Milo Greene op rondreis in Europa

Milo Greene, een vijftal uit Los Angeles met vier zangers/multi-instrumentalisten, maakt folkmuziek met een filmische scope. ‘Onze stemmen vloeien in elkaar over alsof we broer en zus zijn.’

Met vier mannen en een vrouw heeft Milo Greene geen alledaagse bezetting. Dit vijftal uit Los Angeles met vier zangers/multi-instrumentalisten maakt folkmuziek met een filmische scope. Zangeres Marlena Sheetz’ suikerzoete stem wordt gekleurd met drie harmonieuze mannenstemmen, wat een perfecte combinatie blijkt.

Jullie zelfgetiteld debuutalbum werd heel goed onthaald. Was dit zoals verwacht? Robbie Arnett (zang/verschillende instrumenten): “Nee, als je al verwachtingen hebt van de pers. Andrew, Marlena en ik werkten kortbij de Noord-Californische gebergtes geïsoleerd aan het album. Dat bracht de band dichter bij elkaar en het was de katalysator voor het hele Milo Greeneproject. We schreven en namen een handvol nummers op. Autumn Tree ontstond er als een van de eerste songs en je vindt het ook op het album. Eerst zaten we alledrie als leadzangers in verschillende bands maar we hebben elkaar ontmoet als vrienden, hingen samen rond en speelden samen wat muziek. Die speciale band is voelbaar op de plaat.”

Een hut aan een meer Met vijven maakten jullie er de gewoonte van om regelmatig naar de desolate westkust te trekken om het verhaal dat jullie startten, verder te zetten. Waarom die locatie? Robbie: “Wonen doen we aan de westkust in Los Angeles, Californië. In Shaver Lake, een plaats in Noord-Californië aan het gelijknamige meer, heeft Andrews grootvader een hut. Dus trokken we naar het noorden om er te werken en muziek te schrijven. Ook de video Moddison die bij het album hoort, werd daar opgenomen. Alles is heel persoonlijk en dat maakt een belangrijk deel uit van het opnameproces. Dat gevoel sloop ook in de plaat, zoals bij Autumn Tree en What’s the Matter. What’s The Matter schreven we als laatste en het is mijn lievelingsnummer. Een donkerder sfeertje kwam terecht op Perfectly Aligned.”

Andrew Heringer (zang/verschillende instrumenten): “Ja, dat is een van mijn favorieten. Ook Autumn Tree heeft een speciale betekenis voor me. Het was ons eerste nummer. In onze muziek zit inderdaad een emotionele ondertoon en die is terugkerend. Ook tristesse vindt zijn weg terug in onze nummers. Het is belangrijk dat we iets vinden dat ons echt raakt. Soms heb je een relaxte omgeving nodig want een studio kan heel stresserend zijn: je moet opletten dat het niet te duur wordt en een strakke planning volgen.

Toen we naar de hut vertrokken, wilden we gewoon nummers schrijven en zien wat gebeurde. Zo ontdekten we dat we beter werk afleveren als we ontspannen zijn. Marlena en ik zingen alsof we broer en zus zijn, het voelt alsof onze stemmen in elkaar overvloeien. Haar beste eigenschap is haar houding waarmee ze onze muziek kan brengen. Ze heeft echt een oor voor wat emotioneel goed klinkt. Achteraf kwamen we samen met Robbie om een weekend te zingen en toen deden we ook de allereerste opnames.”

Verzonnen boekingsagent Milo Greene was jullie verzonnen boekingsagent op de middelbare school. Hij heeft zelfs een identiteit: hij is Brits, albino, draagt een driedelig pak en een monocle en heeft bakkebaarden. Waar komt dit vandaan? Andrew: (lacht) “Zijn naam heeft geen betekenis, voor ons klonk het gewoon stijlvol. Bij elk interview voegen we een attribuut of een persoonlijkheidskenmerk toe. Toen Marlena, Robbie en ik nog op school zaten, waren we nog maar net met muziek bezig. Meestal namen we het niet serieus want we waren nog geen échte muzikanten. Maar we wilden wel betere optredens dus verzonnen we het personage Milo Greene als onze boekingsagent. Uiteindelijk leverde hij ons meer optredens dan als we onze eigen namen gebruikt hadden. Het werkte echt. We hebben altijd gezegd dat we die naam zouden gebruiken als we ooit een eigen band zouden beginnen.”

Jullie wonen in Los Angeles waar de muziekscene leeft en bruist. Zo zijn Local Natives en Cold War Kids jullie stadsgenoten. Wat moeten we ons voorstellen bij LA? Robbie: “Het leven en het weer zijn super. LA is een allegaartje van een enorme hoeveelheid culturen. Er zijn meerdere scenes en die van de muziek is fantastisch. Elke dag is er een nieuwe band en je vindt overal kleine muziekzaken en concertzalen. Als artiest is het de leukste stad om op te groeien. Veel van onze muziekvrienden wonen aan de oostkant en hangen rond in het park, jammen samen en verkennen downtown LA.

De bandleden van Local Natives zijn bijvoorbeeld onze vrienden, maar we toerden ook met The Civil Wars door Noord-Amerika. Het was de eerste tour die we ooit deden en dat was een geweldige ervaring. We zagen veel mooie concertzalen en het publiek accepteerde ons echt, een gedroomd begin van een carrière. Dankzij de grote muziekscene in LA spelen we met bands zoals Cold War Kids. Het zijn allemaal vrienden en goede bands die we respecteren en beluisteren.”

Hollywoodset In de Europese tour van Cold War Kids spelen jullie in het voorprogramma. Wat viel jullie op aan Europa? Andrew: “De catering is er beter. (lacht) Nee serieus, Europa heeft heel leuke steden die zo verschillend zijn van elkaar en bedoeld zijn om in rond te kuieren. In Leuven wandelden we de hele stad rond. We genoten van de prachtige architectuur en mijn Instagram staat nu vol foto’s. We hadden een connectie met de stad en dat voelde heel goed. In de Verenigde Staten is dat heel anders, veel steden zijn minder toegankelijk.”

Robbie: “Als kinderen groeiden we op in de States en Europa leek voor ons altijd een mystieke plaats met een rijke geschiedenis een veel architecturale pracht. De werkelijkheid is nog straffer, alsof we op een Hollywoodset rondlopen. Thuis vind je ook indrukwekkende architectuur maar die is niet zo oud als hier. De Verenigde Staten zijn veel nieuwer en moderner. Vooral in Californië zijn de skylines prachtig. Het is een staat die zowel de oceaan, woestijn en bergen bundelt. Ook San Francisco is een heel mooie, Europeesachtige stad. Er is heel veel te appreciëren in de VS maar naar hier komen is enorm boeiend.”

Andrew: “Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Amerikaanse landen zoals Brazilië en Argentinië zou ik ook nog graag ooit zien. Maar ook dichtbij huis kan het boeiend zijn: deze zomer spelen we op het Outside Lands festival in San Francisco in een historisch park. De meeste van ons wonen er dichtbij en tijdens mijn jeugd ging ik er altijd naartoe met vrienden. Het idee dat je er elke zomer naartoe ging als fan en nu zelf op dat podium staat, is geweldig.”

Robbie: “Ik droom er ook van om Oceanië te zien. Ook Spanje staat bovenaan mijn verlanglijste. Het is er heel mooi en er leeft een heel exotische sound. I love it! Voor festivals kies ik om op Glastonbury (Groot-Brittanië) en Pukkelpop te spelen. Daar hoorde ik al heel veel goeds over.” (CJP/Nel Exelmans)