Lokerse Feesten Dag 7: Gang of Four & Sisters of Mercy

De jaren tachtig waren gisteren helemaal terug – zij het in licht benevelde toestand.

Wij hebben hier de afgelopen dagen al wat afgezeurd over de coherentie van de Lokerse Feestenline-ups, maar gisteren was het prijs: een hele avond muzikanten die ofwel in de jaren tachtig populair waren ofwel in dat decennium (een deel van) hun mosterd haalden.

Als dit één van die talloze reuzeleuke quizjes op de radio was zou u nú al aan de telefoon hangen om ons te vertellen wie er dan vast het festival zou mogen openen: de Afrekening-newwavers van Customs natuurlijk, die zich in het spoor van bands als Interpol en Editors in een kostuum hebben gehesen om met een uitgestreken gezicht de donkere klank van Joy Division en co opnieuw gestalte te geven. Dat heeft een aantal leuke singles opgeleverd, en die bleven ook live overeind – de publieksrespons was alweer het grootst bij de Belgische opener – maar ze zijn daar natuurlijk wel een beetje laat mee; de hoogdagen van eerder genoemde bands zijn al een tijdje achter de rug. En dus is dit een leuke band voor eightiesadepten op zoek naar frisse nieuwe songs van eigen bodem, maar niet echt opwindend voor wie vurig verlangt naar Belgische bands die aan de kar trekken. Niettemin: goed concert.

De programmatoren van de Lokerse Feesten zeiden in De Morgen expliciet dat ze ook een educatieve rol willen vervullen (we horen het de Schuer nog niet zeggen), in die zin dat ze de jongeren die op de jonge bands op de affiche afkomen ook willen laten horen waar hun favoriete genre vandaan komt. Gang of Four was in die zin een voltreffer, want de punkfunksound (kregelige gitaren, groovy baslijnen) van het legendarische platenduo ‘Entertainment’ en ‘Solid Gold’ stak de laatste jaren in talloze populaire indierock en -electronicasongs de kop op (en het moet maar eens gedaan zijn dat die Mark E. Smith van The Fall daarvoor alle pluimen op zijn beduimelde hoed steekt). Helaas bleek de band heel wat minder in vorm dan op Sinner’s Day vorig jaar – de strakke gitaarriffjes van Andy Gill bleven al eens haperen en zelfs de hufterig rondbenende Jon King had iets gezapigs vandaag. Als je dan ook nog elke beetje baldadigheid (zoals de platgemepte microgolfoven) meteen laat ongedaan maken door enkele overijverige roadies, dan ben je een band op leeftijd. Benieuwd of die fameuze nieuwe plaat ‘Content’ ons nog op andere gedachten brengt.

Vervolgens kregen we nóg een band te horen waarvan de laatste release een herwerkte oude plaat was (dat belooft gewoonlijk niet veel goeds), in de vorm van de Dandy Warhols, bekend van de radiohitjes ‘Bohemian Like You’ en ‘Not If You Were the Last Junkie on Earth’. ‘Hippe radioliedjes waarop het altijd goed springen is’, stond er in het programmaboekje, en daar konden we ons op voorhand wel iets bij voorstellen, maar dat was helaas buiten de waard gerekend. Niet voor niets heette de laatste plaat ‘…Earth to Dandy Warhols…’: de band klinkt live ergens way out there, alsof ze stiekem in een andere dimensie staan te spelen, alsof de klank van hun instrumenten uit de verte komt aangewaaid en de krakende vocals via een zoemende intercom tot bij het publiek raken – pijnstillerpop, zo u wil. Helaas had dat de uitwerking van een overdosis pikante specerijen: het maakt niet uit of je een geweldig eclectisch gerecht bereidt met ingrediënten uit tientallen hippe genres, want met een voze tong proeven wij toch niks.

Ook het concert van headliners Sisters of Mercy was niet bepaald toegankelijk: opener ‘First and Last and Always’ liep uit in een intrigerende maar aardedonkere trip in het spoor van de naar lucht happende grafstem van zanger Andrew Eldritch. Gek dat zo’n band zoveel volk trekt, maar het geheim zit hem in de ritmesectie: de ondoordringbare mistbanken van gitaarnoise en echoënde synths werden weggeblazen door daverende baslijnen en de messcherpe drums hielden een stevig tempo aan. Toen uiteindelijk het licht aan het einde van de tunnel daagde – de ‘Temple of Love’ – waren bij heel wat mensen de benen al heel erg moe, maar dit was niettemin een afsluiter met allure.

Tim Vernimmen