die uitspraak in zijn internetradioshow Boots Electric Radio enkele dagen vóór drie moslimextremisten op 13 november 2015 het vuur openden tijdens een optreden van Eagles of Death Metal in de Parijse concertzaal Le Bataclan en zo 89 concertgangers vermoordden.

Het één heeft niks met het ander te maken, en Hughes, een devoot christen, heeft zijn neoconservatieve opinies nooit onder stoelen of banken gestoken. Dat hoeft ook niet, iedereen heeft recht op een mening, ook mensen die lachen met global warming en beweren dat de evolutietheorie enkel aanvaard wordt door idioten die geloven in ‘magical talking monkeys’, zoals Hughes al verschillende keren liet optekenen.

In de vorig jaar (voor de aanslagen in Parijs) uitgebrachte documentaire The Redemption of the Devil volgt de camera Hughes rond zijn veertigste verjaardag, wanneer hij ingewijd wordt als bisschop van de protestantse Universal Life Church – yep, Jesse ‘The Devil’ Hughes is een gewijde priester. Hij verklaart in de docu ook ex-president Ronald Reagan en huidig presidentskandidaat Donald Trump zijn liefde, poseert naakt tijdens een fotosessie met zijn vriendin, pornoactrice Tuesday Cross, en zwaait of vuurt met verschillende handwapens – onder meer op een Chinese vlag – terwijl hij enthousiast het Second Amendement van de Amerikaanse grondwet – het recht op het bezit en dragen van wapens – verdedigt. In de nasleep van de terreur in Parijs, en in de context van de controverses omtrent wapen- en politiegeweld in de VS, was het niet verrassend dat het Amsterdamse filmfestival IDFA eind vorig jaar besloot de documentaire uit zijn programma te schrappen.

Vlak na het drama in Le Bataclan liet Hughes zich van zijn meest emotionele kant zien, maar tegenwoordig lijkt de frontman van de Eagles of Death Metal steeds meer de pedalen kwijt. In een interview met Fox, in maart van dit jaar, verklaarde hij dat een deel van het securitypersoneel van Le Bataclan ‘blijkbaar een goede reden had om niet op te dagen’ en suggereerde hij dat de terroristen hulp van binnenuit kregen. Achteraf excuseerde Hughes zich voor zijn ‘absurde uitspraken’, maar amper twee maanden later herhaalde hij zijn claims in Surrendering to Death, een gesprek met de conservatieve blog Taki’s Magazine. En dat is niet alles.

‘Ik zag moslims de aanval vieren op straat’, beweert Hughes. ‘In real time! Hoe wisten ze wat er gaande was? Er moet een soort coördinatie geweest zijn.’ Elders beweert Hughes dat de politie na de aanslagen rekruteringsmateriaal voor de jihad vond in meer dan 450 Franse moskeeën, en legt hij uit waarom de slachtoffers in Le Bataclan zo een makkelijk doelwit waren, door de ‘liberal mentality’, een open, progressieve mentaliteit. Wanneer de interviewer suggereert dat ‘de islamwereld druk doet over islamofobie om ons te verdoven en op die manier een makkelijke prooi te maken’, antwoord Hughes: ‘They know there’s a whole group of white kids out there who are stupid and blind. Kijk wat het hen heeft opgeleverd.’ Met andere woorden: de verdraagzame, jonge generatie heeft het zelf gezocht. Genoeg onzin en waanzin om twee Franse muziekfestivals, Rock en Seine en Cabaret Vert, te doen besluiten om Eagles of Death Metal in augustus van hun affiche te halen.

In Kiewit krijgen Hughes en zijn adelaars wel nog een podium. ‘En dan?’ zou je kunnen denken. ‘Het is maar rock-‘n-roll, and I like it.’ En uiteraard gaat Hughes gebukt onder een trauma. Maar is het verstandig om een labiel, olie op het vuur gooiend individu aan te moedigen dat op een podium te verwerken, een podium dat bovendien deels door het drama in Parijs gecreëerd is? (De aanslagen hebben Eagles of Death Metal ironisch genoeg immers geen windeieren gelegd.)

Wat als de nooit om een politieke uitspraak verlegen zittende Henry Rollins, ook aanwezig op deze Pukkelpopeditie, de loftrompet over Donald Trump zou afsteken, en zou pleiten voor ‘meer wapens, niet minder’? Mocht Die Antwoord zich pro-apartheid uitspreken, zouden de Zuid-Afrikanen dan nog welkom zijn? Of stel u voor dat Soulwax of The Subs zich in onze media tot racistische uitspraken over vluchtelingen laten verleiden.

De heer Hughes zal op deze affiche vast niet de enige Amerikaanse staatsburger zijn met een lidkaart van de wapenlobby NRA in zijn portefeuille. Dat is zijn goed recht, net als iedere artiest het recht heeft op zijn persoonlijke politieke overtuiging en mening. Maar bij die mening hoort verantwoordelijkheid, en wie een muzikant met zulke discutabele overtuigingen – getraumatiseerd of niet – een podium geeft, deelt die verantwoordelijkheid. Jesse Hughes mag dan wel zingen ‘I love you all the time’, een vredesapostel is hij allerminst. Zijn aanwezigheid in Kiewit, op een weide vol ‘white kids who are stupid and blind’, druist dan ook rechtstreeks in tegen de ruimdenkende en verdraagzame waarden die Pukkelpop tracht uit te dragen.

EAGLES OF DEATH METAL

Donderdag 18/8 om 19.15 uur op de Main Stage van Pukkelpop.

door Jonas Boel

De aanwezigheid van Jesse Hughes in Kiewit druist rechtstreeks in tegen de ruimdenkende en verdraagzame waarden die Pukkelpop tracht uit te dragen.