Lange tijd hebben we gedacht dat symforock iets uit een ver verleden was. Maar dank zij bands als Mercury Rev en Sigur Rós zijn ‘ijl’ en ‘etherisch’ weer helemaal in. Ook bij Mew, een Deens gezelschap met een actieradius die tot ver buiten de eigen landsgrenzen reikt, mag het al eens galmen.
Popsymfonieën in zakformaat. Met wat goede wil zou je de songs van Mew, uit Kopenhagen, zo kunnen omschrijven. Centraal in het klankbeeld staat het androgyne, jubelende stemgeluid van frontman Jonas Bjerre, een man die bij voorkeur de hoogste sporten van de toonladder beklimt. Geen toeval dus dat hij tijdens die klauterpartij al eens lieden tegenkomt die Jónsi of Jon ‘Yes’ Anderson blijken te heten.
De muziek van Mew klinkt theatraal en romantisch, balanceert soms vervaarlijk op het randje van de bombast, maar is tegelijk voorzien van catchy popmelodieën -het in het begin van de set al prijsgegeven ‘Satellites’ was er zo één- die zich in een oogwenk diep in je geheugen nestelen.
Mew timmert inmiddels al twintig jaar aan de weg en bracht onlangs ‘+/-‘ uit, een langspeler vol uitgesponnen songs waarin ook de nodige prog-elementen doorklinken. De invloeden van de jonge Genesis en Pink Floyd waren ook duidelijk hoorbaar op Pukkelpop, maar tegelijk stonden de heren van Mew met hun tien benen in het Hier en Nu.
De toeschouwers wisten met de lange, statige songs van de Denen wel raad, al reageerden ze het geestdriftigst op herkenningspunten zoals ‘The Zookeepers’ Boy’, dat het bijna tien jaar geleden tot radiohit bij Studio Brussel schopte, en het verrassend potige ‘Am I Wry? No’, dat volgens bassist Jonas Wohlert nog dateert van de vorige Pukkelpop-passage van het kwintet.
Majestueus, exuberant en verre van onaardig dus. Maar toen Mew zich op het eind van zijn show verdacht dicht tegen het musicalgenre aanschurkte, vond ondergetekende het toch stilaan welletjes. Die vikingen: geef ze een vinger en ze gaan er meteen met je hele arm vandoor.
