Lokerse Feesten – dag 8: the South of the Durme Allstars

Een dag voor het slotweekend van de Lokerse Feesten gaven het North Mississippi Allstars Duo, Gabriel Rios, Robert Plant & The Band Of Joy en Paolo Nutini de asfalten wei het beste van zichzelf – met wisselend succes.

DA GIG: North Mississippi Allstar Duo, 20u00?

IN EEN ZIN: ?Basic, bloedeerlijk en buitengewoon bluesy

HOOGTEPUNTEN: ‘Po’ Black Maddie’, Mississippi Boll Weevil’, ‘Let It Roll’

BESTE QUOTE: de spontane oh yeah’s en whoo-hoo’s uit het publiek

EN U? u stroomde maar mondjesmaat binnen, maar y’all did love it.

Dat de North Mississippi Allstars de hort op zouden gaan met de grote meneer Plant zat eraan te komen. De man bewierookte de bluesjamband rond Luther en Cody Dickinson in zowat elk interview. Niet dat ze het écht nodig hadden, de zonen van de overleden rocklegende Jim Dickinson (u kent hem wellicht als soloartiest, maar evengoed als producer van Big Star en Alex Chilton, Willy Deville en zelfs van grungepeetvaders Mudhoney). Met maar liefst drie Grammy-nominaties voor Best Contemporary Blues Album op zak kun je hen bezwaarlijk rookies noemen. Bovendien klust Luther bij in The Black Crowes, drummer Cody is zanger-gitarist in The Hill Country Revue. U ziet het: bezige baasjes.

In Lokeren beklimmen de broers het podium in basisbezetting. Yep, die ‘duo’ in de groepsnaam was een weggever: gitaar en drums. Hun korte set is gedrenkt in laidback grooves en southern smoothness. ‘Let It Roll’, ‘Stay All Night’, ‘Shake ‘Em On Down’ worden heet geserveerd. En wie zijn wij dan om te weigeren als we gevraagd worden om te shaken met alles wat we van momma en poppa hebben gekregen? De hitsige versie van ‘Mississippi Boll Weevil’ dankt zijn venijnige beet aan de lowebow (een sigarenkistgitaar, zeg maar) en ‘Po’ Black Maddie’ — een cover van R.L. Burnside, wiens zoon ooit baste bij TNMA — is deltablues pur sang. Voor de afsluitende bluestraditional ‘Rollin’ & Tumblin” haalt Luther een vreemdsoortig snaarinstrument boven — stel u een conserveblik voor met een panlat erdoor — waaruit hij een nasty twang perst. Zijn broertje vult aan met een knap staaltje moeraspercussie op het elektrische wasbord.

Oké, de Allstars stonden misschien wat verloren op dat immense podium, maar toch: North Mississippi lag heel even ten zuiden van de Durme. Voor herhaling vatbaar, in een kleine zweterige club.

DA GIG: Gabriel Rios, 21u05

IN EEN ZIN: Couleur Café in Lokeren

HOOGTEPUNTEN: het salsatriumviraat ‘Ausencia’, ‘Papo’ en ‘El Raton’

BESTE QUOTE: die ene Nederlandstalige zin die Rios’ jaren in Gent verraadt

EN U? u wou de Belgo-Puertoricaanse Bambi het liefst fijnknuffelen

Als we kenners mogen geloven, klaart de hemel boven een festivalweide altijd op wanneer Gabriel Rios de bühne betreedt. Met een beetje inlevingsvermogen dééd het dat ook boven de Grote Kaai. We konden zowaar de wassende maan achter de band op het grote scherm zien.

Rios speelt in Lokeren voor een breed publiek van believers. Makkie natuurlijk, met jazzwonderkind Jef Neve aan de vleugel en meesterpercussionist Kobe Proesmans op drums. Maar wat zou het baten als de songs er niet stonden? De eigenzinnige coverversie van ‘Voodoo Chile’ en obligate hits als ‘Dauphine’, ‘Broad Daylight’ en het springerige fluitdeuntje ‘Angelhead’ getuigen van vakmanschap. Je voelt: de warmte die Rios het publiek geeft, krijgt hij dubbel en dik terug. Wanneer hij loos gaat in Spaanstalige, met latinoritmes doorspekte nummers, gaat menige (meestal vrouwelijke) heup resoluut aan het wiegen. Een Gabriel Rios-cd in onze platenkast? Nog in geen honderd jaar. Maar het strak in het pak gestoken combo musiceert met zo’n grote goesting, dat hun vaste stek op elk zomerfestival meer dan gerechtvaardigd is.

