Lokerse Feesten Dag 8: Air & M.I.A.

Hooray for M.I.A.!

De jonge Leuvense Selah Sue mocht de vrijdagavond openen en dat deed ze met een hele groep achter zich – het eenzame meisje met de gitaar is niet meer, blijkbaar. Dus kregen we haar ‘oude’ akoestische neosoulnummers “in een nieuwe jacket”, waarop we nu ook een aantal andere, verwante genre-etiketten zouden kunnen stikken (triphop, bijvoorbeeld, om er vanaf te zijn) en opmerkelijk veel nieuwe nummers. Hoewel die niet allemaal even meeslepend bleken waren wij toch tamelijk enthousiast, want in tegenstelling tot sommige van haar zorgvuldig geboetseerde internationale collega’s is Selah Sue op het podium helemaal zichzelf, zingend vanuit haar buik en precies voldoende arrogant en in zichzelf gekeerd om geloofwaardig in plaats van onsympathiek te zijn. Zelfs haar eigenzinnige uitspraak van het Engels, waarover al eens lacherig gedaan wordt, konden wij eigenlijk wel pruimen: uiteindelijk zingt ze gewoon zoals ze dat zélf wil, en dat doen die Jamaicanen toch ook al al die jaren?

Tussen Selah Sue en Air zat er een zekere Rye Rye gepropt, die voornamelijk kwam demonstreren waarom M.I.A. uniek is binnen haar zelfgecreëerde genre. We horen het de platenbazen al zeggen op hun wekelijkse vergadering: “Hoeveel M.I.A.’s hebben we nu eigenlijk? Drie, vier, vijf? Ah, dan kan er nog wel ééntje bij, dat marcheert altijd.” En dus is er in navolging van pakweg de schaamteloze M.I.A.-rip van Fergie, ‘London Bridge’, nu ook een zekere Rye Rye, die in een spannende bloemetjesshort enkele uitsloverige choreografietjes kwam demonstreren terwijl ze haar snerpende stemgeluid over platvloerse housebeats met raggaroots liet galmen. Een generische versie van de echte, hadden we bijna gezegd, maar, beste vrienden: een generische versie is hetzelfde spul in een goedkopere verpakking, en dit was eerder het omgekeerde. By the way: Gunther Desamblanx heeft gisteren blijkbaar zijn toeter vergeten op het podium (kijk, zó eenvoudig is het om Mish Mashfans te doen lachen).

Vervolgens werd in de frontstage een karrenvracht parels voor de zwijnen uitgekieperd door het rozige Franse duo Air, die enkel geholpen door een drummer uitgeklede versies van hun subtiele elektropop aan de man probeerden te brengen. In de Marquee van Werchter enkele jaren geleden werkte dat perfect, maar het grote podium, de open lucht en de ongeduldige M.I.A.-fans waren ongenadig: laten we alvast zo dicht mogelijk bij het podium gaan staan, leken ze te denken, dan moeten we extra hard roepen om elkaar op de hoogte te stellen van de wereldschokkende ideeën die het komende uur in ons hoofd opdoemen. Goed, misschien lag het ook wel een beetje aan Air zelf: het was tot aan het einde wachten op hitjes als ‘Kelly Watch the Stars’ en ‘Sexy Boy’, die wél werden meegezongen, en pas bij afsluiter ‘La Femme d’Argent’ kon er echt gedanst worden – dat is wel heel veel gevraagd van een festivalpubliek.

En toen was er dus M.I.A., in enkele jaren tijd uitgegroeid van het lievelingetje van bloggers en journalisten (‘Sunshowers’ werd opgepikt destijds, maar heeft er iemand het gewéldige ‘Galang’ meer dan drie keer op de radio gehoord?) tot een superster tegen wil en dank: net als haar laatste plaat was het concert een nauwelijks verhulde poging om te laten zien dat miss Arulpragasam geen haar veranderd is door haar succes en dat ze nog even compromisloos is als vroeger. En dus kregen we volledig gesluierde achtergrondzangeresjes die het refrein van ‘Lovalot’ als ‘Love Allah’ deden klinken, bleef het naar obligate single geurende ‘XXXO’ gewoon achterwege en kroop de frontvrouw geregeld zelf achter de knoppen om te laten zien (nou ja) dat ze ook met samplers overweg kan (geleerd van Peaches – danku Peaches!).

We hadden op basis van de laatste plaat een lawine van lawaai verwacht, maar dat bleek nogal mee te vallen: we kregen daarentegen een waanzinnig opzwepende mix te horen van de beste tracks uit alledrie haar platen en zelfs enerverende nummers als ‘XR2’ en de industriële metal van ‘Born Free’ (die de zangeres overigens – respect! – al crowdsurfend van vocals voorzag) werden luidkeels meegezongen, meer nog: we hebben het voorste vak op de Lokerse Feesten nog nooit zo uit zijn dak weten gaan.

Straf toch, voor een artieste die nauwelijks kan zingen, erbij loopt als een (verdraaid knappe) landloopster en haar best doet om naast samples uit de hele wereld ook zoveel mogelijk amechtige teringherrie te integreren in haar – fantastische – muziek. Vergeet Lady Gaga: als ze er zelf niet de stekker uittrekt is het komende decennium dat van M.I.A. en haar geglobaliseerde audioterrorisme. Misschien moet Al Qaeda ook maar eens een mixtape uitbrengen in plaats van mensen op te blazen. Al zullen ze van Bruno De Lille vast niet mogen optreden op Couleur Café.

Tim Vernimmen