DA GIG: Robert Plant & The Band Of Joy, 22u30

IN EEN ZIN: Zalvend alternatief voor de uitblijvende Led Zeppelin-reünie

HOOGTEPUNTEN: ‘House Of Cards’, ‘Misty Mountain Hop’, ‘Gallow’s Pole’

EN U? u had misschien ook een nummer of twee meer uit de Led Zeppelin-catalogus verwacht?

Gust — fifty-something, forse baard, Spirit Of 66-pet diep over de grijze lokken — vertrouwt me toe dat hij een half maandloon uitgaf om in 2007 de Led Zeppelin-reünie in London te zien. En dat hij hoopt dat er vanavond ook rijkelijk uit het oeuvre van de oervaders van de hardrock wordt geput.

Gust heeft geluk: Sir Robert of Plant en zijn Band Of Joy openen met een beresterke rootsy versie van Zeppelin-klassieker ‘Black Dog’. Herkenning, opluchting, gejuich! In ‘Monkey’ harmonieert Plants bluesy stem prachtig met het countrytimbre van zangeres Patty Griffin. Dat zo’n combinatie voor vocaal vuurwerk zorgt, wisten we al uit zijn samenwerking met Alison Krauss.

Plant is een icoon, maar eist het voetlicht zelden alleen voor zichzelf op. Voor ‘Somewhere Trouble Don’t Go’ staat hij de microfoon af aan gitarist-sidekick Buddy Miller en in ‘Shine It all Around’ is een glansrol weggelegd voor de lapsteelsolo van Darrell Scott. Plants begeleidingsband, waarvan een embryonale versie het licht al zag in 1966, maakt zich met banjo, mandoline en allerhande fijn percussiemateriaal nagenoeg elke cover eigen. Zo krijgen ‘Angel Dance’ van Los Lobos en het door Richard en Linda Thompson gepende ‘House of Cards’ een fraai, strakzittend americanajasje aangemeten.

De vaak gekopieerde rockgodposes uit Plants tijd als Borstharen Bob zijn niet meer. Toch zijn er nog duidelijke restanten van te ontwaren: die getuite lippen, dat gegoochel met de microfoonstandaard, dàt typische handgebaar. You can take the kid out of the rock, but you can take the rock out of the kid. Voor ‘Misty Mountain Hop’ worden uitzonderlijk twee elektrische gitaren omgord en gaat de zweep erop. Dat zorgt wellicht voor hét Gustmoment van het concert.

We worden bovendien extra verwend: er komt een toegift (we telden er uitzonderlijk weinig tijdens deze editie van de Lokerse Feesten). Een beklijvende celtic-folkversie van de Zep-klassieker ‘Gallow’s Pole’ zet de welverdiende kers op een crème van een concert.

DA GIG: Paolo Nutini, 00u05

IN EEN ZIN: Schotse singer-songwriter met concentratiestoornis

HOOGTEPUNTEN: ‘Jenny Don’t Be Hasty’, Cherry Blossom’

BESTE QUOTE: met de beste wil van de wereld: we snapten geen iota van Nutini’s vette Schotse accent

EN U? u leek écht wel een drukke werkweek achter de rug te hebben.

Het gemak waarmee we door het publiek wandelen is een teken aan de wand. Lokeren is moe of naar huis. Zit er na middernacht nog iemand op de headliner te wachten? Nochtans zorgt de Schotse posterboy (Schotse ma, Italiaanse pa) met zijn openingsnummer ‘Jenny Don’t Be Hasty’ voor een fors adrenalineshot. Maar die opstoot is jammer genoeg al snel uitgewerkt. De makke ska van ’10/10′ is bloedloos en braaf. Wel mooi: Nutini’s stem die verbluffend dicht in de buurt komt van die van de jonge Bob Marley.

Daar ligt ‘m meteen de sterkte én de zwakte van de singer-songwriter: zijn capaciteiten als vocale shape shifter (hij klinkt afwisselend als Otis Redding, als Damien Rice en als zichzelf) worden volledig genekt door een stuurloze set waarin de samenhang ver te zoeken is. Pas tijdens de yaketi sax-solo (de lichtjes onozele begintune van de Benny Hill Show) in ‘Funky Cigarette’ gaan hier en daar de eerste handjes op mekaar. Na een dik halfuur is onze aandacht dan ook hopeloos verslapt.

Chris Dexters